آموزشی سه اصل خلاصه کتاب پایان های ضروری

[-pariya-]

منظور ما آن ناامیدی‌ای است که برخواسته از آگاهی و واقع‌بینی باشد؛ آگاهی از بیهوده بودن تلاش و غیرممکن بودن نتیجه دلخواه در یک زمینه یا رابطه، ما را به لحظه هرس کردن می‌رساند.

هیچ‌چیز مانند قدرت واقعیت نمی‌تواند ما را نسبت به پایان دادن ترغیب کند. پس به هیچ‌عنوان خود را فریب ندهید.

 

[-pariya-]

هرگاه انرژی لازم برای پایان دادن و آغازی نو را نداشتید به این فکر کنید که این مسیر به مقصد دلخواه شما نخواهد رسید. آیا می‌خواهید همیشه یک مسافر خسته و در راه باقی بمانید؟ بگذارید این‌طور بگوییم: به‌موقع ناامید شدن، خود منجر به حفظ امیدواریِ «واقعی» می‌شود. تأکید بر کلمه «واقعی» از این روست که برخی امیدواری‌ها هیچ برخوردی با واقعیت ندارند و از این رو ما را به منجلاب می‌کشانند.

 

[-pariya-]

یکی از راه‌های تشخیص امیدِ واهی از امیدِ واقعی این است که همواره دو معیار را در نظر بگیرید:



برای مثال، اگر امیدوارید که اوضاع اقتصادی شرکت در شش ماه آینده سیر صعودی داشته باشد، باید ۱. میل و انتظار رخ دادن این اتفاق را داشته باشید و ۲. در حال حاضر، دلایل قانع‌کننده‌ای برای باور به این اتفاق وجود داشته باشد.

 

[-pariya-]

اگر برای دریافت وام به بانک مراجعه کنید و بگویید: «در حال حاضر، اوضاع خوبی نداریم، اما امیدوارم شرکت ما در آینده چندین برابر سود کند، پس به ما وام دهید»، هیچ‌ک.س با شما همکاری نخواهد کرد! اما اگر بگویید: «درحال حاضر، اوضاع مالی شرکت خوب نیست، ولی ماه گذشته چند قراداد جدید امضاء کرده‌ایم، مدیر فروش باتجربه‌ای هم استخدام شده است و برای بهتر کار کردن نیاز به سرمایه بیشتری داریم، پس به ما وام بدهید»، در این صورت بانکدار با شما وارد گفتگو خواهد شد

 

[-pariya-]

همین مسئله درباره روابط نیز وجود دارد؛ آیا شما فقط میل به بهتر شدن رابطه خود دارید یا درکنار آن، شواهد عینی‌ای نیز وجود دارد که نشان می‌دهد تلاش‌های شما می‌تواند نتیجه‌بخش باشد؟ بیشتر اوقات ما با تکیه بر میل و انتظار خود، امیدواری را تبدیل به آرزومندی می‌کنیم و همین باعث می‌شود هیچ‌گاه نتوانیم به چرخه‌های معیوب زندگیمان پایان دهیم.

 

[-pariya-]

البته، یک نکته مهم این است که بدانیم چه زمانی می‌توان ناامیدی را به تعویق انداخت؟ در خلاصه بخش بعدی به این سؤال پاسخ می‌دهیم.

واقع‌بینی و راهکارهای خوب برای پایان های ضروری
برای آنکه شاخه‌ای را به اشتباه هرس نکنید، باید بتوانید تشخیص دهید که رابطه یا فعالیت موردنظرتان آیا ارزش سرمایه‌گذاری دارد یا خیر؟ مهم‌ترین کار برای این تشخیص، دقیق شدن در ویژگی افراد است. ما انسان‌ها را به سه دسته کلی تقسیم می‌کنیم؛ سه دسته‌ای که در هر محیطی باشید حتماً با آن‌ها برخورد خواهید داشت:

 

[-pariya-]

اشخاص دانا یا خردمند؛ که نورِ حقیقت را می‌بینند و علاقه به پیشرفت کردن دارند.
اشخاص نادان یا بی‌خرد؛ که حقیقت را تحریف می‌کنند تا مجبور نباشند خود را با آن تطبیق دهند.
اشخاص شرور؛ که پذیرای هیچ صحبتی نیستند، حالت دفاعی دارند و مدام خود را تبرئه می‌کنند.
درخصوص افراد دانا و خردمند، می‌توانید با خیال راحت امکانات و فرصت بیشتر در اختیار آن‌ها قرار دهید و امیدوار به بهبود اوضاع باشید.

 

[-pariya-]

در این مسیر، مشاهده جریان تغییر و رشد، کسب مهارت های جدید، ایجاد ساختار جدید، ابراز انگیزه درونی و اقدام به دریافت کمک‌های تخصصی، نشانه‌های مثبتی هستند که می‌توانند شما را از خاتمه بخشیدن به ارتباط یا کار با آن فرد منصرف کنند.

 

[-pariya-]

اما درباره افراد نادان، کار سخت‌تر است؛ آن‌ها تا وقتی که هشداری از طرف کسی دریافت نکنند متوجه وخامت اوضاع نمی‌شوند. اما اگر پس از چندین بار گفتگو، فرد نادان هنوز همان رویه سابق را در پیش دارد، صحبت کردن درباره مشکل را قطع کنید و به‌صراحت، بی‌فایده بودن رابطه یا همکاری را اعلام کنید.

 

[-pariya-]

شما نمی‌توانید افراد نادان را تغییر دهید یا کنترل کنید، تنها کار ممکن این است که به تأثیر منفی آن‌ها بر روی خود و اطرافیانتان پایان دهید.

و درباره افراد شرور سخن کوتاه است؛ به طور جدی، ارتباط با آن‌ها را پایان دهید و حتی اگر لازم است در این مسیر از دیگران کمک بگیرید. افراد شرور همواره به شما آسیب می‌زنند؛ چه در حوزه کار و چه در حوزه روابط عاطفی. آسیبی که بر آن پافشاری هم می‌کنند.