دلنوشته {سُهوتا} اثر •عسل کاربر انجمن رمان بوک•

[STARLET]

ما در سایه‌ی ابهام‌های مسری قد کشیدیم؛
جایی که مغالطه به مثابه‌ی حقیقت پذیرفته شد،
و تحریف‌های مطهر، لباس نجات بر تن کردند.
دروغ‌ها، از سطح به ساختار رسیده بودند
و در حنجره‌ی هر واژه، زُه‌کلامی مسموم رسوب کرده بود.
اعتمادها، در اقلیم التباس پوسیدند
و دهان‌هامان، مدفن بی‌صدای معناهای عقیم‌شده شد.
ما نفس کشیدیم در هوایی که
نه پاک بود، نه آلوده؛
بلکه آمیخته به استتار حقیقت،
و پر از اکسیژن‌های ساختگی.
نجات‌مان از جنسی نبود که بشود لمس کرد؛
نجات‌مان، یک اُتُوپیای زهرآلود بود
که فقط از دور نجات به نظر می‌رسید.

 

[STARLET]

در جغرافیای ابهام‌های متراکم، مسیر نجات همیشه از دل سراب عبور می‌کرد. ما به‌جای حقیقت، به نسخه‌ی مقبول‌سازی‌شده‌ی دروغ دل بستیم؛ چون صادقانه بودن، هزینه داشت
و فریب، رایگان در دسترس بود.
هر پناهگاه لفظی، پر بود از مفاهیم بی‌ستون
و هر واژه، پیکری مجوف بود
که نام نجات را حمل می‌کرد
بی‌آنکه جوهری برای نجات داشته باشد.
هوایی که در آن نفس کشیدیم، نه آلوده بود، نه پاک، بلکه ترکیبی از دود مفاهیم غلط‌انداز و اکسیژن‌های تقلبی که فقط وانمود می‌کردند زنده‌ایم.

 

[STARLET]

هیچ‌ک.س نگفت نجات، همیشه با حقیقت می‌آید.
گاهی نجات، نقابِ دروغی‌ست
که آن‌قدر خوب جا افتاده
که ریشه‌ات را از گلویت بیرون نمی‌کشد.
ما بزرگ شدیم در اقلیمی
که هر دروغ، لباسی از نجابت واژگانی به تن داشت
و راست، در پستوی ترس خاک می‌خورد.
دروغ‌ها آن‌قدر باهوش بودند
که شبیه مرهم بیایند،
و ما آن‌قدر تشنه‌ی درمان،
که از زهر هم شفا تراشیدیم.

 

[STARLET]

نجات، همیشه شکلی از زوالِ آراسته‌ست؛
با دکمه‌هایی از اطمینان،
و یقه‌ای که بوی استیصال می‌دهد.
دروغ‌ها در اقلیمی رشد کردند
که واژه‌ی «سکوت»، لهجه‌ی رسمی آدم‌ها بود.
لباس‌های‌شان از جنس «تعبیر» دوخته می‌شد،
نه حقیقت.
راست، آن‌قدر بر لبه‌ی زبان ماند
که له شد زیر دندانِ واهمه.
و ما؟
به جرعه‌ای فریب، وضو گرفتیم
تا عبادتِ مصلحت را آغاز کنیم.