مجموعه اشعار عطار نیشابوری

[mobina01]

من کیم یک شبنم از دریای بی‌پایان تو

گر رسد بویی از آن دریا به یک شبنم رواست

 

[mobina01]

ای جان جان جانم تو جان جان جانی

بیرون ز جان جان چیست آنی و بیش از آنی

عطار بی نشان شد از خویشتن بکلی

بویی فرست او را از کنه بی نشانی

 

[mobina01]

بیم است که نُه پردهٔ گردون سحری
برهم سوزم ز سوز دل چون جگری

چون بلبل مسـ*ـت در بهار از غم عشق
مینالم و هیچ ک.س ندارد خبری

 

[mobina01]

جانا
ز فراق تو، این محنت جان تا کی؟...
دل، در غم عشق تو
رسوای جهان تا کی؟
نآمد گه آن آخر
کز پرده برون آیی؟
آن روی بدان خوبی
در پرده نهان تا کی؟...

 

[mobina01]

دل ز میان جان و دل قصد هوات می‌کند
جان به امید وصل تو عزم وفات می‌کند

گرچه ندید جان و دل از تو وفا به هیچ روی
بر سر صد هزار غم یاد جفات می‌کند

 

[mobina01]

چو شد فانی دلت در راه معشوق
قرار عشق جانان بی‌قرار است

تو را اول قدم در وادی عشق
به زارش کشتن است آنگاه دار است

 

[mobina01]

زآن روز که بوی پیرهن بی‌‌تو رسید
صدگونهٔ غم به جان و تن بی‌تو رسید

ذرّات زمین و آسمان خون گردند
گر برگویم آنچه به من بی‌تو رسید

 

[mobina01]

پرده بردار و دل من شاد کن
درغم خودتا به کی داری مرا
چبودازبهر سگان کوی خویش
خاک کوی خویش انگاری مرا
مدتی خون خوردم وراهم نبود
نیست استعداد بیزاری مرا

 

[mobina01]

ای عشق تو پیشوای دردم
وی درد تو هر زمان و هر دم

آیینهٔ عارضت سیه شد
کز حد بگذشت آه سردم

یک لحظه بر من آی آخر
تا کی داری ز خویش فردم

تا من خط سبز تو ببینم
تو درنگری به روی زردم

گر کار دلم ز دست بگذشت
تا در خطر هزار دردم

گو بگذر از آنکه شست زلفت
دست آویز است و پایمردم

گفتی بگریز و ترک من گیر
کاورد ز خاکی تو گردم

گویی من مستمند مسکین
خونی کردم که آن نکردم

خونم به مریز از آنکه بس زود
من بی تو بسی به خون بگردم

خونم بخوری و نیست یک شب
تا از تو هزار خون نخوردم

کو سوخته‌تر کسی ز عطار
یک سوخته نیست هم نبردم

 

[mobina01]

از می عشق تو چنان مستم
که ندانم که نیست یا هستم

آتش عشق چون درآمد تنگ
من ز خود رستم و درو جستم

لاجرم هست نیستم، هیچم
لاجرم عاقلی نیم، مستم

چند گویم ز خود که در ره عشق
جرعه‌ای خوردم و ز خود رستم

ننگ من از من است بی من من
بر پریدم به دوست پیوستم

ساقیا درد درد در ده زود
که به یک درد توبه بشکستم

باز، خمخانه برگشادم در
باز، زنار بر میان بستم

هرچه کردم به عمرهای دراز
زان همه حسرت است در دستم

ترک عطار گفتم و بی او
دیده پر خون به گوشه بنشستم