مجموعه اشعار شیخ بهایی

[mobina01]

ساقیا! بده جامی، زان شراب روحانی
تا دمی برآسایم زین حجاب جسمانی
بهرامتحان ای دوست،گرطلب کنی جان را
آنچنان برافشانم، کز طلب خجل مانی

 

[mobina01]

دیدی که بهائی چو غم از سر وا کرد
از مدرسه رفت و دیر را مائوا کرد

 

[mobina01]

آن ک.س که بدم گفت، بدی سیرت اوست
وان ک.س که مرا گفت نکو خود نیکوست

حال متکلم از کلامش پیداست
از کوزه همان برون تراود که در اوست

 

[mobina01]

ای برده به چین زلف، تاب دل من
وی کشته به سحر غمزه، خواب دل من

در خواب، مده رهم به خاطر که مباد
بیدار شوی ز اضطراب دل من

 

[mobina01]

برخیز سحر، ناله و آهی می‌کن
استغفاری ز هر گناهی می‌کن

تا چند، به عیب دیگران درنگری
یکبار به عیب خود نگاهی می‌کن

 

[mobina01]

ای عاشق خام، از خدا دوری تو
ما با تو چه کوشیم؟ که معذوری تو

تو طاعت حق کنی به امید بهشت
رو رو! تو نه عاشقی، که مزدوری تو

 

[mobina01]

ای هست وجود تو،ز یک قطره منی
معلوم نمی‌شود که تو چند منی

تا چند منی ز خود که: کو همچو منی؟
نیکو نبود منی، ز یک قطره منی

 

[mobina01]

تا منزل آدمی سرای دنیاست
کارش همه جرم و کار حق، لطف و عطاست

خوش باش که آن سرا چنین خواهد بود
سالی که نکوست، از بهارش پیداست

 

[mobina01]

بی روی تو، خونابه فشاند چشمم
کاری به جز از گریه، نداند چشمم

می‌ترسم از آنکه حسرت دیدارت
در دیده بماند و نماند چشمم

 

[mobina01]

دگر از درد تنهایی، به جانم یار می‌باید
دگر تلخ است کامم، شربت دیدار می‌باید

ز جام عشق او مستم، دگر پندم مده ناصح!
نصیحت گوش کردن را دل هشیار می‌باید