رها شده [سرخرگ خشکیده] از «NILOFAR کاربر انجمن رمان بوک»

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

ثانیه‌ها گویی با هم سرعت گرفته‌اند؛
ولی من... ولی گویی من در زمان ایستاده‌ام
نه حرکت دیگران را می‌دانم،
نه صدای گریه‌های این و آن را می‌شنوم
نه آن تصویری که به قاب گرفته‌اند را می‌بینم.
آری!
اکنون دنیایم سیاه و پر از سکوت است... .​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

می‌دانی؟
رفتن تو با رفتن احساساتم یکی شد.
وقتی رفتی نقطه‌ی حیات زندگی‌ام را هم بردی؛
اکنون چه در رگ‌هایم، چه در قلبم چه هر چیزی که می‌دانی؛
بعد از رفتن تو تبدیل به کویری بی‌آب شد،
اکنون باید با درد جدایی بسازم
ولی... ولی آن کیست که بدون نفس زنده می‌ماند.​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

با تو بودن شادترین لحظات زندگیم بود؛
ولی... ولی اکنون هر لحظه‌ی این زندگی،
همانند زهری آلوده است؛
که می‌بایست نوشیدتش.
کاش باز هم شادترین لحظات زندگیم بودی... .​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

می‌دانی؟
همه برایت سیاه پوشیده‌اند، همه برایت می‌گریند... .
ولی چه کسی داند قلب من برایت سیاه پوشیده است؛
چه کسی داند از چشمانم جز شوری اشک دلتنگی‌هایم برایت اشک می‌ریزند... .​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

اکنون عکس‌هایت برایم گواهی دوریت شده است.
معشوقم... مگر نگفتی دگر قلب‌هایمان با هم است؟
مگر قول ابدی گریستن از شوق ندادی؟
این است گریستن شوقی که قولش را دادی؟
این است تمامیه احساس‌هایت به من؟​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

باز هم تنها در عالم افکار خود می‌چرخم.
آنگاه که گره‌ی انگشتانت در انگشتان دستم بود... .
آنگاه که نگاه عاشقیت را می‌دیدم!
آنگاه که بر لب‌هایت خنده داشتی... .
آری!
اکنون یاد می‌آید و نمی‌دانم چه‌ بگویم... .​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

باری دگر با تنهایی‌ها سر می‌کنم؛
باری دگر آغوش تو را با سیاهی چشم‌هایت سر می‌کنم.
باز هم دلتنگی؛
باز هم نفس‌های بدون تنفس
درون قلبم ریشه میفکند.​