دلنوشته {سایه نوش} اثر •عسل کاربر انجمن رمان بوک•

[;as]

زنانی که رد پایشان را از خاک گرفتند تا در هیچ سرزمینی به زنجیر نشوند.
خنده‌هایشان را به آینه‌ها سپردند، اما آینه‌ها در سکوت شکستند.
قصه‌هایشان را با سوزن بر پارچه دوختند، چون هیچ زبانی تاب روایتشان را نداشت.
برف، نامشان را بر زمین نوشت، اما خورشید، خاطره‌شان را ذوب کرد.
مادرانی که در آغوششان جهان را پرورش دادند، اما خود در سایه ماندند.
شانه‌هایی که بار تاریخ را کشید، اما در هیچ داستانی یاد نشد و هنوز، در لابه‌لای خواب‌ها، صدایشان را می‌توان شنید، اگر کسی بیدار باشد.

 

[;as]

زنانی که سکوت را آموختند، اما هیچ‌گاه خاموش نشدند.
دخترانی که در تاریکی ایستادند، تا دیگری روشنایی را ببیند.
سر انگشتانشان، مسیر رودها را ترسیم کرد، اما هیچ‌کَس مسیرشان را نخواند.
قدم‌هایشان را در شن‌ها دفن کردند، اما باد، راز حضورشان را فریاد زد.
قصه‌هایشان در لالایی‌ها جان گرفت، اما هیچ کتابی تاب روایتشان را نداشت.
ماه از چشمانشان نور گرفت، اما شب‌هایشان خاموش ماند و هنوز، در نبض زمان، صدای تپش‌هایشان جاری‌ست.

 

[;as]

زنان، خطابه‌های نانوشته‌ای بودند که تاریخ، جرئت خواندنشان را نداشت.
دخترانی که آفتاب را در دستانشان گرفتند، اما سایه‌شان را از آن دریغ کردند.
ریشه‌هایی که بی‌خاک قد کشیدند، بی‌باران شکفتند،
اما هیچ‌کَس، باغ‌شان نخواند.
چشمانی که شب را روشن کردند، اما خود،
در تاریکی خواب‌های ناتمام گم شدند.
دستانی که در سکوت ساختند، در سکوت بخشیدند و در سکوت فراموش شدند.

 

[;as]

زنان پل‌هایی بودند که هرگز نامی بر لوحشان حک نشد.
دخترانی که شانه‌هایشان کوه را تاب آورد،
اما هیچ نامی بر آن تراشیده نشد.
صدایشان را به ابرها سپردند،
بارید، اما زمین هم‌چنان تشنه ماند.
گام‌هایشان جاده‌ها را کشید، اما مقصد،
همیشه جایی دور از آن‌ها بود و هنوز، در شکاف صخره‌ها، پژواک عبورشان جاری‌ست.

 

[;as]

دخترانی که باد را به بند کشیدند اما خود اسیرِ بی‌نامی ماندند.
زنان ستاره‌هایی بودند که در روشن‌ترین شب‌ها هم نادیده ماندند.
سی*ن*ه‌هایی که لالایی زمین بودند، اما جهان،
هرگز به خوابشان نیامد.
چشمانی که زخم‌ها را دوختند،
اما هیچ‌کَس دردشان را نخواند و هنوز، در تار و پود شب، ردپای روشنی‌شان پیداست.