رها شده [سرخرگ خشکیده] از «NILOFAR کاربر انجمن رمان بوک»

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

در رگ‌های سرخ چشمانم؛
دیگر خونابه های شادی وجود ندارد.
دیگر خبری از رنگ‌های شیطنت نیست،
آری!
اکنون سرتا پا سیاهم؛
با قلبی سیاه و احساساتی سیاه برایت سیاه پوشیده‌ام... .​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

نفس‌هایم گویی بعد تو، نمی‌داند اکسیژن چیست؛
گویی دگر کار خود را فراموش کرده... .
نه!
فراموش نکرده است او هم همانند من برای شنیدن لحظه‌ای از صدایت عزای ماتم گرفته... .​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

می‌دانی؟
با قلب سیاهی که دگر رنگ‌های سنگی آن را می‌سازد؛
این روزهای بی تو را شب می‌کنم،
شب‌های غمگینی که دگر برایم همانندی زهری آلوده است،
شب‌های سیاهی که در این دنیای رنگی است... .​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

شب‌ها را با یاد تو گریستم و ندیدی... .
آری!
با صدای زجه‌ی اسمت گذراندم و نشنیدی؛
با بغض درون و چشمانی که دگر کسی را جزء تو نمی‌بیند می‌گریم، تا شاید برگردی... .​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

بی‌معرفت رفتی و فکر عشق نکردی؟
رفتی و فکر نفس‌هایم نبودی
رفتی و فکر بردن قلبم را نکردی!
حال چه کنم با این دردهایم... .​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

می‌دانی؟
گویی مرا تعویذ چشمانت کرده بودی؛
که با رفتنت
شیشه‌ی عمر این تعویذ را هم با خود بردی... .​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

از این سنگ سیاه کذایی تنفر دارم،
از اسم حکاکی شده‌ات تنفرم دارم
بیا و فقط درمان این کابوس‌ها باش
بیا و برایم از نرفتنت بگو؛
بیا و بگذار آن صدای طنین‌بخشت را بشنوم... .​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

مگر حرف از نرفتن نزده بودی؟
مگر قول خوشبختی نداده بودی؟
مگر مرحم زخم‌هایم نشدی... .
اکنون آن خوشبختی کجاست؟
نکند خوشبختی فرسنگ‌ها دوری از توست؟ ​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

گله‌ها دارم از نبودنت
حرف‌های نگفته دارم برای گفتن؛
می‌دانی بدتر از اینان چیست؟
کاش قبل رفتنت می‌دانستی من هم دوستت دارم... .​

 

[ᴺᴵᴸᴼᶠᴬᴿ]

قلبم همانند درختی بی‌ریشه شده است؛
همانند جایی که ستونی برای ایستادن ندارد... .
همانند جایی که نمی‌دانی هدفت چیست!
همان لحظه‌ای که روح در تنت آواز نمی‌خواند،
اکنون من همان‌جا هستم... .​