مجموعه اشعار شهریارِ جان ‌

[mobina01]

آزرده دل از کوی تو رفتیم
ونگفتی

کی بود؟
کجا رفت؟
چرا بود و چرا نیست؟

 

[mobina01]

کجا رواست
که از دستِ دوست هم بِکشد

دلی که این همه
از دستِ روزگار کشید؟

 

[mobina01]

گر از یادم رود عالم
تو از یادم نخواهی رفت

به شرط آن که گه گاهی
تو هم از من کنی یادی

 

[mobina01]

گله ای کردم و از یک گله بیگانه شدی



آشنایا گله دارم ز تو چندان که مپرس

 

[mobina01]

او صبـر خواهد از مـن
بختی که مـن ندارم

من وصل خواهم از وی
قصدی که او ندارد

 

[mobina01]

دلا دیشب چه می کردی تو در کوی حبیب من!؟
الهی خون شوی ای دل
توهم گشتی رقیب من؟
خیال خود به شبگردی
به زلفت دیدم و گفتم:
رقیب من چه میخواهی تو از جان حبیب من؟
نهیبی میزدم با دل که زلفت را نلرزاند
ندانستم که زلفت هم، بلرزد با نهیب من!
خوشم من با غم عشقت
طبیب آمد جوابش کن
حبیبم
چشم بیمار تو
بس باشد طبیب من

 

[mobina01]

شرمم کشد که بی تو
نفس میکشم هنوز

تا زنده ام بس است
همین شرمساریم ...

 

[mobina01]

چو ابرویت نچمیدی به کام گوشه نشینی
برو که چون من و چشمت به گوشه ها بنشینی

چو دل به زلف تو بستم به خود قرار ندیدم
برو که چون سر زلفت به خود قرار نبینی

به جان تو که دگر جان به جای تو نگزینم
که تا تو باشی و غیری به جای من نگزینی

ز باغ عشق تو هرگز گلی به کام نچیدم
به روز گلبن حسنت گلی به کام نچینی

نگین حلقه رندان شدی که تا بدرخشد
کنار حلقه چشمم به هر نگاه نگینی

کسی که دین و دل از کف به باد غارت زلفت
چو من نداده چه داند که غارت دل و دینی

خوشم که شعله آهم به دوزخت کشد اما
چه می کند به تو دوزخ که خود بهشت برینی

خدای را که دگر آسمان بلا نفرستد
تو خود بدین قد و بالا بلای روی زمینی

تو تشنه غزل شهریار و من به که گویم
که شعرتر نتراود برون ز طبع حزینی

 

[mobina01]

شعر محمّد حسين شهريار در مدح امام مهدی(عج):

⁖ دلم شكستى و جانم هنوز چشم به راهت‌
شبى سياهم و در آرزوى طلعت ماهت‌

⁖ در انتظار تو چشمم سپيد گشت و غمى نيست‌
اگر قبول تو افتد فداى چشم سياهت‌

⁖ ز گرد راه برون آ كه پير دست به ديوار
به اشك و آه يتيمان دويده بر سر راهت‌

⁖ بيا كه اين رمد چشم عاشقان تو - اى شاه -
نمى‌رمد مگر از توتياى گرد سياهت‌

⁖ بيا كه جز تو سزاوار اين كلاه و كمر نيست
تويى كه سوده كمربند كهكشان كلاهت‌

⁖ جمال چون تو به چشم و نگاه پاك توان ديد
به روى چون منى الحق دريغ چشم و نگاهت‌

⁖ در انتظار تو مى‌ميرم و در اين دم آخر
دلم خوش است كه ديدم به خواب گاه به گاهت‌

⁖ اگر به باغ تو گل بر دميد و من به دل خاك‌
اجازتى كه سرى بركنم به جاى گياهت‌

⁖ تنور سينه ما را اى آسمان به حذر باش‌
كه روى ماه سيه مى‌كند به دوده آهت‌

⁖ كنون كه مى‌دمد از مغرب آفتاب نيابت‌
چه كوه‌هاى سلاطين كه مى‌شود پركاهت‌

⁖ تويى كه پشت و پناه جهاديان خدايى‌
كه سر جهاد تويى و خداست پشت و پناهت‌

⁖ خدا وبال جوانى نهد به گردن پيرى‌
تو «شهريار» خميدى به زير بار گناهت .

 

[mobina01]

چه شد که بار دگر یاد آشنا کردی
چه شد که شیوه بیگانگی رها کردی

به قهر رفتن و جور و جفا شعار تو بود
چه شد که بر سر مهر آمدی وفا کردی

منم که جورو جفا دیدم و وفا کردم
توئی که مهر و وفا دیدی و جفا کردی

بیا که با همه نامهربانیت ای ماه
خوش آمدی و گل آوردی و صفا کردی

بیا که چشم تو تا شرم و ناز دارد ک.س
نپرسد از تو که این ماجرا چرا کردی

منت به یک نگه آهوانه می بخشم
هر آنچه ای ختنی خط من خطا کردی

اگر چه کار جهان بر مراد ما نشود
بیا که کار جهان بر مراد ما کردی

هزار درد فرستادیم به جان لیکن
چو آمدی همه آن دردها دوا کردی

کلید گنج غزلهای شهریار توئی
بیا که پادشه ملک دل گدا کردی