مجموعه اشعار سید مصطفی آرنگ

[;FOROUGH]

کندی بنای ظلم به سیلاب خون خود
کاخ رفیع عدل نمودی بنا حسین

خون تو گرنه خون خدا بود پس چرا
ذات خدا برای تو شد خونبها حسین

در حیرتم که طاق فلک چون نشد خراب
آن دم که شد سرِ تو ز پیکر جدا حسین

از تیر و تیغ و نیزه ز بس زخم گل شکفت
شد گلشن وجود تو بس جانفزا حسین

شرمنده شد خلیل ز عزم منای خود
چون کرد شیرخوار تو عزم منا حسین

 

[;FOROUGH]

خون شد دل عقیق چو بر لعل لب نهاد
در قحط آب ، اکبر گلگون قبا حسین

پشت فلک دوتا نشد از غم چرا، چو دید
پشت تو را ، ز مرگ برادر دوتا حسین

 

[;FOROUGH]

فریاد از استغاثه‌ی هل من معين تو
با آن گروه ناکس و ناپارسا حسین

کاش آن زمان که یا ابتای تو شد بلند
می آمدی به معرکه ، شیرخدا حسین

 

[;FOROUGH]

داغم که چون نسوخت سراپرده‌ی سپهر
آن دم که سوخت خیمه‌ی آل عبا حسین

فرش زمین ز هم متلاشی نشد چرا
سجاد کرد چون طلب بوریا حسین

 

[;FOROUGH]

آید چگونه مه ز گریبان شب برون
زآن پس که شد به سنگدلی رهگشا حسین

بالای نی چو شد سر پر نور تو بلند
در حیرتم نشد ز چه محشر بپا حسین

 

[;FOROUGH]

کردی به نی تلاوت آیات وا دریغ
دادند پاسخ تو به سنگ جفا حسین

خوش داشت پاس حرمت تو میزبان تو
کی حق میهمان شده زین‌سان ادا حسین

 

[;FOROUGH]

بگرفت ماه رویت از آن بر سر سنان
تا شمه‌ای بیان کند از ما مضی حسین

تشت فلک ز چیست لبالب نشد ز خون
چون ریخت خون تازه به تشت طلا حسین

 

[;FOROUGH]

خورشید چون نگشت نگون از فراز چرخ
فرش زمین چو گشت سر عرش‌سا حسین

عالم خراب چون نشد آن‌دم که اهل‌بیت
در گوشه‌ی خرابه گزیدند جا حسین

 

[;FOROUGH]

فریاد از اسارت آل ابوتراب
آن اسوه‌های عصمت و حجب و حیا حسین

فریاد از آن شبی که رقیه به کف نهاد
نقد حیات خویش ز شوق لقا حسین

 

[;FOROUGH]

ویرانه بود و گنج چه گویم ز ماجرا
بودی تو خود نظاره‌‌‌گر ماجرا حسین

باشد شفق نشانه که در سوگت آسمان
خون بارد از دو دیده صباح و مسا حسین