دلنوشته {سورا} اثر• عسل کاربر انجمن رمان بوک•

[Me~]

در این اقلیم، اشباح نیز از تکرار مرگ خسته‌اند؛ آوار نه فرو می‌ریزد، که می‌بلعد. هر دیوار، ورقی‌ست سوخته از تقویمی بی‌روز، و هر سقفِ افتاده، فصلی‌ست که هرگز نوشته نشد. زخم‌ها، آن‌قدر بر هم انباشته‌اند که پوستْ معنای خود را وانهاده. نه صدایی برای گریه مانده، نه دستی برای وداع؛ سوگواری به سکوتی رسیده که از جنس خاک است، نه اشک. و آن‌سوی این همه بی‌صدا رفتن، جهانی ایستاده با چشم‌هایی از سنگ؛ که نگاه می‌کند، بی‌آن‌که ببیند، قضاوت می‌کند، بی‌آن‌که بداند، و فراموش می‌کند، پیش از آن‌که بفهمد.

 

[Me~]

هیچ بانگی، از پسِ این ویرانی به تکرار نمی‌رسد؛ صداها دفن می‌شوند، پیش از آن‌که پژواک شوند. مرگ، دیگر نه پایان، که میانه‌ی روزمرّگی‌ست؛ در انحنای هر نگاه، در خم هر نانِ نرسیده. صُوَر، بی‌جسد می‌میرند؛ نام‌ها، بی‌دستخط، به حافظه سپرده می‌شوند، که نه برای بقا، که برای محو شدن. خاک، چنان اشباع از تن و تبار است که دیگر نمی‌پوساند؛ صرفاً پنهان می‌کند. و باد، هر سحرگاه، صفی از بی‌صدایان را با خود می‌برد؛ نه به بهشت، نه به گورستان، بلکه به فراموشی‌ای که هیچ آیینی بر آن اقامه نمی‌شود.

 

[Me~]

هیچ نامی نمانده که بر سنگی حک شود؛ مرگ از شمار افتاده، زنده‌ها بی‌گواه مانده‌اند. زیر این خاک، نه فقط تن‌ها، که خاطره‌ها دفن شده‌اند؛ خنده‌هایی که هرگز به گوش نرسید، رؤیاهایی که پیش از زبان، ترک برداشتند. شب‌ها، به جای ستاره، بوی سوخته‌ی حضور می‌بارد؛ و صبح‌ها، به جای خورشید، سایه‌ی جنازه‌ای بی‌تابوت، روی دیوارها کشیده می‌شود. هیچ روضه‌ای خوانده نمی‌شود؛ چون سوگ دیگر یک نفر نیست، یک قوم است. و در این ضجه‌ی بی‌صدا، جهان خوابیده است؛ همان‌طور که تاریخ، پیش از دیدن، چشم
بست.