مجموعه اشعار شفیعی کدکنی

[mobina01]

طفلی به نامِ شادی، دیری‌ست گمشده‌ست
با چشم‌های روشنِ برّاق
با گیسویی بلند، به بالای آرزو

هر ک.س ازو نشانی دارد،
ما را کند خبر
این هم نشان ما:
یک‌سو، خلیج فارس
سوی دگر، خزر

 

[mobina01]

زیباترینِ رنگ‌ها سبز است
باغِ بهاران، صبحِ بیداران،
آرامش و شرمِ سکوتِ شستهٔ صحرا
اندیشهٔ معصومِ گل‌ها،
در بهاران،
در شبِ باران
زیباترینِ رنگ‌ها سبز است
وقتی که من سوی تو می‌آیم
از ارتفاعِ لحظه‌های شوق
یا ژرفنای تلخ و تارِ صبر
_ در پیچ و خم‌های خیابان‌های
غرقِ ازدحامِ آهن و پولاد_
زیباترینِ رنگ‌ها سبز است

در چارراهِ رنگ‌بازی‌ها
وقتی که من سوی تو می‌آیم
زیباترینِ رنگ‌ها سبز است
پیغمبرِ دیدار
با وحی و الهامِ سعادت یار
بختِ بلند و طالعِ بیدار

 

[mobina01]

گر چشم بامداد به خورشید روشن است
ما را دل از خیالِ تو جاوید روشن است

آوارگی‌ست طالعِ ما روشنانِ عشق
وین مدّعا زِ گردشِ خورشید روشن است

در این شبی که روزنه‌ها تیرگی گرفت
ما را هنوز دیدهٔ امّید روشن است

در قلبِ من دریچه به خورشید‌ها تویی
وقتی که شب زِ روزن ناهید روشن است

فرجامِ هر چراغی و شمعی‌ست خامُشی
عشق است و بزمِ عشق که جاوید روشن است

 

[mobina01]

در روزهای آخر اسفند
کوچ بنفشه‌های مهاجر
زيباست.

در نيم‌روز روشن اسفند،
وقتی بنفشه ها را از سايه های سرد،
در اطلس شميم بهاران،
با خاک و ريشه
- ميهن سيارشان –
از جعبه‌های کوچک و چوبی،
در گوشه‌ی خيابان، می‌آورند:

جوی هزار زمزمه در من،
می‌جوشد:
ای کاش...
ای کاش، آدمی وطنش را
مثل بنفشه‌ها
(در جعبه‌های خاک)
يک روز می‌توانست،
هم‌راه خويشتن ببرد هر کجا که خواست.
در روشنای باران،
در آفتاب پاک.

 

[mobina01]

گر چشم بامداد به خورشید روشن است
ما را دل از خیالِ تو جاوید روشن است

آوارگی‌ست طالعِ ما روشنانِ عشق
وین مدّعا زِ گردشِ خورشید روشن است

در این شبی که روزنه‌ها تیرگی گرفت
ما را هنوز دیدهٔ امّید روشن است

در قلبِ من دریچه به خورشید‌ها تویی
وقتی که شب زِ روزن ناهید روشن است

فرجامِ هر چراغی و شمعی‌ست خامُشی
عشق است و بزمِ عشق که جاوید روشن است

 

[mobina01]

شهر خاموش من ! آن روح بهارانت کو ؟
شور و شیدایی انبوه هزارانت کو ؟

می‌خزد در رگِ هر برگ تو خوناب خزان
نکهت صبحدم و بوی بهارانت کو ؟

کوی و بازار تو میدان سپاه دشمن
شیهه‌ی اسب و هیاهوی سوارانت کو ؟

زیر سرنیزه‌ی تاتار چه حالی داری ؟
دل پولادوش شیر شکارانت کو ؟

سوت و کور است شب و میکده‌ها خاموش‌اند
نعره و عربده‌ی باده‌گسارانت کو ؟

چهره‌ها در هم و دل‌ها همه بیگانه ز هم
روز پیوند و صفای دل یارانت کو ؟

آسمانت همه جا سقف یکی زندان است
روشنای سحر این شب تارانت کو ؟

 

[mobina01]

خوشا پرنده که بی واژه شعر می گوید
گذر به سوی تو کردن ز کوچه ی کلمات
به راستی که چه صعب است و مایه ی آفات

چه دیر و دور و دریغ!
خوشا پرنده که بی واژه شعر می گوید
ز کوچه ی کلمات

عبور گاری اندیشه است و سدّ طریق
تصادفاتِ صداها و جیغ و جار حروف
چراغِ قرمزِ دستور و راهبند حریق

تمام عمر بکوشم اگر شتابان، من
نمی رسم به تو هرگز ازین خیابان، من
خوشا پرنده که بی واژه شعر می گوید

 

[mobina01]

فنجان آب فنچ هایم را عوض کردم
و ریختم در چینه جای خردشان ارزن
وان سوی تر ماندم
محو تماشاشان.

دیدم که مثل هر همیشه، باز، سویاسوی
هی می پرند از میله تا میله
با رفرفه ی آرام پرهاشان.

گفتم چه سود از پر زدن،
در تنگنایی این چنين بسته
که بالهاتان می شود خسته؟

گفتند (وبا فریاد شاداشاد) :
"زان می پریم، اینجا که می ترسیم
پروازمان روزی رود از یاد

 

[mobina01]

و در آغاز سخن بود و سخن تنها بود
و سخن زيبا بود
بوسه و نان و تماشای كبوترها بود

اهرمن، خاتم ِدانايی و زيبایی را
بُرد ز انگشتِ سليمانی ِاو
جادوی كرد، يكی پيرِ پليد
كه سخن‌ (سِرِّ قَدَر)
مسخ گرديد و سترون گردید

اي تو آغاز،
تو انجام، تو بالا، تو فرود
ای سُراينده‌ی هستی، سَرِ هر سطر و سرود

باز گردان، به سخن، ديگربار
آن شكوهِ ازلی، شادی و زيبايی را
داد و دانایی را.

تو سخن را بده آن شوكت ديرين،
آمين!
نیز دوشیزگی روز نخستین،
آمین!

 

[mobina01]

آن عاشقان شرزه که با شب نزیستند
رفتند و شهر خفته ندانست کیستند

فریادشان تموج شط حیات بود
چون آذرخش در سخن خویش زیستند

مرغان پرگشودهٔ توفان آن روز مرگ
دریا و موج و صخره بریشان گریستند

می‌گفتی، ای عزیز!
«سترون شده‌ست خاک.»
اینک ببین برابر چشم تو چیستند:

هر صبح و شب به غارت توفان روند و باز
باز، آخرین شقایق این باغ نیستند