متفرقه [ عقاید یک دلقک ]

[- گیتی -]

هی به خودم می‌گم چیزی نیست که. دوستت نداره. مگه همه باید تو رو دوست داشته باشن؟ این یه آدم دوستت نداره. نداره دیگه! نداره! هیچ‌کاری هم نمی‌تونی بکنیش.
‏در لحظه قبول می‌کنم ولی دوباره فردا باید از اول همه‌چی رو مرور کنم. از اول قبول کنم، انگار که هیچ‌وقت قبول نکردم.

پ ن:
بدیش اینجاست که همیشه آدمایی که دوسشون دارم یا دوسم ندارن یا به اندازه‌ی کافی دوسم ندارن:) ​

 

[- گیتی -]

در حالی که دارم می‌گم اصلا برام مهم‌ نیست که چی گفته، هیچم ناراحت نشدم
- حالم همون لحظه:
​

 

[- گیتی -]

«به هیچ کاری نمی‌توانم علاقمند بشوم و اصلاً مسائلی برایم پیش آمده که گفتن و یا نوشتنش هم احمقانه به نظرم می‌آید. فقط می‌دانم که خسته هستم و هیچ چاره‌ای هم ندارم و یا دارم اما حوصله کوچکترین اقدام حتی تکان دادن سر انگشت را هم ندارم.»

از نامه های صادق هدایت به حسن شهیدنورایی.​

 

[- گیتی -]

«باور کن نمی‌خواهم زندگی خصوصی و با تنهایی ات را به هم بریزم. هر وقت بخواهی آرام از زندگیت می‌روم بیرون. گرچه نمی‌دانم بعدش چه بلایی سرم می‌آید.»

تماما مخصوص/عباس معروفی.

پ ن:
عزیزم! مرا همانطور که هستم بپذیر، ولی فراموش نکن که در لحظه‌ی مناسب دورم بیندازی...:)​

 

[- گیتی -]

خودم را قضاوت کردم دیدم یک آدم مهربانی نبوده‌ام. من سخت، خشن و بیزار درست شده‌ام‌ شاید اینطور نبودم تا اندازه‌ای هم زندگی و روزگار مرا اینطور کرد:)​

 

[- گیتی -]

- زلف یک خاطره در باد پریشان میرفت
دل دیوانه پی اش دست به دامان میرفت
می روم گریه کنم باز دمی را در خود
می روم غرق کنم کوه غمی را در خود
می روم باز میان همه ی رفتن ها
باز هم می روم از شهر تو اما تنها:)
​

 

[- گیتی -]

مثل دیوانه‌ها شده‌ام. صبح که از خواب بیدار می‌شوم برای گذراندن روزم هزار جور نقشه می‌کشم. اما هنوز پایم را از خانه بیرون نگذاشته‌ام که سرگردانی و غمم شروع می‌شود و هنوز به سر خیابان نرسیده‌ام که دنیا در نظرم شروع می‌کند به تنگ شدن و کوچک شدن و برمی‌گردم. نمی‌توانم، بی تو نمی‌توانم، بی تو نمی‌خواهم، بی تو نمی‌فهمم، حس نمی‌کنم، نمی‌بینم. بی تو اصلا قدرت زندگی کردن ندارم. آخ. کاش می‌دانستی...

اضافه:
نمی‌دانم چه بنویسم. شاید اگر تو اینجا بودی اشکهایی را که حالا توی چشمهایم با زحمت نگه می‌دارم، روی دستهایت می‌ریختم. حرکات از کلمات گویاتر هستند​

 

[- گیتی -]

میدونی بدست آوردن همیشه راحت بود. من همیشه بلد بودم مسابقه ها رو ببرم، کَل کَل ها رو ببرم، شرطا رو ببرم، قرعه کشی ها رو ببرم، دلتو ببرم ولی بلد نبودم که بعدش باید چیکار کنم. هیچ‌وقت کسی بهم یاد نداد چطور نگهت دارم. چطور دلتو نشکونم. اینطوری بود که شدم بازنده ترین برنده‌. بلد نبودم وقتی ناراحتی، دلداریت بدم. بلد نبودم یه وقتایی رو حرفت حرف نزنم. بلد نبودم مراقبت باشم. تکیه‌گاه باشم. بلد نبودم اذیتت نکنم. دلتو نشکونم‌. بلد نبودم جلوی اشکاتو بگیرم. بلد نبودم خوش قول باشم. وقتی هم به خودم اومدم و بلد شدم، تو دیگه نبودی. یکی دیگه برنده شده بود. هیچ‌وقت هیچکدومشون دست من نبود، از یه جایی به بعد، من فقط بلد نبودم و تا رفتم یاد بگیرم، خیلی دیر شده بود..:)​

 

[- گیتی -]

آخرین دوست داشتن، در من مرده بود.
درست مثل سربازی زخمی که از جنگ، با یک دست و پا برگشته بود و آرزو می کرد که ای کاش می مرد و همان ها را هم نداشت.
زمانی که نمی دانستم برای کدام درد باید گریه کنم، زخم های کوچک، جمع می شدند و دردهای بزرگ را به ارمغان می آوردند.
زندگی سراسر درد است
و اینطور مادر... خود را به رخ می کشد.
اگر بدنبال عدالت می گردید، باید بگویم خیالتان راحت. فقط در قصه ها جست‌و‌جو کنید. این زندگی جز رنج تحفه ی چشمگیری ندارد:)​

 

[- گیتی -]

«با وجود تمام زحمت ها و زخم هایی که رفتن او بر تن و روح من گذاشته و مرا از آرزوهایم دورکرده ولی توانش را ندارم در واقع دلش را ندارم که نفرینش کنم. سفر و جاده و شهرهایی که او را از من گرفته‌اند را نفرین می‌کنم. نفرینی که به هیچ کسی برنمی‌خورد. من سفر را نفرین می‌کنم.»

جلال حاجی‌زاده.​