دلنوشته {سالیز} اثر •آرام کاربر انجمن رمان بوک•

[STARLET]

نام دلنوشته:سالیز
ژانر: عاشقانه
نویسنده:آرام
عضو دفتر نظارت ادبی دوم

مقدمه: پدر،
نبضِ سکوت است، وقتی دنیا در شلوغی‌اش کر می‌شود.
چکادِ بی‌ادعایی‌ست که هیچ قله‌ای را به رخ نمی‌کشد.
لبخندی‌ست که لب نمی‌زند، اما دیوار را هم نرم می‌کند.
چوبی‌ست در طوفان، که خم می‌شود، نشکند، نشکند، نشکند... .
پدر،
آن‌قدر سایه‌اش بلند است
که حتی بی‌سایه بودن را هم روشن می‌کند.

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[STARLET]

پدر،
نخلستانی‌ست که با هر باد، سرود استقامت می‌خواند، بی‌آنکه خرما بچیند.
جُنگی‌ست از صبوری‌های انباشته، که تبر زمان از عبورش شرم دارد.
مردی‌ست که از پیراهنِ پاره‌اش فانوس ساخت، تا کودکش در تاریکی نترسد.
او همان واژه‌ای‌ست که پیش از تولدِ زبان، بر سنگ حک شد.
پدر،
وزنِ بی‌واژه‌ای‌ست که شعر را از خامی رهانید
و به قافیه، مفهوم بخشید، بی‌آنکه خود را در قافیه جا دهد.

 

[STARLET]

بر گودی زانوانش، جهان ایستاد بی‌آن‌که تلو بخورد.
در صدای گلوگیرش، زلزله‌ای بود که گریستن نمی‌دانست.
دست‌هایش کوه نبود، اما سنگ را از خجالت می‌سایید.
نه شاعر بود، نه حکیم؛
اما یک‌بار که سکوت کرد، هزار واژه دفن شدند زیر خاکِ ناتوانی‌ام.
نامش را باد بُرد،
اما ردّ قدم‌هایش هنوز، خطی‌ست موازی با بودنم.

 

[STARLET]

از استخوان‌های خاموشش، ستون‌هایی ساخته‌ام برای معبد بی‌کسی‌ام.
لباسش بوی نا نمی‌داد، بوی قرن می‌داد؛ قرنی که زخم را بلد بود، اما زانو را نه.
او، هندسه‌ای بود که هیچ زاویه‌ای از درد را نمی‌فهماند،
و با پرگار نگاهش، دایره‌ای از امنیت دور کودکی‌ام کشید.
با چکش لبخند، میخ خستگی را به دیوارِ فروپاشی نمی‌کوبید؛
بلکه آرام، خواب را در گهواره‌ی شب می‌تاباند.

 

[STARLET]

حضورش بی‌ادعا بود، اما آن‌قدر ریشه‌دار که نبودنش، جهان را از تعادل می‌انداخت.
خستگی را نگفت، اما بند کفشش همیشه زودتر از او فرسوده می‌شد.
بی‌آنکه بخواهد دیده شود، سنگینی وقارش در هر اتاقی حضور داشت.
قدم نمی‌زد؛ مفهوم ثبات را ترجمه می‌کرد.
او از جنس ستون بود؛ نه برای آنکه بلند باشد، برای آنکه فرو نمی‌ریخت.

 

[STARLET]

در سکوتش، زمان مچاله می‌شد و به‌جای لغزش در لحظات، متوقف می‌ماند.
تمامی چهره‌های تاریخ، در خط‌های چروک پیشانی‌اش فشرده شده بودند.
هیچ‌گاه با صدای بلند نمی‌گفت که چه می‌خواهد،
اما انتظارش، گاهی بلندتر از هر خواسته‌ای می‌شد.
او، درختی نبود که برگ‌هایش به باد رقص کنند،
بلکه ریشه‌هایی بود که زیر زمین، سکوت را به زیر می‌کشیدند.

 

[STARLET]

پدر، از جنس خاموشی بود که هیچ‌گاه در برابر طوفان‌ها خم نمی‌شد.
صدایش، به جای کلمات، نیرویی بود که تندبادها را از مسیرشان منحرف می‌کرد.
دست‌هایش همان دست‌هایی بودند که زمین را از فروپاشی نگه می‌داشتند،
بی‌آن‌که فریاد بزنند یا نشانه‌ای از تلاش‌شان باشد.
او تپه‌ای بود که هیچ‌گاه به‌سوی آسمان سر بلند نکرد،
اما همیشه در افق دیده می‌شد، حتی وقتی دیگران فراموشش کرده بودند.
با گام‌هایش زمین را در سکوت فتح می‌کرد،
و در چشمانش، تاریخِ گذشتگان گویی از نو نوشته می‌شد.

 

[STARLET]

پدر، هر صبح از عمق بی‌صدای شب برمی‌خاست،
اما نه چون خورشید که خود را در آسمان می‌بیند،
بلکه چون زمین که هیچ‌گاه نمی‌داند که زیر پاهایمان چه می‌گذرد.
چشمانش بستر رودخانه‌هایی بودند که آرام می‌گذشتند
و من در کنار آن‌ها، در پی یافتن حقیقتی گمشده بودم که نمی‌دانستم چیست.
در سکوتش، نشانه‌هایی از جنگی ناتمام بود،
اما هیچ‌گاه از آن جنگ حرفی نزد.
دست‌هایش نه برای نیکی، بلکه برای محافظت از چیزی که نمی‌خواست کسی آن را بشکند، مهیا بودند.
او همچون درختی بود که در میان طوفان‌ها ایستاده،
اما برگ‌هایش هیچ‌گاه پژمرده نمی‌شدند،
زیرا ریشه‌هایش در دل خاکِ یادها، محکم و بی‌پایان بودند.

 

[STARLET]

پدرم، شانه‌ای‌ست که جهان بر آن تکیه داده، بی‌آنکه از رنجِ سنگینی‌اش گلایه کند. صدایش، شبیه پیریِ درختان کهنسال، در گوشِ باد نجوا می‌شود و ردِ دستانش بر آسمانِ زندگی‌ام، نقشی از صبر و بی‌ادعایی‌ست. گام‌هایش زمین را معنی می‌بخشند، و چشمانش، فانوسی‌ست که راه را، حتی در تاریکی، برایم روشن می‌کند. اگر کوه به سایه‌اش مغرور است، من به بودنش، به بودنش که بی‌هیاهو، سقفِ تمامِ روزهای ویرانم شد.