مجموعه اشعار عطار نیشابوری

[mobina01]

چه سازم که سوی تو راهی ندارم
کجایی که جز تو پناهی ندارم

چگونه کشم بار هجرت چو کوهی
که من طاقت برگ کاهی ندارم

 

[mobina01]

گر پرده ز خورشید جمال تو برافتد
گل جامه قبا کرده ز پرده به در افتد

چون چشم چمن چهرهٔ گلرنگ تو بیند
خون از دهن غنچه ز تشویر برافتد

بشکافت تنم غمزهٔ تو گرچه چو مویی است
یک تیر ندیدم که چنین کارگر افتد

گر بر جگرم آب نمانده است عجب نیست
کاتش ز رخت هر نفس اندر جگر افتد

گر چه دل من مرغ بلند است چو سیمرغ
لیکن چو دمت خورد به دام تو درافتد

گر گلشکری این دل بیمار کند راست
آتش ز لب و روی تو در گلشکر افتد

بر چشم و لبم زآتش عشق تو بترسم
کین آتش از آن است که در خشک و تر افتد

من خاک توام پا نهم بر سر افلاک
چون باد، گرت بر من خاکی گذر افتد

بی یاد تو عطار اگر جان به لب آرد
جانش همه خون گردد و دل در خطر افتد

 

[mobina01]

ای بی نشان محض نشان از که جویمت

گم گشت در تو هر دو جهان از که جویمت

 

[mobina01]

وصل تو خلاصهٔ وجود است
درد تو دریچهٔ عیان است


یک ذره غم تو خوشتر آید
از هر شادی که در جهان است

 

[mobina01]

دَم عیسی‌ست که با باد سحر می‌گذرد
وآب خِضر است که بر روی خَضَر می‌گذرد

عمر اگرچه گذران است ، عجب می‌دارم
با چنان باد و چنین آب اگر می‌گذرد ...

 

[mobina01]

جانا ز فراق تو این محنت جان تا کی
دل در غم عشق تو رسوای جهان تا کی

نامد گه آن آخر کز پرده برون آیی

آن روی بدان خوبی در پرده نهان تا کی

 

[mobina01]

عقل تو چون قطره ایست مانده ز دریا جدا

چند کند قطره ای فهم ز دریای عش

 

[mobina01]

عشق جانان همچو شمعم از قدم تا سر بسوخت

مرغ جان را نیز چون پروانه بال و پر بسوخت

عشقش آتش بود کردم مجمرش از دل چو عود

آتش سوزنده بر هم عود و هم مجمر بسوخت

 

[mobina01]

دلی کز عشق جانان دردمند است
همو داند که قدر عشق چند است

دلا گر عاشقی از عشق بگذر
که تا مشغول عشقی عشق بند است

 

[mobina01]

چون مرا مجروح کردی گر کنی مرهم رواست

چون بمردم ز اشتیاقت مرده را ماتم رواست...