آموزشی شخصیت‌پردازی در داستان | چگونگی خلق انسان از گِل داستان

[آرشیت]

برای آنکه شخصیتتان واقعی‌تر جلوه کند به آن بُعد بدهید. نگذارید نگاه صفروصدی این شخصیت داستانی را هم تک‌بعدی و غیرقابل باور کند. اجازه بدهید شخصیتتان اشتباه کند، شکست بخورد، مسیر اشتباهی را طی کند. اما تنهایش نگذارید.

 

[آرشیت]

دیالوگ‌هایش را از زبان خودش بسازید نه از زبان خودِ نویسنده‌تان.
اجازه بدهید شخصیتتان خودش تصمیم بگیرد. آخر کدام خدایی در تصمیم‌گیری مخلوقش دخالت می‌کند؟ برای شخصیت داستانی‌تان خدای مکانیکی نشوید.

 

[آرشیت]

مراقب دیالوگ‌های بزرگ‌تر از دهان شخصیت داستانی‌تان باشید. نیازی نیست یک مشت جمله‌ی فیلسوف‌مآبانه را به زور و اجبار در جریان داستان بچپانید تا شخصیت شما فاخر و همه‌چیز تمام جلوه کند.

 

[آرشیت]

برای شخصیت داستانی، گذشته و خاطراتی را هم بنویسید. نیازی نیست این خاطرات را حتما در جریان داستانتان بیاورید. فقط بنویسید تا ذهنتان بیشتر و بیشتر این شخصیت را بشناسد.

 

[آرشیت]

از تمامی خصوصیات ظاهری مثل ویژگی‌های چهره، رنگ پوست/مو/چشم، توده‌ی بدنی، قد و… شخصیت داستانی‌تان باخبر باشید.

 

[آرشیت]

در کنار خصوصیات ظاهری، به خلقیات و خصوصیات درونی‌اش هم بپردازید. مثل عادت‌ها، رفتارها، سرگرمی‌ها، به هرآنچه که علاقه دارد یا از آن‌ها متنفر است، تیپ شخصیتی و حتی ماه تولد و…

 

[آرشیت]

به باورها و نگاهش به جهان هم فکر کنید. آیا مذهبی است یا نه؟ اصلاً طرز تفکرش چگونه است؟
خانواده‌ی این شخصیت را بسازید. ارتباطش را با آن‌ها را بنویسید.

 

[آرشیت]

سخن پایانی

با آنکه شخصیت‌پردازی در داستان مراحل پیچیده‌تری دارد اما برای شناخت اولیه همین نکات و دستور‌العمل‌ها کافیست تا ذهنتان را به چالش بکشد. تمام این نکات می‌تواند در نوشتن داستان کوتاه، داستان بلند، شخصیت‌پردازی در رمان و حتی شخصیت‌پردازی در نمایش‌نامه هم کاربرد داشته باشد.