مجموعه اشعار عارف قزوینیـ

[DELARAM]

گدایی را به کوی یار خود عنوان خود کردم
ز طفلی عشق را پروردم و پرورده خود را
در این پیرانه‌سر عارف بلای جان خود کردم

 

[mobina01]

در این بهار ای صنم بیا و آشتی کن
که جنگ و کین با من حزین روا نباشد

روا نباشد اگر ز من کناره جوئی
که من ز بهر تو از جهان کناره کردم

 

[mobina01]

از کفم رها شد قرار دل
نیست دست من اختیار دل

هیز و گرد ضد اهل درد
گشته زین در آن در مدار دل

خجلتم کشد پیش چشم از آنگ
بود بهر من در فشار دل

بس که هر کجا رفت و برنگشت
دیده شد سفید ز انتظار دل

بعد از این ضرر ابلهم مگر
خم کنم کمر زیر بار دل

داغدار چون لاله اش کنم
تا بکی توان بود خار دل

همچو رستم از تیر غم کنم
کور چشم اسفندیار دل

افتخار مرد در درستی است
وز شکستگی است اعتبار دل

عارف اینقدر لاف تا بکی
شیر عاجز است از شکار دل

مقتدرترین خسروان شدند
محو در کف اقتدار دل

 

[mobina01]

متفرّق نشود مجمع دل‌های پریش
تو اگر شانه بر آن زلف پریشان

 

[mobina01]

گر لا مڪان و خانہ بہ دوشم تو را چہ غم

ڪاندر جوار جانے و وَندر مڪان دل

 

[mobina01]

شانه بر زلف پریشان زده ای به به به
دست بر منظرۀ جان زده ای به به به

آفتاب از چه طرف سر زده ای امروز که سر
به من بی سر و سامان زده ای به به به

صف دل‌ها همه بر هم زده‌ای ماشاءاله
تا به هم آن صف مژگان زده‌ای به به به

صبح از دست تو پیراهن طاقت زده چاک
تا سر از چاک گریبان زده‌ای به به به

من خراباتیم از چشم تو پیداست که دی
باده در خلوت رندان زده‌ای به به به

تو بدین چشم گر عابد به فریبی چه عجب
گول صد مرتبه شیطان زده‌ای به به به

تن یک لائی من بازوی تو سیلی عشق
تو مگر رستم دستان زده‌ای به به به

بود پیدا ز تک و پوی رقیب این که تواش
همچو سگ سنگ به دندان زده‌ای به به به

عارف این گونه سخن از دگران ممکن نیست
دست بالاتر از امکان زده‌ای به به

 

[mobina01]

خوابند وکیلان و خرابند وزیران
بردند به سرقت همه سیم و زر ایران

ما را نگذارند به یک خانه‌ی ویران
یا رب بستان داد فقیران ز امیران