مجموعه اشعار طالب آملی

[mobina01]

مرگ را همسنگ با هجران مدان ای دل که من

بارها سنجیده ام مردن یکی، هجران صد است

 

[mobina01]

دل نکته‌ای بیان ز لبش کرد و من ز شوق

جستم ز جا که بوسه دهم بر دهانِ دل

 

[mobina01]

ديدارِ تو را نشئه‌ى خاصي‌ست كه در بزم
من باده ننوشيدم و پيش از همه مستم

 

[mobina01]

بی تلخی حسرت به سبویم نرود آب
تا زهر نگردد به گلویم نرود آب

گر آب رخم را گذری جانب آن کو ست
آنروز مبادا که ز رویم نرود آب

 

[mobina01]

ز گریه، شام و سحر دیده چند درماند؟
دعا کنید که نی شام و نی سحر ماند

به غارت چمنت بر بهار منّت‌هاست
که گل به دست تو، از شاخ تازه‌تر ماند

دو زلف یار، به هم آنقدَر نمی‌ماند
که روز ما و شب ما به یکدگر ماند!

نهاده‌ام به جگر داغِ عشق و می‌ترسم
جگر نماند و این داغ بر جگر ماند!

کنید داخل اجزای نوشداروی ما
هر آن گیاه که برگش به نیشتر ماند

اگر به جامه‌ی آهن دَمی فشانم اشک
از او نه اَبره به‌جا و نه آستر ماند

برای عزّتِ مکتوب او به دست آرید
فرشته‌ای که به مرغان نامه‌بر ماند

ز بس فتاده به هر گوشه پاره‌ای ز دلم
فضای دهر به دکّان شیشه‌گر ماند!

ز شهدِ خامه‌ی «طالب» چو لب کنم شیرین
دو دَهْنه در دهنم طعم نیشکر ماند...

 

[mobina01]

نیم عطری از گریبانش بدین روزم نشاند،

آه اگر زان پیرهن بویی به‌ سامان بشنوم !