فایل شده زاده نشده‌ی مهربان اثر فاطمه‌ثنا ●

[Sanai_paiiz]

خدای مهربان من؟
خستگی‌هایم را دیدی دگر؟
گریه‌هایم را دیدی دگر؟
غصه‌ی بسیار خورده‌ام، نه؟
می‌دانم که حواست به دلم هست!
می‌دانم در پایان این راه دستم را رها نخواهی کرد که هیچ،
بلکه محکم مرا در آغوش خواهی گرفت. گاهی فکر می‌کنم، اشک‌هایم را که می‌ریزم سر به بالشت می‌گذارم تو دست روی موهایم می‌کشی، موهای منی که در دلم غم بسیار است... ‌.

 

[Sanai_paiiz]

خدای مهربان من؟
می‌دانم که حواست به من هست... ‌.
می‌دانم که تو خوبی و فقط به داد خوب‌ها نمی‌رسی!
بنده خطا کارت را نگاه کن؛
گرچه لبخند به لب دارد... ‌.
گرچه صدای قهقه‌هایش گوش هفت آسمان پاره کرده... ‌.
گرچه چشمانش شوق زندگی بسیار را نشان می‌دهد... ‌.
ته دلش خون گریه کرده!

 

[Sanai_paiiz]

خدای مهربان؟
من قلبم به امید خوبی تو می‌تپد... ‌.
گر تو مرا زمین بزنی من دگر توانایی بلند شدن ندارم!
بنده‌ی خودت را دوست بدار!
کسی دگر به اندازه‌ی تو نمی‌تواند حال قلب مرا خوب کند!
فقط تویی! که به هیچ توقعی لبخندت را به من می‌زنی!
فقط تویی که با این‌که می‌دانی من کوچک‌تر از آنم که کاری برایت کنم دست مرا می‌گیری!
فقط تو!

 

[Sanai_paiiz]

دلم خون است اما!
اما میان همه‌ی خون‌ها عشق به تو موج می‌زند... ‌.
عشق مرا به تو هیچ شاعری، هیچ سخنوری و هیچ عارفی نتوانست بیان کند... ‌.
بیا و دست مرا محکم بگیر ای از رگ گردن نزدیک‌تر!
بیا و حال دلی را که غم تویش گرفتار است را خوب کن ای مهربان‌تر از مادر!
بیا و نشان بده محبتت به مرا!

 

[Sanai_paiiz]

دیگر در اوج خون گریه کردن بودم!
ته کشیدم و راه راست و غلط را گم کردم... ‌.
تا این‌که نگاهم به افق کشیده شد!
بالای آن کوه بزرگ قامت که دیدنش کافر را مسلمان و ظالم را مظلوم می‌ساخت.
من دیدمت! خودت را نه... شکوه و بزرگی عظمتت را دیدم!
دیگر برایم مهم نبود همین‌قدر کافیست... همین که می‌بینمت در گوشه‌گوشه زندگی‌ام!

 

[Sanai_paiiz]

در گوشم خواندند به کسی اعتماد نکنم، بدون دیدنش دل نبندم، به مادر دل‌سوزم قول داده بودم و سعی در عملی کردنش داشتم... ‌.
تا این‌که چشمان دیوانه‌ام خیره‌ی کسی شد که در آن افق از خستگی نجاتش داده بود! دل بی‌چاره‌ام عاشقانه کسی را پرستید که هرگز ندیده بودش!
آن روز فقط چشمانم تو را ندید... ‌.
من با جسم و روحم تو را مشاهده کردم و از یاد بردم که واقعاً چه‌قدر غمگینم!

 

[Sanai_paiiz]

نتوانستم نگاهت نکنم! نتوانستم سر قول که به مادرم داده بود بایستم... ‌.
چون نخستین کسی که برای دوست داشتنش مغز و قلبم به جدال نیفتادند تو بودی! می‌ترسیدم از ناخشنود کردنت، نه به‌خاطر عذابش! به‌خاطر دلی که با ناراحتیت می‌گرفت و اشکی که با عصبانیتت از چشم می‌ریخت!
خدایی که مهربان و دل‌سوز بود... خدایی که صفت‌های انسانی قادر به معنایش نداشت... خدایی که فراتر بود! همیشه فراتر!

 

[Sanai_paiiz]

کاش در آغوشت می‌گرفتم و این بار بدون خندیدن‌های الکی از ته دل قهقه‌هایم به هوا می‌رفت! بعد بپرسم که پایانش این بود؟ تمام رنج‌ها و گریه‌ها می‌ارزید به چنین هدیه زیبایی! هدیه‌ و کادویی که چیزی جز آرامش دیدن تو نبود... ‌.
نمی‌دانم تا این‌جای راه را درست رفته‌ام یا نه؟! نمی‌دانم بنده خوبت بودم یا نه؟! ولی تو می‌دانی که لبانم اگه خندید تهش ایمان داشت به بزرگی‌ات! به قلبی که اگر عشقی به تو داشت وجود ثانیه به ثانیه‌ات را احساس می‌کرد... ‌.

 

[Sanai_paiiz]

خدا جان؟ حواست به بنده‌هایت هست دگر؟ نیاز نیست که باز هم اشک چشمم بچکد؟!
خدا جان! تکه انار سرخ دگر خسته شده...! نمی‌داند راه درست و غلط چیست؟!
اصلاً، راستش را بخواهی می‌ترسد، از اشتباه جبران ناپذیری که انتهایش مشخص نیست.
می‌دانم که بنی‌آدمی به کمکم نمی‌آید اما؛ چرا هنوز امید دارم؟ چرا کنون که متوجهم کسی نیست باز هم خوش‌بینانه نشسته‌ام؟
ته این امید واهی چیست؟!

 

[Sanai_paiiz]

بارانی که همراه با باران چشمان من می‌بارد را چه معنی کنم؟
با خود بگویم دوستم داری؟ این ساده‌ترین تعبیر است... نغمه‌ی بارانی که خوردنش به شیشه اتاقم قلبم را نوزاش می‌دهد را پای چه بگذارم؟
به راستی جایگاه من در بارگاه تو چیست؟
چه توان گفت در وصف غمم؟ هیچ! آرام خودت باید غم را دور کنی... مگر تو خدای پاک کننده غم از نارین نبودی؟!
خدا جان، همانی که آفریدگار قلب‌ها خواندمت، نگاهم کن چون کمی خسته شدم، می‌ترسم از این‌که تبسم روی لبم پایانش تبسم دشمن باشد... ‌.