در حال بررسی {سایه نوش} اثر •عسل کاربر انجمن رمان بوک•

[ASAL.]

زن، پنجره‌ای‌ست که جهان را از پشت قاب دید،
اما هیچ‌گاه خودش قاب نشد.
چشمانش، کوه را می‌دید و صبر می‌کرد،
زبانش، رودخانه بود،
که جز به سنگ، کسی جوابش نداد.
لب‌هایش، سطرهایی از کتابی ممنوع،
که تنها باد، از رویشان ورق زد.

 

[ASAL.]

زن، زمانِ پنهان در فراموشی‌ست؛
ساعتی بی‌عقربه، که تاریخ از تیک‌تاکش واهمه دارد.
خطِ ابروی او، منحنیِ سوالی‌ست
که هر پاسخ، پیش از لب‌گشودن، در خود می‌میراند.
گام‌هایش، نقشه‌ای‌ست از سرزمین‌هایی
که در هیچ اطلس مردانه‌ای کشف نشدند.
او نه فراموش‌شده،
که نانوشته است.

 

[ASAL.]

دختر، پژواکِ خاموشی‌ در گلوگاهِ آذرخش است؛
زبانش واژه را آبستن می‌کند
اما زاده نمی‌شود،
چون دهانش آغشته به مصلوبی از معناست.
زلف‌هایش مسیر باد را کج می‌کنند،
نه از ناز،
که از فرمانِ بی‌کلامی.
او، فعلِ بی‌صرفِ زیستن است.

 

[ASAL.]

زن، نغمه‌ای‌ست که در هیچ دستگاهی کوک نشد،
و با این‌حال، همه‌ی پرده‌ها از آن آغاز می‌شود.
پوستش متنِ نخستین افسانه است،
نه به خط، که به لمس نوشته شده.
چشمانش آیینه نیست؛
قاب شکسته‌ی حقیقت‌اند،
که هر تماشاگری را به تردید بدل می‌کنند.

 

[ASAL.]

دختر، مچاله‌ی نسلی‌ست
که با دستِ بسته، سرنوشت را رقم زدند.
چین لباسش، طومارهایی‌ست
که خط به خط با جوهرِ نجابت سوخته‌اند.
نه فریاد می‌شود، نه فرو می‌ریزد،
او سازه‌ای‌ست از استخوانِ نه‌گفته‌ها.
پیر نمی‌شود،
چون تاریخ برایش آغاز نشد.

 

[ASAL.]

زن، افقِ منجمدی‌ست
که خورشید هم از تابیدن بر آن دست کشید.
او مفهوم نیست،
محورِ برهم‌زننده‌ی معناست.
جمله‌ای‌ست بی‌نقطه،
که جهان را در مکثِ خودش نگه داشته.
در او، هیچ واژه‌ای نمی‌میرد؛
بلکه هر مرگ، از او متولد می‌شود.
پایان*