اشعار درحال تایپ {سایه سار خاطرات} اثر ▪︎مهسا کاربر انجمن رمان بوک▪︎

[ALVIN]

چند نسل فقط به یاد آن روزها گذشته،
اما در این درخت، کهنسالی همیشه زنده،
عشق و دوستی، بزنگاه‌هایی دارد،
که در قلب نسل‌ها، به یادگار می‌ماند.
و حالا، در سایه‌سار این درخت،
یادها و احساسات به هم پیوسته،
عشق و دوستی، درختی به زنده پا می‌زند،
و اینجا، همیشه در قلب خاور، خواهد درخشید.

 

[ALVIN]

نسیم آرامی می‌وزد، برگ‌ها به نجوا در می‌آیند، قصه‌های نگفته، رازهای پنهان، درون هر ریشه، خاطراتی عمیق، عشق اول، شوق کودکی، دلی که در تپش.
دخترک، سایه‌اش بر تنه‌ی درخت افتاده، با چشمانی خیس، به مردی می‌نگرد، که روزی تمام دنیایش بود، اکنون، غریبه‌ای آشنا، با زنجیری از دیروز.

 

[ALVIN]

پسرک، سکوتش فریادی رساست، در میان هیاهوی زندگی، گم کرده راه، درختی که شاهد عهد و پیمان بود، اکنون، تماشاگر عبور بی‌صدای دل‌ها.
فرزندانشان، بی‌خبر از این غوغا، در سایه‌ی درخت، بازی می‌کنند، می‌خندند، دنیایشان خالی از کینه و حسرت، آینده‌ای روشن، در انتظار قدم‌هایشان.

 

[ALVIN]

درخت، اما، همه چیز را می‌داند، از عشق‌های گمشده، از دل‌های شکسته، از فرصت‌هایی که هرگز باز نخواهند گشت، از زخم‌هایی که زمان، التیام‌شان نمی‌دهد.
دخترک، دستی به تنه می‌کشد، گویی با ریشه‌ها، نجوا می‌کند، از عشقی می‌گوید، که در دل خاک، برای همیشه، مدفون مانده است.

 

[ALVIN]

پسرک، نگاهش به افق خیره می‌ماند، در جستجوی نشانه‌ای، از گذشته‌ای دور، اما، جز انعکاس چهره‌ی خود، در آینه‌ی زمان، چیزی نمی‌یابد.
و درخت، همچنان استوار و خاموش، در سایه‌سار خاطرات، ایستاده است، شاهدی بر عشقی که بود، و نیست، بر زندگی‌هایی که گذشت، و می‌گذرند.

 

[ALVIN]

خورشید، کم‌کم غروب می‌کند، رنگ‌ها، در هم می‌آمیزند، و سایه‌ها، درازتر می‌شوند، قصه‌ی ما، در این سایه‌سار، به پایان می‌رسد.

 

[ALVIN]

شب فرا می‌رسد، ستاره‌ها سوسو می‌زنند، درخت، در سکوت شب، به خواب می‌رود، اما خاطرات، بیدار می‌مانند، در ذهن دخترک، در قلب پسرک، در ریشه‌های درخت.
نسل‌ها می‌آیند و می‌روند، اما درخت، همچنان پابرجاست، در هر برگ، قصه‌ای نهفته است، در هر شاخه، رازی پنهان.

 

[ALVIN]

کودکان، پیر می‌شوند، پیرها، می‌میرند، اما عشق، در این سایه‌سار، جاودانه است، در لالایی مادر، در آغوش پدر، در خنده‌های کودکان، در اشک‌های عاشقان.
درخت، شاهد تمام فصول است، بهار، تابستان، پاییز، زمستان، هر فصل، رنگی جدید به خود می‌گیرد، اما ریشه‌ها، همیشه به هم متصلند.

 

[ALVIN]

دخترک و پسرک، دیگر نیستند، اما نوادگانشان، در زیر درخت، گرد هم می‌آیند، قصه‌ی عشقشان را می‌خوانند، به یاد آن روزها، اشک می‌ریزند.
درخت، سخاوتمندانه، سایه می‌اندازد، بر سرشان، بر دل‌هایشان، گویی، پدربزرگ و مادربزرگ، هنوز در کنارشان هستند.

 

[ALVIN]

و در این سایه‌سار، عشق، به میراثی گرانبها تبدیل می‌شود، نسل به نسل، منتقل می‌گردد، تا ابد، در قلب‌ها، زنده بماند.
درخت، نماد عشق است، نماد زندگی، نماد امید، در سایه‌سارش، آرامش می‌یابیم، و به یاد می‌آوریم، که عشق، هرگز نمی‌میرد.