مجموعه اشعار عیوقی

[MHP]

یکی سرو بن بود آراسته
بتی چون بهاری پر از خواسته


یکی گوهری بود پر نام و ننگ
یکی گلبنی بود پر بوی و رنگ


مرو را پدر نام گل شه نهاد
که خورشید رخ بود و حورا نژاد


چو گل شاه و چون ورقهٔ تیز مهر
نبود و نپرورد گردان سپهر


چو دو سرو بودند در بوستان
گرازان به کام و دل دوستان​

 

[MHP]

یکی ماه عارض یکی لاله خد
یکی سیم ساعد یکی سرو قد


بهٔکجای بودند هر دو بهم
کی این ابن عم بود و آن بنت عم


زرفت قضا وز گذشت سپهر
هم از کودکیشان بپیوست مهر


دل هر دو بر یکدگر گشت گرم
روانشان پر از مهر و آزرم و شرم


چنان شد دل آن دو نخل ببر
کی نشکیفتند ایچ از یکدگر​

 

[MHP]

نه بی آن دل این همی کام یافت
نه بی این زمانی وی آرام یافت


دل هر دو از کودکی شد تباه
به درمان و حیلت نیامد براه


چو ده سال پروردشان روزگار
نشاندندشان پیش آموزگار


معلم به تعلیم شد در شتاب
که تا هر دو گشتند فرهنگ یاب


اگر چند در عشق می سوختند
بی اندازه فرهنگ آموختند​

 

[MHP]

چو فارغ شدندی ز تعلیم گر
به مهر آمدندی بر یکدگر


به سوی وی این گاه نگریستی
دمی بر زدی سرد و بگریستی


گه آن سوی این دیده انداختی
به ناله دل از غم بپرداختی


چو خالی شدی جای آموزگار
دل آن دو آسیمهٔ روزگار


به شوق وصال اندر آمیختی
فراق از بر هر دو بگریختی​

 

[MHP]

گه این از لب آن شکر چین شدی
گه آن عذر خواهندهٔ این شدی


گه از زلف این،‌ آن گشادی گره
گه از جعد آن، این ربودی زره


گه این شکر ناب آن خورد خوش
گه آن زلف پُرتاب این گیر کش


چو آموزگار آمدی باز جای
شدندی سراسیمه و سست رای


برین سان همی دانش آموختند
به مهر دل اندر، همی سوختند​

 

[MHP]

بر آن هر دو بیچاره از رنج و تاب
سیه بود روز و تبه بود خواب


چو شد عمر هر دو ده و پنج سال
شدند از هنر آفتاب کمال


چو گوهر شدند آن دو اندر صدف
چو خورشید گشتند اندر شرف


هنر یاب گشتند و فرهنگ یاب
سخن گوی گشتند و حاضر جواب


چنان گشت ورقه ز فرهنگ و رای
که کُه را به نیرو بکندی ز جای


سواری شجاع کی به هنگام جنگ
همی خون گرست از نهیبش پلنگ


بقوت سر پیل بر تافتی
بناوک دل شیر بشکافتی


به شمشیر پولاد بگذاشتی
به نیرو که از جای برداشتی


شجاعی که اندر مصاف نبرد
ز دریا برانگیختی تیره گرد


ابا این همه هیبت و دستگاه
دلش بود در عشق گل شه تباه​

 

[MHP]

شب و روز با مهر پیوسته بود
کی از کودکی باز دل خسته بود


بحی خود اندر میان عرب
ببیگاه و گاه و به روز و به شب


بتی بود پر ظرف و پر حسن و زیب
دو چشم از عتیب و دو زلف از نهیب


درفشان مهی بود بر زاد سرو
پراگنده بر ماه خون تذرو


فگنده بلولو بر از لاله بند
پراگنده بر سرو سیمین کمند​

 

[MHP]

پراگنده شمشاد را در عبیر
نهان کرده پولاد را در حریر


سمن برگ او زیر مشکین گره
گره بر گره صد هزاران زره


ز عنبر نهاده بگل بر کله
ز سنبل علم بسته بر سنبله


همه روی حسن و همه موی میم
همه زلف تاب همه جعد جیم


سیه نرگس ناوک انداز اوی
بگسترده اندر عرب راز اوی​

 

[MHP]

بحی بنی شیبه در ک.س نماند
که او نامهٔ عشق گل شه نخواند


شه ورقه مسکین دل سوخته
به دل در ز عشق آتش افروخته


بدان هر دو زیبابت کش خرام
عجب شادمانه دل باب و مام


ز دل دادن آن دو سرو سهی
ز احوالشان یافتند آگهی


چو هنگام بیداری و جای خواب
ندیدند ازیشان ره ناصواب​

 

[MHP]

در هر دو مسکین نگه داشتند
ز هم شان جدا کرد نگذاشتند


دل آن دو بیچارهٔ دل شده
همه روز بودی چو آتشکده


چو شب مایهٔ قیر گون خواستی
فلک را به گوهر بیاراستی


از آرام گه آن دو نخل ببر
برون آمدندی بر یکدگر


گه این بر گشادی بر آن راز خویش
گه آن عرضه کردی برین ناز خویش​