آموزشی شگردهای نویسنگی گابریل گارسیا مارکز

[Tara Motlagh]

خوب چه اشکالی دارد که یک برنده نوبل ادبی 1982 بتواند با شگردهایی راحت و در دسترس (آن‌قدر در دسترس که از دید سایر دوستان به دور مانده) بیاید و آثارش را بنویسد. احتمالاً با چنین ادعایی هر نویسنده‌ای سر خود را به باد می‌دهد، اما احیاناً اگر این مطلب به نوعی نقل قول از مرحوم مارکز باشد، آن‌وقت عاقبت نویسندۀ نامدار چه می‌شود؟

 

[Tara Motlagh]

به طور مثال برای خروج رمدیوس از داستان، در صدسال‌تنهایی، که موجب نوبل بردن این اعجوبه تخیل ‌و واقعیت شد، نویسنده واقعاً مانده بود که برای چنین شخصیتی چگونه عاقبتی رقم بزند.

 

[Tara Motlagh]

در نهایت وقتی که ذهن مارکز دغدغه‌مند انواع اتفاقات محیرالعقول و جذاب اما غیرمرتبط با وضعیت شخصیت و فضای داستانی بود، متوجه بانوی همسایه می‌شود که مشغول لباس آویزان کردن در حیاط خانه‌اش بوده که به یک‌باره باد شدیدی آمده و ملافه بانو را با خود می‌برد و بنگ! مشکل رمدیوس در صدسال‌تنهایی یک‌بار و برای همیشه حل می‌شود.

 

[Tara Motlagh]

در واقع اگر بخواهیم اکثر آثار مارکز را در یک نگاه گذرا هم شده در نظر بگیریم، به طور مسلم استاد به ذات مسلم رئالیسم‌جادویی به خوبی پایبند بوده است؛ البته منظورم رعایت بوم‌گرایی و در پستوی تخیل به دغدغه‌های روز آمریکای‌لاتین پرداختن نیست.

 

[Tara Motlagh]

بلکه اشاره این مرقومه‌نویس به درخدمت‌بودن تخیل‌جادویی جهت ارائه واقعیتی قابل درک و کشف ماست و بس (لطفاً در نظر بگیرید که اساساً مخاطب از ارائۀ به شدت پیچیده و معماوار واقعیت در داستان رئالیستی هم چندان دل‌ خوشی ندارد، چه برسد به رئالیسم جادویی که لذت شراکت مخاطب در مکاشفه به حد اعلای خود می‌رسد).

 

[Tara Motlagh]

دوباره به بحث جذاب شگردهای ‌آسان برگردیم که در واقع نه خیلی سخت است و نه چندان آسان. مارکز برخلاف برخی تصورات ایده‌آل‌گرایانه چندان پایبند الهامات ماورایی نبوده (طبعاً هنوز هم دوستانی هستند که همیشه فقط و فقط منتظر نازل شدن ایده و رفع مشکل منطق روایت هستند)

 

[Tara Motlagh]

اگر باز هم به کتابی به نام مارکز که به ‌نوعی اعتراف‌نوشت و شرح زندگی مارکز است برگردیم، می‌بینیم که این نویسنده خلاق نه تنها از اتفاقاتی مانند بانو و ملافه‌اش بهره می‌برد که بیشتر از هر چیزی از خاطرات شخصی-خانواد‌گی خود و البته بلاهایی که به سرش آمده یا به سر دیگربندگان ‌خدا آورده، سود می‌برد.

 

[Tara Motlagh]

شرکت‌ موز که نویسنده در جهان واقعیت با اتفاقاتش مواجه شده، همین ماکوندو که از چه طریق انتخاب می‌شود (ببینید چقدر نویسنده بی‌هراس و بی‌خجالت از آدرس‌های بومی زیست‌بوم خودش بهره می‌گیرد)،

 

[Tara Motlagh]

روح آگیلار مردی که خوزه آرکادیو بوئندیا پدر سرهنگ آئورلینانو به خاطر شرافت او را می‌کشد (شخصیتی که در کودکی و در سفری برای کوتاه‌لحظه‌ای با او آشنا شده و چنین تأثیر ماندگاری بر نویسنده گذاشته است)

 

[Tara Motlagh]

و دست اورسولای سرکش و زنجیرپوش را می‌‌گیرد (البته خوب است که مخاطره داشتن کودکی با دم تمساح را از نظر باورهای عامه فراموش نکنیم) و به ماکاندو می‌آورد تا بانوی بی‌بدیل صدسال آینده سرزمین عشق ‌و کشتار بشود و...