ترجمه شده زندگی عزیز

[baran-83]

راوی به خاطر ممانعت مادرش برای دوستی با هم‌کلاسی‌اش، کینه‌ای همیشگی نسبت به مادرش دارد. پس‌ازآن به‌جای وقت گذراندن با دوستانش بر تکالیف مدرسه تمرکز می‌کند. باوجوداینکه بیشتر دختران آن زمان در محیط آنجا دبیرستان را به پایان نرسانده‌اند، او برای رسیدن به هدفش سخت تلاش می‌کند. دراین‌بین، او علاقه به مطالعه را در خود کشف می‌کند و به یک خواننده حریص کتاب تبدیل می‌شود.​

 

[baran-83]

بیشتر این مجموعه داستان، توسط زنی ناشناس روایت می‌شود؛ او در دهه‌ی ۱۹۳۰ در حومه‌ی شهر انتاریو بزرگ می‌شود. والدین او که تجارت خز دارند، راسوها و حیوانات دیگر را پرورش می‌دهند و پوست را می‌فروشند. راوی داستان به دلیل موقعیت مکانی خانه‌اش، باید در یک مدرسه روستایی تحصیل کند که دوست ندارد. او در آنجا با یکی از همکلاسی‌هایش دوست می‌شود، اما مادرش این دو دختر را از گذراندن وقت باهم منع می‌کند.​

 

[baran-83]

چهارده داستانی که این جلد را تشکیل می‌دهند عمدتا در زادگاه مونرو در کانادا اتفاق می‌افتند، با شخصیت‌هایی که در لحظات کوچک‌تر زندگی دستخوش تغییرات اساسی می‌شوند. موضوع اصلی داستان‌ها به‌طورکلی بر زندگی زنان، شیوه‌های زندگی و تفکر آن‌ها و چگونگی به چالش کشیدن انتظارات خانواده، دوستان و جامعه متمرکز است. داستان‌ها همچنین نگاهی به موضوعاتی مانند خ*یانت، رها شدن و آسیب‌پذیری دارند. مانند بسیاری از دیگر آثار شناخته‌شده‌ی مونرو، عناصری از زندگی‌نامه‌ی خود او نیز در این اثر وجود دارد.​

 

[baran-83]

پویایی بین او و مادرش اساس طرح داستان است، زیرا مادرش برداشت‌های خود را از اطرافیانشان منتقل می‌کند و داستان‌هایی را با دخترش به اشتراک می‌گذارد.​

 

[baran-83]

بسیاری از شخصیت‌های اصلی کتاب «زندگی عزیز» سعی می‌کنند از شهرهای کوچک فرار کنند، زیرا احساس می‌کنند در دام افتاده‌اند. این داستان‌ها پرتره‌ای درخشان و فراموش‌نشدنی از این است که زندگی چقدر می‌تواند عجیب، خطرناک و خارق‌العاده باشد. توانایی بی‌نظیر آلیس مونرو در ارائه‌ی جوهره‌ی زندگی در داستان‌های اغلب کوتاه اما همیشه جاودانه، بار دیگر در این مجموعه درخشانش آشکار است.​

 

[baran-83]

در بخشی از کتاب «زندگی عزیز» می‌خوانیم:​

« غیر از سرپرستار، سه پرستار حرفه‌ای هم در آسایشگاه بودند که هرکدام دست‌کم سی سال از من بزرگ‌تر بودند با این‌که بازنشسته بودند آمده بودند خدمت کنند و وظیفه‌شان را در زمان جنگ انجام بدهند. بعد از آن‌ها بهیارها بودند، هم سن و سال من یا حتی جوان‌تر، که اغلب با مردهایی که اکثرا در ارتش بودند ازدواج یا نامزد کرده بودند یا قرار بود نامزد کنند. اگر سرپرستار و پرستارها نبودند، یکریز حرف می‌زدند. کوچک‌ترین توجهی به من نداشتند. نمی‌خواستند بدانند تورنتو چه جور جایی است ـ هرچند بعضی‌هایشان چند نفر را می‌شناختند که ماه‌عسلشان را در این شهر گذرانده بودند و برایشان مهم نبود که کار تدریسم چطور پیش می‌رود یا قبل از آمدن به آن آسایشگاه چکار کرده‌ام.»​