دلنوشته {سایه نوش} اثر •عسل کاربر انجمن رمان بوک•

[AsAl°]

نامشان در هیچ کتابی نیامد، اما جهان را بی‌نام آفریدند.
دخترانی که برای تاریخ، لالایی خواندند، اما خود در هیچ سطری نخوابیدند.
دست‌هایی که خاک را لمس کردند، اما هرگز لمس نشدند.
آیینه‌ها به آن‌ها پشت کردند، مبادا که حقیقت را نشان دهند.
دریا، نامشان را در موج‌هایش پنهان کرد، اما ساحل صدایشان را از یاد برد.
زنی که دست به آسمان برد، بارانی نشد، اما زمین را بارور کرد و خورشید، بر شانه‌هایشان ایستاد، اما سایه‌شان را ندید.

 

[AsAl°]

سایه‌نوشان، واژه‌هایی‌اند که از متن تاریخ حذف شدند.
آنان که عشق را با دستانشان ساختند، اما هیچ‌کَس نامشان را بر دیوار ننگاشت.
مادرانی که جهان را زادند، اما جهان از آن‌ها زاده نشد.
هر تار از گیسویی که بر زمین افتاد، بندی بود که از تاریخ برید.
دخترانی که راه رفتند، اما رد پایشان را باد برد.
چشمانی که خواب را به فرزندانشان دادند، اما خود در بی‌خوابی پوسیدند و سکوتشان، هنوز فریادی است که در گوش جهان تکرار می‌شود.

 

[AsAl°]

دیوارها صدای زنانی را می‌دانند که هرگز فریاد نزدند.
آجرها می‌شمارند قدم‌هایی را که در راهروهای خاموش گم شدند.
پنجره‌ها حسرت چشم‌هایی را می‌کشند که بیرون را ندیدند.
برگ‌ها نامشان را در باد نجوا کردند، اما هیچ شاخه‌ای برایشان خم نشد.
آب، صورتشان را در آینه‌ی خود شکست، مبادا که تاریخ تصویرشان را ببیند.
دخترانی که در شب، چراغ‌ها را روشن کردند، اما صبح، در خاموشی خود سوختند.
و هنوز، روی دیوارهای کهنه، رد انگشتانی‌ست که هیچ‌گاه به خورشید نرسیدند.

 

[AsAl°]

بر پله‌های جهان، زنان همیشه گام آخر بودند.
آنان که کلمات را نوشتند، اما امضا را از قلم انداختند.
خنده‌هایشان در گلو زاده شد و در بی‌صدایی مُرد.
نامشان روی سنگ حک نشد، اما دست‌هایشان ستون‌های شهر را بالا برد.
خورشید را در دل شب پنهان کردند، اما هیچ سحرگاهی برایشان ندمید.
باران، قصه‌شان را قطره‌قطره گفت، اما زمین گوش نداد.
و حالا، نامی که هیچ‌گاه خوانده نشد، در سکوت جهان زخم می‌زند.

 

[AsAl°]

دختران باد، که در هیچ سرزمینی خانه نداشتند.
زنانی که بهار را در چشمانشان کاشتند، اما هرگز خود در سایه‌ای نیاسودند.
کوچه‌ها از گام‌هایشان خالی شد، اما ردشان هنوز بر دل خیابان است.
کلماتی که نگفته پوسیدند، ترانه‌هایی که در گلو ماسیدند.
آیینه‌ها از ترس چشمانشان شکستند، مبادا که حقیقت را ببینند.
آنان که جهان را با دست‌هایشان بافتند، اما هیچ تاری به نامشان نشد.
و هنوز، هر نسیمی که می‌وزد، گوشه‌ای از قصه‌شان را با خود می‌برد.

 

[AsAl°]

زنان، ستون‌های خاموشند؛ بر دوششان سقف‌ها ایستاده، اما نامشان در تاریکی فرو رفته.
هر سایه‌ای که در شب کشیده شد، رد پای دختری بود که هیچ‌گاه نرسید.
جهان، دستانشان را گرفت و رهایشان کرد، بی آنکه بداند، ریشه‌هایش از آنان است.
بافندگان تاریکی، که صبح را برای دیگران بافتند و خود در شب ماندند.
گلدوزی‌هایی که داستان‌هایشان را روی پارچه دوختند، چون زبان‌هاشان بسته بود.
هر خشت، هر دیوار، هر پنجره، قصه‌ی زنی را در خود دارد.
و سکوتشان، فریادِ زمین است که هنوز شنیده نشده.

 

[AsAl°]

دستانشان در گهواره‌ها آرام گرفت، اما هیچ‌ک.س دستشان را نگرفت.
قدم‌هایشان بر خاک نشست، اما زمین هیچ‌گاه برایشان نلرزید.
چشمانشان شعرهایی بود که هرگز خوانده نشد،
و لب‌هایشان در سکوت، قصه‌هایی را به دوش کشید که هیچ گوشی نشنید.
آنان که طلوع را با گیسوانشان بافتند، اما در شب جا ماندند.
جهان، نقش انگشتانشان را بر دیوارهایش دارد، اما نامشان را نمی‌داند.
و باد، همچنان رازهایشان را در گوش درختان زمزمه می‌کند.

 

[AsAl°]

صدایشان را در لا‌به‌لای برگ‌های تاریخ گم کردند،
دستانشان را در تاروپود قالی‌ها بافتند و خود در گره‌هایش ماندند.
خنده‌هایشان در حاشیه‌ی قصه‌ها جا ماند،
چشمانشان در سایه‌های فراموشی خاموش شد.
اما نامشان در انعکاس هر رودخانه، در لرزش هر برگ، زنده است.
ماه هنوز بر دامانشان طلوع می‌کند،
و هر نسیمی، ترانه‌ی فراموش‌شده‌شان را با خود می‌برد.

 

[AsAl°]

​

زنانی که سایه‌هایشان را از آفتاب بریدند،
تا در شب، چراغی برای دیگران باشند.
دخترانی که شانه‌هایشان سقف خانه‌ها را نگه داشت،
اما هیچ دیواری بر نامشان قد نکشید.
کلماتی که هیچ کتابی تاب نگه‌داشتنشان را نداشت،
قصه‌هایی که در چین دامن مادران مدفون شد.
و هنوز، میان سکوت کوچه‌ها، صدای پایشان در سنگفرش‌ها مانده،
در نسیم صبحگاهی، بوی حضورشان پیچیده،
در هر آینه‌ی ترک‌خورده، انعکاسشان در انتظار است.
ماه از نگاهشان نور گرفت، اما شب‌هایشان بی‌ماه ماند.
و زمین، زیر پایشان تاب آورد، اما هیچ‌گاه آغوشش را برایشان نگشود.

​

 

[AsAl°]

بر دیوارهای جهان، رد انگشتان زنانی‌ست که نامشان را هیچ سنگ‌نوشته‌ای نیاورد.
صدایشان را در چاه‌ها انداختند، اما آب، رازهایشان را به ماه گفت.
گیسوانشان را بریدند تا باد، آوازشان را با خود نبرد،
اما هر نسیم، هنوز زمزمه‌ی حضورشان را در گوش درختان تکرار می‌کند.
دخترانی که دست‌هایشان را به آسمان سپردند، اما آسمان دست‌هایشان را پس داد.
چشمانشان به جاده‌ها دوخته شد، اما هیچ مسافری از راه نرسید.
و هنوز، جهان بر شانه‌های خاموششان ایستاده است.