دلنوشته {عشق سوخته} اثر •ARIANA کاربر انجمن رمان بوک•

[آریانا]

عنوان: عشق سوخته
دلنویس: ARIANA
ژانر: عاشقانه، تراژدی
ناظر: @مطهره.
مقدمه:
کنار شومینه‌ای نشسته‌ام که شعله‌های سرکشش در حالِ سوختن است. شعله‌های آتشی که دیگر فروغی ندارد، و چه غم‌انگیز است که مرا یاد عشق سوخته‌ی بینمان می‌اندازد.​

 

[DELVAN.]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.

حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[ قوانین تایپ دلنوشته]
پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[ تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]
بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست نقد بدهید:
[ تاپیک درخواست تگ دلنوشته]
پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[ تاپیک درخواست جلد ]
و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[ تاپیک اعلام پایان دلنوشته]
دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]
با آرزوی موفقیت برای شما،
♡تیم مدیریت تالار ادبیات♡

 

[آریانا]

کاش آن‌قدر عاشق بوده باشیم که طی سال‌ها، هم دیگر را به دست فراموشی نسپاریم.
شاید دیگر شعله‌های عشقمان خاموش شده باشد،
اما هنوز حرارتی باقی مانده، از عشق سوخته‌ای که زمانی شعله‌هایش به رخ دیگران کشیده‌ می‌شد. حال غم و اندوه چنان در گلویم فشرده شده است که تمام امیدها و باورهایم بر باد رفته.
ولی هم‌چنان در قلب من شعله‌های آتش درحال پراکنده شدن است. آتشی پنهان، آتشی از جنس سرما، سرمایی که قلب مرا احاطه کرده.​

 

[آریانا]

کاش می‌دانستم در چه زمان و مکانی قلبم را به تو هدیه دادم.
هدیه‌ای با ارزش که تو ارزش آن را ندانستی.
کاش می‌شد به گذشته سفر کرد، به آن زمانی که دست‌های آتشینت، دست‌های یخ زده‌ام را احاطه کرده بود.​

 

[آریانا]

کاش در جهانی می‌زیستم که تو در آن وجود خارجی نداشته باشی.
جهانی که بی تو شود در آن زندگی کرد، جهانی مملو از آرامشِ بی تو.
ولی اگر در جهان دیگری بروم، باز هم چیزی در آن‌جا وجود دارد که مرا به یاد تو بیندازد.​

 

[آریانا]

کاش توان بیرون کردنت را از مغزم داشتم.
آسوده و خالی از هر فکری، به منظره‌های دیدنی اطرافم بنگرم. فکر نکردن به تو مانند لکه‌ای تیره بر روی دیوار است. دیواری سفید که توسط آن لکه‌ی تیره، به گند کشیده شده و پاک کردن آن دشوار و یا حتی محال است. آری! فکر نکردن به تو، همان قدر دشوار و یا حتی عمری محال است.​

 

[آریانا]

کاش از این مردابی که برایم ساخته‌ای، نجات بیابم. نفس کشیدن در مردابی مملو از بی‌کسی و تاریکی، دشوار است.
آن‌قدر دشوار که به حلقه آویز کردن خود، علاقه‌ی عجیبی پیدا کرده‌ام. شاید عجیب باشد اما، با تمام بی‌حسی‌هایم، در عالم بی‌حسی‌ها به تو حس دارم. حسی از تنفر، حسی از تاریکیِ آن مرداب.
آری! دیگر حسی جز تنفر و تاریکی در قلبم وجود ندارد.​

 

[آریانا]

کاش راه‌حلی برایمان می‌گذاشتی، یک گزینه، گزینه‌ای که بدون شکاندن قلب یک‌دیگر، راهمان را از هم جدا کنیم.
روزگار تلخ ضربه‌هایش را در وجود ما خالی کرد، روزگاری که باید پیرو تصمیماتش باشیم. هرچند سوزناک، اما دیر یا زود قرار بر این بوده ما راهمان را از یک‌دیگر جدا کنیم، چه با تنفر و چه با بی‌حسی تام.​

 

[آریانا]

کاش مثل گذشته ماه شب‌های تیره‌ام باشی. قلب سرد و بی‌روحم تو را می‌خواهد. می‌دانی، گرمای آغوشت را می‌طلبد. آری، قلب بی طاقتم آغوش گرم و پر مهر تو را می‌خواهد. آن خنده‌های پر محبتت را می‌خواهد، آن چشمان خندان را، آن دستان گرم را؛ کل سلول‌های وجودم تو را می‌طلبد.​

 

[آریانا]

کاش می‌دانستم که قرار است این‌گونه برای عشق سوخه بینمان درد و رنج را تحمل کنم. می‌دانی، احساس پوچی تمام بدنم را فتح کرده است. آن‌قدر در تمام گوشه‌گوشه‌های تنم پوچی و بی‌ارزشی را احساس می‌کنم که دیگر نفس کشیدنم هم ارزشی ندارد. بعضی اوقات با خود می‌گویم:« آیا او آن‌قدر ارزش دارد که احساس پوچی کنم؟!»​