فایل شده شَهِ آسمان قلبم اَرنَواز

[Arnavaz]

***
آن‌گاه که سخن بسیار و زبان ساکن بود، آوازِ صدایم در گلو خفه شد و من عاجز از اَدای سخن، این واژه‌های تلمبار شده از زبان به عقب بازگشته شدند، گلوگیر، بغض، درد، خشم تا نفس نرود و نیاید. چشمان‌ام تار شد، چون شیشه‌ای بخار گرفته. اندک‌اندک چِشمه‌ی چَشمان‌ام سرازیر شد و گونه‌های سردم را نوازش. گویا واژه‌ها راهی برای خروج پیدا کردند، قطرات حرف... .

 

[Arnavaz]

***
آری، تو درست همان زمان آمدی، ای تفسیرگرِ اشک‌های گاه و بی‌گاهم، تو بودی که قطرات اشکم را که چون رازی سر به مُهر بود را معنا بخشیدی، مدارا کردی، هم‌درد شدی، هم‌دل شدی. اما گران‌بهای‌ام، چه بی‌اندازه بودنت الزامیست.

 

[Arnavaz]

***
تو چنان بی‌حد برایم درمانی که حتی یادت، نام‌ات، خوابت، تمامِ زخم‌های جسم و روحم را التیام می‌بخشد؛ چنان که گویی هرگز زخمی نبوده، حال زخمی نیست و دگر زخمی نخواهد بود.

 

[Arnavaz]

***
تو مرا شفایی از انزوا،
تو مرا رهایی از ازدحام،
تو مرا آغازی از انتها،
تو مرا حیاتی از وفات،
تو همان باید، میان تمام شایدهایی،
بایدی که باید باشد تا نباید را بی‌معنا کند.
شَه بایدهای قلبم؛ به ابد باید باش...

 

[Arnavaz]

***
دیده بگشا، دیده‌ام بین،
در این دیده نیابی جز خودت را،
به جز نور و به جز قرصِ مَهَت را،
مُنَوَر گر‌ نباشی دیده‌ام سویی ندارد،
دگر نور، و دگر شوری ندارد،
چو هستی اشکِ من دائم روان است،
همان اشکی که از بهر رضای است،
پس ای مطلوبِ دل، باید بمانی،
که باید هم ز تو معنا بیابد.

 

[Arnavaz]

***
همه می‌گویند:
- خزانِ حزن‌انگیز آمد تا دل‌ها بفشارد.
اما من می‌گویم:
- خزان آمد تا برای من و تو سرود‌های عاشقانه سر دهد.
او به خاطر ما، درختان را زرد و نارنجی کرد، آسمان را گفت:《 ببار》و بادی سرد را حکم وزیدن داد تا من در آغوش گرم‌ات جای گیرم و چون شکر در چای، در تو حل شوم. تا خشک‌برگ‌ها زیرِ گام‌های خرامنده ما دوباره جان دهند و مردم این شهر به نگاه‌های‌مان غبطه بخورند.

 

[Arnavaz]

***
تو همین‌گونه که هستی باش، اجازه نده تو را عوض کنند مردم این شهر حسوداَند، حتی ستارگانِ آسمانش هم مدام به تو چشمک می‌زنند که نگاه‌ات را از من بدزدند، اما تو نگاه‌شان نکن، تو فقط مرا ببین، تو فقط مرا بشناس، بگذار غیر از من همه غریبه باشند، بگذار من تنها آشنای قلبت باشم و همیشه آن‌جا بمانم و زندگی را با تو و در تو زندگی کنم.

 

[Arnavaz]

***
باش و بگذار بمانم؛
سپس نظاره کن مرا که چگونه در عشقت غوطه ور می‌شوم، بنگر مرا که می‌رقصم و بودن‌ات را زیر باران جشن می‌گیرم، بشنو صدایم را که دیوانه‌وار نامت را فریاد می‌زنم، بنگر، دوباره و دوباره دوباره که تب عشقت با من چه می‌کند که بودن‌ات غم را فراری داده و شادی همه‌ام را در برگرفته، خنده‌های از ته دل، اشکِ شوق، قلب تپنده، این‌ها تنها جزئی از من است هنگام بودن‌ات.

 

[Arnavaz]

***
هر چه غم است برای من،
وان همه مهر برای تو،
هر چه کم است برای من،
هر چه فزون برای تو،
هر چه محال، مال من،
هر چه خیال، مال تو،
گر که شب است برای من،
نور و نوا برای تو،
جُرم و جزا برای من،
عشق و وفا برای تو،
درد نهان، مال من،
شوقِ وصال، مال تو،
ِای همه‌ام، این همه‌ام برای تو، وان کمِ تو برای من...

 

[Arnavaz]

***
می‌دانی چیست؟!
بعضی‌ها را تنها تا مدتی می‌توان از دور دوست داشت، بعد از آن باید در کنارت حضور یابند تا تسکین‌ات بخشند؛ هم‌چون تو ماه من، دیدن‌ات از این‌جا، روی زمین، دیگر کفایت نمی‌کرد دستان‌ام سراغ دستان‌ات را می‌گرفت و چشمان‌ام تو را از نزدیک می‌خواست. محتاج وجودت بودم تا این‌که شبی ماه را در آسمان گم کردم و نوری در کنارم دیدم...