اشعار درحال تایپ {سوگ سرود خون} اثر ▪︎عسل کاربر انجمن رمان بوک▪︎

[AsAl°]

به نام خدایی که آفریننده جهان است

نام اشعار:سوگ سرود خون
ژانر: مذهبی
نویسنده: عسل
قالب: سپید
مقدمه:
«سوار بر نیزه‌ها»
شعر مربوط به مسابقه پیشواز
بر نیزه‌ها،
خون، قد می‌کشد تا ارتفاعِ آفتاب،
و بادی که بوی سوخته‌ی خیمه‌ها را می‌برد،
نامت را در گوشِ تاریخ تکرار می‌کند.

زمین،
هنوز تشنه‌ی ردِّ گام‌هایت است،
هنوز شن‌های کربلا
زیر لب زمزمه می‌کنند:
"هَل مِن ناصِرٍ...؟"

شمشیرها تو را بریدند،
اما تو،
در چکاوکِ هر اذان،
در بارانِ سرخِ هر غروب،
باز از دلِ زخم‌ها برخاسته‌ای.

ای سوارِ بی‌سرِ تاریخ،
خونت بر پیکرِ قرن‌ها جاری‌ست،
و هنوز،
دستانِ عطشناکِ ما
در پی ردای روشنت،
بر خاکِ سوخته فرو می‌افتد.

 

[DLNZ]

با سلام.
شاعر عزیز، ضمن خوش‌آمدگویی و سپاس از انتخاب انجمن رمان بوک برای منتشر کردن
آثار خود؛ خواهشمندیم قبل از تایپ اشعار قوانین زیر را با دقت مطالعه کنید:
[قوانین اشعار در حال تایپ]

پس از گذشت ده پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[درخواست نقد اشعار]

پس از ارسال پانزده پست می‌توانید درخواست جلد برای اشعار خود دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد اشعار]

پس از گذشت پانزده پست می‌توانید درخواست تعیین سطح برای اشعارتان بدهید:
‌[تاپیک درخواست تگ]

در صورتی که نمی‌خواهید به نوشتن اشعارتان ادامه دهید و یا سوالی دارید در این تاپیک اعلام کنید:
[تاپیک پریش و پاسخ تالار شعر]

اگر اشعارتان به پایان رسید در این تاپیک اعلام کنید:
[اعلام پایان اشعار کاربران]

شاعران دقت کنند در صورتی که دو ماه تاپیکشان آپدیت نشود تاپیک بسته می‌شود.

●با آرزوی موفقیت شما
[ مدیریت تالار شعر]​

 

[AsAl°]

شب،
با پرچم‌های سوخته در آغوشِ بیابان می‌خزد،
و ماه،
زخم‌های بازِ کربلا را در اشک‌های خاموشش غسل می‌دهد.

نیزه‌ها،
نامت را بر تیغ‌های تشنه‌شان حک کرده‌اند،
و باد،
مرثیه‌ی خونینت را در گوشِ قرن‌ها زمزمه می‌کند.

زمین، هنوز تپشِ گام‌هایت را در سی*ن*ه دارد،
و آسمان،
حیرانِ مردی‌ست که سر داد،
اما به زانو درنیامد.

ایستادی،
بر قله‌ی تیزِ ستم،
بی‌آنکه لرزه‌ای بر پیشانیِ استوارت بنشیند.

و اکنون،
در هر نبضِ عدالت،
در هر فریادِ شب‌شکن،
صوتِ تو،

زنده‌تر از همیشه،
می‌تپد.
​

 

[AsAl°]

خون،
بر ریگ‌های عطش‌زده نقش بسته است،
چنان که هر دانه‌ی شن،
روایتگرِ حماسه‌ای بی‌تکرار شده.

نیزه‌ها،
با زخمِ تو قد کشیده‌اند،
و آسمان،
با گریبانِ چاک،
بر نیزه‌ای که ماه را در بر گرفته،
سوگوار ایستاده است.

لب‌هایت،
خشک‌تر از بیابان،
اما هنوز نامی را زمزمه می‌کند،
که شب را در هم می‌شکند.

و مرگ،
در برابرت
زانو می‌زند،
چرا
که تو،
از او بلندتری.
​

 

[AsAl°]

باد،
خیمه‌های خاکسترشده را
در مشت‌های تهی خود می‌فشارد،
و ناله‌ی سوخته‌ی نخلستان،
با شب درآمیخته است.

زمین،
هنوز از گام‌های تو تب دارد،
و افق،
در هرمِ خونِ تو،
سرخ‌تر از همیشه می‌سوزد.

نیزه‌ها،
خطبه‌ی صبوری‌ات را
تا انتهای تاریخ حمل می‌کنند،
و خورشید،
بر لبه‌ی تیغ،
با نامت طلوع می‌کند.

آری،
تو رفتی،
اما جاودانگی،
بر زخم‌های تو زانو زد،
و نامت،
در حنجره‌
ی باد،
تا همیشه جاری ماند.
​

 

[AsAl°]

سوار بر تیغ،
میان افق‌های دریده،
نامت را بر حنجره‌ی عطش حک کرده‌اند،
و نیزه‌ها،
راز سرخ تو را
به آسمان دوخته‌اند.

خاک،
خواب قدم‌هایت را هنوز در بر دارد،
و رودها،
مسیر خونینت را
در ترانه‌های شبانه‌شان زمزمه می‌کنند.

شمشیرها،
به حرمتِ ایستادگی‌ات زنگار بسته‌اند،
و مرگ،
در برابر شکوهت،
سر فرود آورده است.

زمان،
دستانش را دراز می‌کند،
تا اندکی از جاودانگی تو را لمس کند،
اما تو،
فراتر از آنی،
که در مرزهای فنا بگنجی.
​

 

[AsAl°]

در دشت کربلا
فریاد هیچ‌ک.س،
جز صدای پای اسب‌ها
نمی‌پیچد در گوش زمان.

چشمانت، حسین،
چگونه بر آسمان‌های خونین افتاده است؟
آیا خورشید در آسمان تو،
همچنان در آتش خود می‌سوزد؟

دست‌هایت، که خون را در زمین
نقش می‌زنند،
شهادت را به معنی فریاد بی‌صدا
مفهوم می‌کنند.

ای مردی که در لحظه‌ای
تمام تاریخ را از نو نوشتی،
چه کسی می‌تواند
درد را از چهره‌ات بخواند؟

تمام جهان در سکوت،
مراسم خونین تو را نظاره می‌کند
و صدای قیام تو
در کوچه‌های تاریخ گم می‌شود.

اما هنوز،
هر که از دریاهای تاریخ عبور کند
و به قلب درد و مقاومت برسد،
نام تو را خواهد یافت
در آنجا که هرگز نمی‌میرم.

​

 

[AsAl°]

در خاک کربلا
نبض دنیا قطع شد
و تمام تاریخ،
لحظه‌ای به سکوت افتاد.

لب‌هایت حسین
در روزی که آفتاب زهرآگین شد،
فریاد نکردند،
بلکه در دلی که همیشه تپید،
خوابیدند.

آسمان گواه شد
که هر قطره خون
نه برای زمین،
بلکه برای حقیقتی فراتر از زمان
ریخته می‌شود.

تو، که در دل شب
چشم به افق روشن دوختی،
سکوت را به صدای حقیقت بدل کردی
و در سکوت خود
دریای عظیمی از رنج را به‌جا گذاشتی.

آری،
ای ستاره‌ای که در کربلا
درخشید،
هیچ چیزی جز نور تو
بر دل‌هایمان نمی‌ماند
که هنوز در پی تو،
در هر روز و هر شب
به دنبال راهی می‌گردیم.
​

 

[AsAl°]

شب،
خیمه‌هایش را در باد تکاند،
و تاریکی،
ردای سوگوارِ خود را بر شانه‌های تاریخ افکند.
اما زخمِ آسمان،
هنوز از داغِ خورشیدی که بر نیزه نشست،
می‌سوزد.

زمین،
با رگ‌هایی از خاکستر،
آخرین نفس‌هایت را در خویش تنیده،
و باد،
با حنجره‌ای کبود،
سرودِ سوگوارِ تو را بر شانه‌های قرن‌ها می‌کوبد.

سرها، بر ستیغ نیزه‌ها،
شعله‌هایی‌اند که تاریکی را
در خود ذوب می‌کنند،
و کاروانی که بی‌پرچم،
اما درخشان‌تر از طوفان،
از میانِ ویرانه‌ها عبور می‌کند.

ای وارثِ خون و روشنی،
مرگ در پیشگاهت قامت خم کرد،
و جاودانگی،
نامت را با جوهرِ
سرخ،
بر پیشانیِ زمان نوشت.
​

 

[AsAl°]

آسمان،
عبای دود را بر شانه‌هایش کشیده،
و باد،
با مشت‌های خالی،
بر دروازه‌های ویرانِ تاریخ ضجه می‌زند.

زمین،
دهانِ تشنه‌اش را به خون سپرده،
و خیمه‌ها،
در گودالی از خاکستر،
چونان واژه‌هایی سوخته،
در لابلای کتابِ شب پراکنده‌اند.

نیزه‌ها،
زخمِ سرخ تو را
تا قلبِ تاریکی کشیده‌اند،
و ماه،
با حنجره‌ای چاک‌چاک،
بر رودهای خونین زانو زده است.

اما صبح خواهد آمد،
و از هر زخم،
درختی خواهد رویید،
که سایه‌اش،
تا انتهای جهان،
بر شانه‌
های آفتاب گسترده خواهد شد.
​