کمیک سال تفکر جادویی

[BALLERINA]

در بخشی از کتاب سال تفکر جادویی می‌خوانیم:

اندوه که به سراغمان می‌آید اصلاً آن چیزی نیست که انتظارش را داریم. اندوه آن احساسی نبود که هنگام فوت پدر و مادرم داشتم؛ پدر من چند روز قبل از تولد هشتاد و پنج‌ سالگی و مادرم یک ماه قبل از نود و یک‌ سالگی، هر دو آن‌ها بعد از گذراندن چند سال ناتوانی و ازکارافتادگی فوت کردند. احساسی که هنگام فوت هر کدامشان داشتم حس ناراحتی، تنهایی (احساس تنهایی که فرزند در هر سنی که باشد بعد از ترک خانواده‌اش حس می‌کند)، پشیمانی از روزهای رفته، حرف‌های ناگفته و ناتوانی‌ در به اشتراک گذاشتن و بیان کردن حسم بود. در آخر برای درد، درماندگی و حس حقارت جسمی‌ای که تحمل کرده بودند، آزرده بودم.

من پذیرفته بودم که مرگ هر کدامشان بدیهی و حتمی است. در تمام طول زندگی‌ام با ترس و دلهره فوت پدر و مادرم را انتظار داشتم و پیش‌بینی می‌کردم. خودشان در دل من ماندند اما مرگِ آن‌ها با رفتن وجودشان از زندگی روزمره‌ام از من فاصله گرفت.

 

[BALLERINA]

بعد از فوت مادرم نامه‌ای از یک دوست که قبلاً در شیکاگو کشیش بود دریافت کردم، او کاملاً درک می‌کرد چه احساسی دارم. او نوشته بود: «علی‌رغم آمادگی یا در هر سن‌ و‌ سالی که باشیم فوت والدین چیزی را از عمق وجود بیرون می‌کشد، باعث بروز واکنشی می‌شود که خودمان را شگفت‌زده می‌کند و خاطرات و احساساتی را در ما زنده می‌کند که گمان می‌کردیم مدت‌ها قبل به دست فراموشی سپرده‌ایم.

در آن مدت به‌ خصوص که عزاداری می‌نامیم‌اش حتی اگر در زیر دریا یا آرام و بی‌صدا در اقیانوس باشیم از عمق فاجعه خبر داریم و خاطرات از دور و نزدیک به ما سیلی می‌زنند.»

پدرم فوت شده بود، مادرم هم، برای مدتی نیاز داشتم از خودم مراقبت کنم، اما هنوز هم صبح‌ها از خواب برمی‌خاستم و لباس‌های کثیف را می‌شستم.

هنوز هم برای عید پاک تدارک غذا می‌دیدم.

هنوز هم حواسم بود که گذرنامه‌ام را تمدید کنم.