دلنوشته {شب‌های بی‌سحر} اثر •مبینا‌ی ایران و کاپیتان بد کاربر انجمن رمان بوک•

[مبینای شهر قصه ها]

نام دلنوشته: شب های بی سحر
نام نویسندگان: مبینای ایران و کاپیتان بد
ژانر: عاشقانه و تراژدی
ناظر: @DOonYa
خلاصه:
از من نه شیرین بساز و نه لیلی! از من نه الهه بساز و نه زلیخا! از من فقط یک عشق بساز که توقعی جز خودم بودن را نداشته باشد.
برایم از زنانگی‌هایت، از قلب پاک و بی‌ریایت می‌گویی. برایم از ساز عشق می‌نوازی بدون آن‌که بدانی، گاهی مردانه کودک می‌شوم و شانه‌های ظریفت را برای دلتنگی‌هایم می‌خواهم.

 

[-pariya-]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[ قوانین تایپ دلنوشته ]
پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[ تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]
بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
[ درخواست تگ دلنوشته]
پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[درخواست جلد]
و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[تاپیک اعلام پایان دلنوشته]
دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]
با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[کاپیتان بد]

گاهی از من کاری می‌خواهند؛ که بار سنگینش بر روی شانه‌های مردانه‌ام، توانم را از من می‌گیرد.
گاهی من را با فرهاد کوه‌کنی اشتباه می‌گیرند؛ و تمام غم‌هایشان را بر روی شانه‌های خسته‌ام جا می‌گذارند.
گاهی دلم می‌خواهد چشم ببندم و با پاهای خسته از جنگیدن بی‌انتها، سست و قدم‌زنان از این دیار دلگیر، برای هميشه رخت‌سفر ببندم.

***

 

[مبینای شهر قصه ها]

گاهی به زنانگی‌هایم اهمیت نمی‌دهند!
گاهی نمی‌فهمند چقدر دلم می‌خواهد که به وضوح بگویی دوستت دارم.
گاهی ارزش یک عمر عشق را در هوس یک نگاه فراموش می‌کنند.
خسته که نمی‌شوم از عاشقانه‌هایم، فقط گاهی دلم می‌خواهد فراموش کنم که یک زن هستم و دل را به دریا بسپارم!
شاید که بفهمی من عروسک تو نیستم.

 

[کاپیتان بد]

***
تصمیمم را قاطع می‌گیرم؛ اما ناتوان‌تر از همیشه می‌ایستم. حتی نمی‌توانم قدمی‌ از قدم بردارم.
هر بار که کوله‌ام را بر روی دوش‌ مردانه‌ام می‌گذارم، نگاه زغالی بارانی‌ات، راهم را سد می‌کند.
بارها رخت‌سفر بسته‌ام؛ اما نیرویی قدرتمند به نام تعهد، روبرویم دیوار عظیمی می‌کشد؛ و مرا از تصمیمم منصرف می‌کند.

***

 

[مبینای شهر قصه ها]

نمی‌دانم این حس نفرت است یا عشقی که پوسیده و جان من را دائم به نابودی می کشاند!
شاید که تقدیر نفرت تورا در دل زنانه‌ی من قرار داد، تا که از عشق زهر آلود تو رها شوم.
هربار که می خواهم بروم... نمی‌دانم چرا دستانت سد راه من می‌شوند!
چرا دوباره روز از نو می‌شود؟

 

[کاپیتان بد]

خسته‌تر از هر روز به خانه بازگشتم. با چشم به دنبالت گشتم و تورا مانند هر روز روی کاناپه جلوی تراس پذیرایی یافتم. با کمی درنگ، آرام به سمتت قدم برداشتم. چشمان اشکی‌ات به نقطه نامعلومی خیره بود. دودل دست روی بازوی نحیفت گذاشتم. آهسته چشمان غزالی‌ات را به چشمان بی‌فروغم دادی. نفس آه مانندی کشیدی و بدون حرفی مرا با آن کاناپه، تراس و جای خالی‌ات تنها گذاشتی.

***

 

[مبینای شهر قصه ها]

تنها مانده‌ام! تنها به خاطر تو، من از همه نشانی تورا پرسیدم، قلب این زن پر شد از سیاهی‌ها و نگفته بودی شاید سیاهی‌های قلب این زن روزی اورا در خود ببلعد؟
تنها مانده‌ام! درست مثل همان روزی که نگاهت دیگر نگاه من را در خود غرق نمی‌کرد.
سکوت کردم بازهم... سکوت چاره‌ی این تنهایی بود.

 

[کاپیتان بد]

از این ناگفته‌های بی‌پایان خسته‌ام.
از این لب‌های همیشه خاموش گریزانم.
از این چشم‌های همیشه فراری دل‌گیرم.
از این دوری‌های بی‌نشان خشمگینم.
آه، چرا حرف دلم را از نگاهم نمی‌خوانی؟
چرا این سکوت مرگ‌آور را به اتمام نمی‌رسانی؟
چرا سخنی نمی‌گویی و راحتم نمی‌کنی؟

 

[مبینای شهر قصه ها]

بند بند وجودم تورا فریاد می‌زد دیگر نیازی به گشودن این لب‌ها نیست!
تمام روح و جسم من به تو وابسته است چه فایده که من حرف بزنم... حرف‌های من شیرین نیست!
می‌دانم باز دوباره محشری بر پا می‌شود تا من لب به سخن بگشایم، ولی باز فقط آرام به تو می گویم: این زندگی اجباری است.