مجموعه اشعار عارف قزوینیـ

[DELARAM]

شاد از فغان من دل صیاد و من بدین
دلخوش که یکدلی به جهان شاد می‌کنم
جان می‌کنم چو کوهکن از تیشه خیال
بدبختی از برای خود ایجاد می‌کنم

 

[DELARAM]

شد سرد آتش دل و خشکید آب چشم
ای آه آخر از تو ستمداد می‌کنم
با خرقه‌ای که پیر خرابات ننگ داشت
وامش کند به باده، من ارشاد می‌کنم

 

[DELARAM]

گه اعتدال و گاه دمکرات من بهر
جمعیت عضو و کار ستبداد می‌کنم
با زلف یار تا سر و کارم بود چه غم
بیکار اگر بمانم افساد می‌کنم

 

[DELARAM]

من بی‌خبر ز خانه خود چون سر خری
بر هر دری، که مملکت آباد می‌کنم
اندر لباس زهد چو ره می‌زنم به روز
با رهزنان شب ز چه ایراد می‌کنم

 

[DELARAM]

سرشارم هر شب از می ولیک از خماریش
هر بامداد ناله و فریاد می‌کنم
درس آنچه خوانده‌ام همه از یاد می‌رود
یاد هر که از شکنجه استاد می‌کنم
شاید رسد به گوش معارف صدای من
زانست عارف، این همه بیداد می‌کنم

 

[DELARAM]

من این جانی که دارم عهد با جانان خود کردم
که گر پایش نریزم دشمنی با جان خود کردم
غمت نشسته بر دل برد از من مایه هستی
ندانستم در آخر دزد را مهمان خود کردم

 

[DELARAM]

ز دست بی‌سر و سامانی خود من ترک سر گفتم
به کوی نیستی فکر سر و سامان خود کردم
ز ناچاری چو راه چاره شد مسدود از هر سو
همین یک فکر بهر درد بی‌درمان خود کردم

 

[DELARAM]

شدم در انتحار خویش یک دل دل ز جان کندم
لجاجت با خود و با بخت نافرمان خود کردم
ز بس خون ریختم در دل من از دست غمت آخر
نمک‌نشناس دل را شرمسار خوان خود کردم

 

[DELARAM]

گهی بگریستم گه خنده کردم گه به دل شوخی
نمودم گه ملامت دیده گریان خود کردم
ز چشم خویش بد دیدم ندیدم بد ز خاموشی
شدم خاموش ترک صحبت یاران خود کردم

 

[DELARAM]

به کوی عشق سرگردان چو دیدم عقل برق‌آسا
فرار ای عاشقان از عقل سرگردان خود کردم
به فقر و نیستی ز آندروی خو کردم که یک روزی