مجموعه اشعار عیوقی

[MHP]

گه عشق بر هر دو غم بیختی
گه این زان و آن زین درآویختی


دو غمشان گه عشق گشتی هزار
دو لبشان گه بوسه گشتی چهار


که در دیده شان نامدی هیچ خواب
نرفتی میانشان سخن ناصواب


چو بر سر نهادی فلک تاج زر
شه روم بر زنگ کردی حشر


دو دل سوخته عاشق تیره رای
شدندی به تیمار و غم باز جای


چو از شانزده سالشان برگذشت
همه حال گیتی دگر گونه گشت


غم عشق در هر دو دل کار کرد
مر آن هر دو را زار و بیمار کرد


گل لعلشان شد به رنگ زریر
کُه سیمشان شد چو تار حریر


به سوی پدرشان شد این آگهی
که خمیده گشت آن دو سرو سهی


دل مام و باب ارچه کانا بود
برنج پسر ناتوانا بود​

 

[MHP]

پسر مر ترا دشمن منکرست
ولکن ز جان بر تو شیرین ترست


چو از حال ایشان خبر یافتند
بوصل دو دلبند بشتافتند


دل و جان از انده بپرداختند
بهر گوشه ای بزم برساختند


بنی شیبهٔک سر بیاراستند
کجا سور کردن همی خواستند


بهر جایگه آتش افروختند
بر او عود و عنبر همی سوختند​

 

[MHP]

به شادی همی گردن افراشتند
کجا نعره از چرخ بگذاشتند


غریویدن نای و آواز چنگ
همی رفت هر جایگه بی درنگ


برآمد خروشیدن بم و زیر
ز خاک سیه سوی چرخ اثیر


می لعل رخشنده از سبز جام
چو مریخ می تافت در گاه بام


هنوز عقد ناکرده راست
که از هر سویی غلغل و نعره خاست​

 

[MHP]

برآمد ز گردون و هامون خروش
مصیبت شد آن شادی و ناز و نوش


زمین شد پر از مرد شمشیر زن
که بد پیش شمشیر شان شیر زن


سپاهی همه سرکش و تیره رای
همه دیو دیدار و آهن قبای


ز بهر شبیخون و از بهر کین
تو گفتی که بر رسته اند از زمین


همه تیغها از نیام آخته
همه کینه و جنگ را ساخته​

 

[MHP]

شب تیره و زخم شمشیر تیز
ازین صعب تر چون بود رستخیز


بکشتن همه گردن افراشتند
کسی را همی زنده نگذاشتند


براندند بر خاک بر سیل خون
شد از خون گردان زمین لاله گون


نخست از بنی شیبه ک.س نام و ننگ
که با ک.س نبد سازو آلات جنگ


گمانی نبرد ایچ ک.س در جهان
کی بتوان بریشان زدن ناگهان​

 

[MHP]

بدین روی غافل بدند آن گروه
که در کین ز ک.س نامدیشان ستوه


بماندند آن شب همه ممتحن
کی بی ساز بودند آن انجمن


هزبر ارچه چیره بود روز جنگ
چگونه کند جنگ بی یشک و چنگ


چو بی ساز بودند بگریختند
تهی دست ابا خصم ناویختند


چوزیشان عدو بی کرانی بخست
ز کین باز کردند کوتاه دست


یکایک به تاراج دادند روی
پراگنده گشت آن همه گفت و گوی


یکی کشوری بود پرخواسته
به چنگ آوریدند ناخواسته​

 

[MHP]

ربودند گلشاه دل خسته را
مر آن دل گسل سرو نورسته را


چو کردند از هر سویی جست و جوی
سوی خانهٔ ورقه دادند روی


بجستنش کردند دیری درنگ
بدان تا مگر آورندش بچنگ


چو بسیار جستند کم یافتند
برفتن همه روی برتافتند


چو رفتند آن لشکر تیره رای
به پیروزی و خرمی باز جای​

 

[MHP]

بنی شیبه گشته بر آن کشتگان
دوان ورقه هر سو چو دیوانگان


نه ز احوال بابک بدش آگهی
نه ز احوال آن زاد سرو سهی


ز من بشنو اکنون گه تاختن
که آورد از بهر کین آختن


یکی حی بد برسه منزل زمین
مقام هزبران پرخاش و کین


سپاهی همه صف در و جان سپر
همه آهنین شخص و رویین جگر​

 

[MHP]

بریشان یکی مهتر شاه فش
صف آشوب و گردن کش و کینه کش


به نسبت شریف و به مردی تمام
ربیع ابن عدنان و ضبی بنام


بنی ضبه بد نام آن شهر و حی
کی مال بنی شیبه کردند فی


ربیع ابن عدنان ز گل شه خبر
شنیده بد از مردم بابصر


کی چونست دیدار و فرهنگ اوی
قد چابک و روی گل رنگ اوی​

 

[MHP]

ز بس نعت آن لعبت خوب چهر
بدلش اندرون رسته بدبیخ مهر


فرستاده بد پنج شش ره پیام
سوی باب گلشاه فرخنده نام


که با مهر من مهر پیوسته کن
در کینه و داوری بسته کن


به من ده تو آن دل گسل ماه را
پری چهره گلشاه دل خواه را


مکن جان فدا بهر فرزند را
یکی پند بس مرخردمند را​