مجموعه اشعار شعر های سپید شمس لنگرودی

[mobina01]

من یک جاده‌ام
می‌آیم
بی‌آنکه آمده باشم
می‌رسم
بی‌آنکه قدم بردارم
به دوردست جاده نگاه می‌کنم
پیش پای توام ...

 

[mobina01]

آرام باش عزیز من، آرام باش
حکایت دریاست زندگی
گاهی درخشش آفتاب، برق و بوی نمک، ترشح شادمانی
گاهی هم فرو می‌رویم ، چشم‌های مان را می‌بندیم ، همه جا تاریکی است

آرام باش عزیز من
آرام باش
دوباره سر از آب بیرون می‌آوریم
و تلالو آفتاب را می‌بینیم
زیر بوتهطای از برف
که این دفعه
درست از جایی که تو دوست داری
طالع می‌شود ...

 

[mobina01]

و تپش‌های بهار را می‌شمارم
در قلب پرندگان
و لرزش خارها و برگ و بهار را می‌شمارم
بی‌شمار
تویی
که در تمام خانه پراکنده‌ای...

 

[mobina01]

تو که پیش منی...
آفتاب انگار شوخی اش گرفته...
زیر پیرهنم می دود...
ماه انگار شوخی اش گرفته...
و همین الان است ...
که بیاید پایین با ما بازی کند....
تو که با منی...
صبحانه ی من ...
لیوانی کهکشان شیری است...
و تکه های تازه رعد و برق در بشقابم...
برق می زند...

 

[mobina01]

برای آنچه که دوستش داری
از جان باید بگذری
بعد ...
می ماند زندگی
و آنچه که دوستش داشتی ...

 

[mobina01]

من
لب به سخن نمی‌گشایم
که تو را
برای همیشه در قلبم
به ابدیَّت‌هایِ ناشناخته باز بَرم
لب به سخن نمی‌گشایم
که برای همیشه
با تو بمانم !

 

[mobina01]

پرنده کوچکی که نمی‌دانم نامش چیست
حروف نام تو را
بر کتابم می‌ریزد
آفتاب ،
به شکل پروانه‌ای از مس
گرد صدایم ،
بال می‌زند
و می‌دانم سکوت
فقط به خاطر من سکوت است ..
اما من ،
دلتنگ توام
شعر می‌نویسم
و واژه‌هایم را کنار می‌زنم !
که تو را ببینم ...

 

[mobina01]

دلم می خواهد چنان بنوشمت
که در استخوانم حل شوی،
آسمان آب شده در تنگ بلورین من،
موجی کف بر لبم که به اشتیاقِ تو
تا ساحل می دوم،
و لب پر زنان به بستر خود می روم
بی آنکه تو را ببینم...

 

[mobina01]

دست‌های تو انگار
پرچم‌های صلح‌اند
بر خرابه‌ی روزهای من
که جز نشانه‌ای از گنج‌ها در او باقی نیست
زورق‌ها و نگهبانانی
که باروت کشف‌شده را به جزیره‌ی دور می‌برند.
دست‌های تو انگار
سیم‌های تارند
که ترانه‌های حرام را پنهانی
در آتش رودخانه‌های‌شان حفظ می‌کنند،
رودهایی روشن
که صورت سربازهای شکست‌خورده را
در آتش زخم‌ها می‌شویند.
دست‌های تو
صبحی روشن‌اند
صبح جمعه‌ی پاییز
که زیر ملافه‌ی سردی به موسیقی دوری گوش می‌کنم
ای سرمای صبح
که شمدهای سفید را بر اندامم رواج می‌دهی
به پاس همین دست‌هاست
که تو را
دوست دارم.

 

[mobina01]

شعرم
همهمه ی پنهان توست
گل شب بوی من!
میخواهم تو را
در عبور عطر شبانه ام بشناسند.