مجموعه اشعار شیخ بهایی

[mobina01]

بی روی تو، خونابه فشاند چشمم
کاری به جز از گریه، نداند چشمم

می‌ترسم از آنکه حسرت دیدارت
در دیده بماند و نماند چشمم

 

[mobina01]

خو کرده به خلوت، دل غم فرسایم
کوتاه شد از صحبت مردم، پایم

تا تنهایم، هم نفسم یاد کسی است
چون هم نفسم کسی شود، تنهایم

 

[mobina01]

تا نیست نگردی، ره هستت ندهند
این مرتبه با همـّت پستت ندهند

چون شمع قرار سوختن گر ندهی
سر رشته‌ی روشنی به دستت ندهند

 

[mobina01]

شیرین سخنی که از لبش جان می‌ریخت
کفرش ز سر زلف پریشان می‌ریخت

گر شیخ به کفر زلف او پی بردی
خاک سیهی بر سر ایمان می‌ریخت

 

[mobina01]

تا باد صبا پیچ سر زلف تو وا کرد
بر خود، چو سر زلف تو پیچیده‌ام امروز

هشیاریم افتاد به فردای قیامت
زان باده که از دست تو نوشیده‌ام امروز

 

[mobina01]

روزی که برفتند حریفان پی هر کار
زاهد سوی مسجد شد و من جانب خمار

من یار طلب کردم و او جلوه‌گه یار
حاجی به ره کعبه و من طالب دیدار

 

[mobina01]

دلا تا به کی، از درِ دوست دوری
گرفتار دام سرای غروری؟

نه بر دل تو را، از غم دوست دردی
نه بر چهره از خاک آن کوی، گردی

 

[mobina01]

همه‌روز روزه بودن، همه‌شب نماز كردن
همه‌ساله حج نمودن،سفر حجاز كردن

شب جمعه‌ها نخفتن به‌خدای راز گفتن
ز وجود بی‌نیازش، طلب نیاز كردن

به مساجد و معابد همه اعتكاف جستن
ز مناهی و ملاهی همه احتراز كردن

ز مدینه تا به كعبه، سر و پا برهنه رفتن
دو لب از برای لبیک به وظیفه باز كردن

به‌خدا كه هیچ‌یک را ثمر آنقدر نباشد
كه به‌روی ناامیدی درِ بسته باز کردن

 

[mobina01]

هرچند که در حسن و ملاحت، فردی
از تو بنماند، در دل من دردی

سویت نکنم نگاه، ای شمع اگر
پروانهٔ من شوی و گردم گردی

 

[mobina01]

بی روی تو، خونابه فشاند چشمم
کاری به جز از گریه، نداند چشمم

می‌ترسم از آنکه حسرت دیدارت
در دیده بماند و نماند چشمم