دلنوشته {ساوَر} اثر •عسل کاربر انجمن رمان بوک•

[STARLET]

به نام خداوند بخشنده و مهربان
نام مجموعه: ساوَر [خیال]
ژانر: تراژدی، عاشقانه
دلنویس:عسل
عضو تیم نظارت ادبی اول
دیباچه:
به طُمأنینه‌ی عاقلان قسم، هیچ جنونی به‌اندازه‌ی عشقِ یک‌سویه، شکوهمند نیست.
من در حریقِ خاطرات مانده‌ام، آن‌گاه که او به لطافتِ وصال درآمده است.
دستش را به آسمان رساند، و من… همچنان در ظلمتِ دستانِ خالی‌ام گم‌نامم.
او به صبح پیوست، من در هزارتوی شامِ بی‌انتها فرو مانده‌ام؛ بی‌چراغ، بی‌نجات.
همه چیز از خیال آغاز شد، لیک من در این رؤیای بی‌رحم، حقیقت را باختم.
اینک، منم: ساوَر، تجسّمِ سوختنِ بی‌دود؛ و او، تصویری مؤنّث از نجات.

 

[STARLET]

بسمه تعالی

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[STARLET]

رفت، چنان‌که نسیمی کتابی خاک‌خورده را بی‌آن‌که بخواند، ورق بزند و دور شود.
من در حاشیه‌ی زندگی‌اش، حاشیه‌ای که هرگز به متن نرسید، باقی ماندم؛
نه حذف شدم، نه خوانده… فقط جا مانده‌ای که کسی یادش نیامد نقطه بگذارد.
او جهان را با لبخندش دوباره آفرید، و من در عصر یخبندانِ واژگانم منجمد شدم.
هیچ‌گاه نگفت «دوستت ندارم»، و همین، شکوهمندترین شکلِ پایان بود.

 

[STARLET]

در ذهنش، تنها یک «رخدادِ گذرا» بودم؛ بی‌سرانجام، بی‌تأمل، بی‌تراوشِ دلبستگی.
عبور کرد، چنان‌که واژه‌ای ناآشنا از متنِ دل‌انگیزِ زندگی خط بخورد.
دهانم لبریز از کلمات مکتوم بود، ولی صدایم در ضیقِ حضورش همواره ابتر می‌ماند.
او با لبخندی طلسم‌وار، جهان را به انبساطی مطلق رساند، و من در احتراقِ خاموشی، مستهلَک شدم.
هرگز نگفت "نمان"؛ و همین، جراحتی بود که در آن، نه خون بود، نه امکانِ مرهم.

 

[STARLET]

گاه گمان می‌برم شب‌ها، از روزنه‌ی خواب‌هایش عبور می‌کنم؛ بی‌مهر، بی‌مأوا، بی‌صدا.
من همان تصویرِ تباهم در آینه‌ای که پشتِ شیشه‌ی فراموشی کدر شد.
او آوازش را برای بهار سرود، و من، زمستان را با نغمه‌ای بی‌مخاطب خط‌خطی کردم.
زبانم از تبارِ تمنّا بود، امّا نگاهش پر از تغافل و تأملِ سرد.
و آن‌چه نامش را عشق گذاشته بودم، آیینی شد مدفون در محرابی بی‌نماز.

 

[STARLET]

نه باران آمد، نه بدرودش شبیهِ وداع بود؛ فقط رفت، بی‌صدا محو شد.
زیر لب هزار حرف شکستم، بی‌آن‌که حتی لبخندش ترک بردارد.
در چشمم طلوع نکرد، در دلم غروب نکرد؛ فقط از حوالی‌ام عبور کرد.
لب‌هایم سوگوار شدند و واژه‌ها در تابوتِ خاموشی دفن شدند.
و آن هُیامِ خاموش، بی‌تکلیف ماند؛ نه شُکفت، نه مُرد، فقط ماند.

 

[STARLET]

او دستانش را به دیگری سپرد، بی‌آن‌که حتی نگاهی به آوارِ من بیندازد.
در چشم‌هایش یقین بود، در جانِ من تزلزل؛ دو مسیر، دو سرنوشت، یک پایان.
من در ازدحامِ سکوت می‌پوسم، آن‌گاه که او با لبخند در روشنایی گم شده است.
هر شب، ریه‌هایم از هوایِ خاطره پُر می‌شود، و تنم در تبِ نبودش تحلیل می‌رود.
و اکنون، منم: تنهاتر از گریه، سوخته‌تر از آتش، زنده‌ام… اما نه تمام.

 

[STARLET]

دیدنش، چون خنجری در حنجره بود که صدایم را به سکوت تبعید کرد. لب‌هایش به دیگری بخشیده شد، و من در ویرانه‌ی حسرت، دفن شدم. هر خنده‌اش، به مثابه رعدی بود که استخوان‌های تنهایی‌ام را لرزاند. خاطراتش، همانند کاروانی سوخته، از بیابان ذهنم گذشت و خاکستر شد. من در ازدحام شب، بی‌چراغ ماندم و آسمان، فانوس‌هایش را دریغ کرد و این‌گونه، دلی که روزی به عرش رسیده بود، در حضیض فراموشی سقوط کرد.

 

[STARLET]

قدم‌هایش را با دیگری شمردم، و هر گامش، میخی بر تابوت خاطراتم کوبید. لبخندش، به‌سان زهرِ شیرین، از دور بر روحم لغزید و ویرانم کرد.
چشم‌هایشان به هم گره خورد، و من در همان لحظه، از هستی انصراف دادم.
خاطره‌های کهنه‌ام، همچون اجسادی متعفن، از قبر ذهنم برخاستند و آزارم دادند. هیچ فریادی مجال تولد نیافت؛ حنجره‌ام در زنجیر سکوت خفه شد و تسلیم گشت و زمان، بی‌رحمانه بر پیکرم تاخت تا مرا به فرسودگی مطلق تقلیل دهد.

 

[STARLET]

آن‌که روزی مونس جانم بود، اینک در آغوشِ دیگری به خلسه نشسته است.
من اما، در محاقِ بی‌پایان، به قامتِ هجران سوگند خوردم و فروریختم.
هر نگاهشان، تیشه‌ای بود که بر پیکره‌ی خاطراتم نشست و ریشه‌کنم کرد.
خاطره‌ها، به هیأت اشباح درآمدند و در کوچه‌های حافظه، بی‌وقفه تعقیبم کردند.
نه شب پناهی آورد، نه روز؛ هر دو به یکسان مرا در عذابِ مُزمن محبوس کردند و من، چونان ناقوسی شکسته، تنها برای شنیده‌نشدن به صدا درآمدم.