دلنوشته {سالیز} اثر •آرام کاربر انجمن رمان بوک•

[ASAL.]

نام دلنوشته:سالیز
ژانر: عاشقانه
نویسنده:آرام
عضو دفتر نظارت ادبی دوم

مقدمه: حال چین و چروک‌های صورتت را کجای قلبم بگذارم؟ کجا بگذارم دستان لرزانت را! کوه استوار شب‌های غریبم! دلم کودکی را می‌خواهد که دستانت را می‌گرفتم! کاش به آن زمان رفت! کاش میشد مانند کودکی فریاد زد:
ببینید این کوه پابرجا را!
او قهرمان است!
قهرمان روزهای دلتنگی!
او نه سوپرمن است و نه مرد عنکبوتی بلکه او پدر است! پدری از تبار سختی!

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[ASAL.]

غم درون قلبت را از من پنهان کردی تا خم به ابرو نیاورم! جان افشانی کردی تا جراحتی به جانم وارد نشود! تو چگونه انسانی هستی که خود را سپر بلایم کردی؟ تو چه فردی هستی که قلبت را در بدنم پنهان کردی؟ پدرم تو اسطوره‌ی من در این جهان بی‌رحم هستی! تو را با تمام وجود دوست دارم!

 

[ASAL.]

بگو چگونه به محنت درونت دست یابم؟ بگو چطور بر بالینت ستایش‌وار شوم! بگو چگونه بال بالیدن پیدا کنم و در عمق تار بودن مخفی شوم! ای خیر البشر چگونه محبتت را جبران کنم؟ چگونه پر برآورم و آرزوهایت را مستجاب کنم! چگونه انجام دهم تا پرستش را غافل نشوم!

 

[ASAL.]

پدرم دلم هوای جوانی دارد. آن زمان که تو جوان بودی و من را مدهوش می‌کردی! آن زمان که غیر از تو معشوقی در این جهان دیده نمی‌شد. در آن زمان که هر چه خواستم برآورده شد. دلم آن زمان را می‌خواهد که برای خوشحالیم هر کار می‌کردی! دلم می‌خواهد حال هم همان‌قدر توانا باشی و مرا به آرزوهایم برسانی!

 

[ASAL.]

موهایت سیم‌گون و رخسارت ملول شده است. ای وثیق قرین من! چگونه از آغوشت فارغ شوم. دستانم وسع در آغوش گرفتن تو را ندارد. چشمانم رغبت نگاه کردن از تو را ندارد. من دلم برای گفتار سوزان تو آزرده است. هوای بدون تو، منون است برای نوباوه تو! پیشم بمان و نرو! بگذار تا در کودکی‌ام نقش تو را بغل گیرم و جایی نروم.

 

[ASAL.]

تو تکیه‌گاهی هستی که بهشت وسیع خداوند زیر پاهایت جا خوش نکرده است اما تو همیشه به جرم پدر بودن، ماندی و دردمند نشدی! تو در آغوش تعب قیام کردی و نگذاشتی در دلم رنج قاهر شود. تو برایم مهر بابیه هستی! تو خودت نمی‌دانی اما همیشه تا به ابد در قلبم محکوم به ماندنی!

 

[ASAL.]

بهشت به چه کارت می‌آید وقتی خودت موجودی بهشتی هستی! کرب قلب را برای چه می‌خواهی وقتی خودت غم دیگران به جان داری؟ پدرم، آغوشت جای خالی دارد تا من غم‌دیده را در بالین بگیری. به آغوش امنت نیاز دارم. من در این هیاهوی جهان به تو نیازمندم ای جانان من!

 

[ASAL.]

دستانم توانایی مهجوری ندارد! چشمانم رغبت دوری ندارد پس بمان برایم ای پدر! بمان تا قربان چین و چروکهای و سپیدی موهایت بروم. بمان تا رقصان سخن گویم و حافظ برایت غزل بنویسد. بمان تا به ابد که دلم ماندن طولانی و بی‌پایان تو را می‌خواهد.

 

[ASAL.]

پدرم، شانه‌ای‌ست که جهان بر آن تکیه داده، بی‌آنکه از رنجِ سنگینی‌اش گلایه کند. صدایش، شبیه پیریِ درختان کهنسال، در گوشِ باد نجوا می‌شود و ردِ دستانش بر آسمانِ زندگی‌ام، نقشی از صبر و بی‌ادعایی‌ست. گام‌هایش زمین را معنی می‌بخشند، و چشمانش، فانوسی‌ست که راه را، حتی در تاریکی، برایم روشن می‌کند. اگر کوه به سایه‌اش مغرور است، من به بودنش، به بودنش که بی‌هیاهو، سقفِ تمامِ روزهای ویرانم شد.