مجموعه اشعار سید مصطفی آرنگ

[;FOROUGH]

سید مصطفی آرنگ

 

[;FOROUGH]

(سرّ خــدا)

بر معرفت علی ، کسی را ره نیست

هر کور دلی مَحرم این درگه نیست

سربسته بگویمت علی سِرِّ خداست

از سِرِّ خدا به جز "خدا" آگه نیست.

"سید مصطفی آرنگ"

 

[;FOROUGH]

(جاه مولیٰ علی)

چه گویم من از جاه مولا علی
سلیمان چو تصغیر سلمان اوست

بود سهل برگشتن آفتاب
جهان سربه‌سر زیر فرمان اوست

مه و مهر در پهنه‌ی آسمان
تو گویی دو گویی به چوگان اوست

ز چهرش چه گویم که باغ بهشت
یکی برگ سبزی ز بستان اوست

ز لطفش چه گویم سحاب کرم
نمی از یم فیض عمان اوست

 

[;FOROUGH]

کرم بین که از ذره تا آفتاب
کران تا کران بر سر خوان اوست

چه نسبت به خاک درش عرش را
دری را که جبریل ، دربان اوست

علی را بود ملک زیر نگین
که از کاه تا کهکشان زان اوست

علی آن قوی پنجه شیر خداست
که عرش الهی ، نیستان اوست

نگر پایگاهش که طاق فلک
یکی پله در پای ایوان اوست.

"شادروان سید مصطفی آرنگ"

 

[;FOROUGH]

(یا حسین)

ای نور دیدگان رسول خدا حسین!
ای شمع جمع محفل آل عبا حسین

ای آیه‌ی سرور دل بضعة الرسول
ای مایه‌ی غرور شه لا فتی حسین

ای در عزای تو ، نم اشکی یم عطا
وی آب دیده در غمت آب بقا حسین

تو کشتی نجات و چراغ هدایتی
از تو بوَد تداوم اِلّا و لا حسین

افتاده بود آب ز هفت آسیای دین
از خون توست گردش این آسیا حسین

شد شرع را قد از الف قامت تو راست
ای سایه‌ی قدت الف استوا حسین

 

[;FOROUGH]

سرور تویی به مردم آزاده‌ی جهان
ای سرو باغ و گلشن آل عبا حسین

بر دیدگان باطن ارباب معرفت
جز گرد راه تو نبود توتیا حسین

تا وارهد بشر ز عبودیت بشر
دادی برای بندگی حق ندا حسین

پاید قیام حقّ ِ تو تا روز داوری
چون حق بوَد قیام تو را مُتّکا حسین

پاید قیام حقّ ِ تو زیرا قیام تو
دارد قیام زینب تو در قفا حسین

هرگز نداده است اطاعت به ناکسان
با مكتب تو هرکه شده آشنا حسین

هرجا که پای باطل و حق در میان بوَد
هرجا که حق کشی و ستم بر ملا حسین

 

[;FOROUGH]

کاش آن زمان که یا ابتای تو شد بلند
می آمدی به معرکه ، شیرخدا حسین

داغم که چون نسوخت سراپرده‌ی سپهر
آن دم که سوخت خیمه‌ی آل عبا حسین

فرش زمین ز هم متلاشی نشد چرا
سجاد کرد چون طلب بوریا حسین

آید چگونه مه ز گریبان شب برون

 

[;FOROUGH]

بگرفت ماه رویت از آن بر سر سنان
تا شمه‌ای بیان کند از ما مضی حسین

تشت فلک ز چیست لبالب نشد ز خون
چون ریخت خون تازه به تشت طلا حسین

خورشید چون نگشت نگون از فراز چرخ
فرش زمین چو گشت سر عرش‌سا حسین

 

[;FOROUGH]

زآن پس که شد به سنگدلی رهگشا حسین

بالای نی چو شد سر پر نور تو بلند
در حیرتم نشد ز چه محشر بپا حسین

کردی به نی تلاوت آیات وا دریغ
دادند پاسخ تو به سنگ جفا حسین

خوش داشت پاس حرمت تو میزبان تو
کی حق میهمان شده زین‌سان ادا حسین

 

[;FOROUGH]

خون شد دل عقیق چو بر لعل لب نهاد
در قحط آب ، اکبر گلگون قبا حسین

پشت فلک دوتا نشد از غم چرا، چو دید
پشت تو را ، ز مرگ برادر دوتا حسین

فریاد از استغاثه‌ی هل من معين تو
با آن گروه ناکس و ناپارسا حسین