𖦹♡︎صدای خنده هایت♡︎𖦹
با گریه پدرجون رو تکون دادم و گفتم:
- پ...پدرجون چشماتو باز کن... .
با هق‌هق دستی به چشم‌هام که بخاطر گریه می‌سوختن کشیدم و با کمک سهیلا، خدمتکار شخصی پدرجون از جا بلند شدم.
سهیلا دستش رو نوازش وار پشتم کشید و گفت:
- بلندشو عزیزم، اون دیگه رفته.
با گریه سرم رو روی شونه‌اش گذاشتم و گفتم:
- اون مثل پدرم بود...مَ...من خیلی دوستش داشتم...آخ خدا... .
پاهام سست شدن و توان ایستادن نداشتم.
همون‌طور که با کمک سهیلا از اتاق خارج می‌شدم برای آخرین بار نگاهی به چهره سرد و بی روح کسی که برام مثل پدر بود کردم، دلم برای خنده‌های بلند مهربانش تنگ میشه...آه.
سهیلا من رو روی تخت اتاقم نشوند و خودش بیرون رفت.
با بی حالی روی تختم دراز کشیدم و چشم‌هام رو بستم تا کمی آروم بشم ولی نمی‌شد، تمام خاطرات تلخ و شیرینم با پدرجون توی ذهنم می‌اومد و اشک‌هام شدید تر می‌شد.
روز‌هایی که با هم توی باغ قدم می‌زدیم و به گل‌ها و درختها آب می‌دادیم، شوخی‌هامون.
لبخند تلخی با یاد آوری شبی که برای تنبیه اجازه غذا خوردن بهم نداد و منم روز بعد با آب پاش خیسش کردم روی لب‌هام نشست.
تقه‌ای به در خورد و صدای آروشا، نوه پدرجون اومد.
- رزی؟ بیداری؟
با دست اشک‌هام رو پس زدم و با صدایی که از بغض گرفته بود گفتم:
- آره آروشا...بیا تو.
داخل اومد و کنارم نشست و سرش رو روی شونه‌ام گذاشت.
- باورم نمیشه.
نوازشش کردم و گفتم:
- منم.
(◉نویسنده:فاطمه س ◉)
