فایل شده [غبار حزن] اثر «یاقوتِ نیلگون فام؛ کاربر انجمن رمان بوک»

[;FOROUGH]

اقبال خوش معاشقه کرده با حزینِ روزگار
اقبال خوش گر بیاید می‌سازد تو را آموزگار
اقبال بد گر بیاید، چون قاضی ماهیتی‌ست‌
مستمند آدمی را چو هرماس می‌کند غبار​

 

[;FOROUGH]

گر دیده‌ام که گویم غبار حزن روژیار
ندیده و نشنیده‌ای حلف آن غبار
بس کشیده‌ام بر بومِ غبار، سنجه
دل شده رنجیده از بوم بر و ژویار​

 

[;FOROUGH]

بس که اقبال خوش بار سفر بسته‌
بس که جامه‌دان از حزن تو آهسته؛
شده است دل چونان دلبسته ز اقبال
بسی اقبال خوش همچو پروانه‌شده دلبسته​

 

[;FOROUGH]

((پروانگی))
بال پرواز خواهم، برای مطار حزن نیست
بال پروازی چو پر نیست که شود هست
گویند که گر شود، بال و پری نمانده ز تو
از هستی روزگار گویند که چو آتشی‌ست​

 

[;FOROUGH]

خواهم که شوم پروانه‌ای از ارجمند تبار
گویم غزلی بر بال و پرِ ارجمندِ غبار
خواهانِ شکرخند و لب گشوده از حزن
ارجمندی شوم از تبار و غبارِ پروانگی تو یار​

 

[;FOROUGH]

پروانه چو باشم مبحوس توام
گر پیله‌ باشم در ره تیرگی، دلتنگ توام
عاشق بودنم را جای دلنوازی‌ات
چشم به چشم شدنم با تو، جای دلتنگی‌ام
​

 

[;FOROUGH]

(غبار فراموشی)
خود بینی آمد و ربود خاک سهل انگاری را
پاره‌ای ابر، آن پهنای‌ خشک‌ بی‌مهر را؛
طوفانی کرد و درهم شد خاک و آب
خاک مرده، نگاهم را کرد حیران کرد بدین را



​

 

[;FOROUGH]

هر چه نواختم نشد آن ذهن یاد‌آور تو
گرمایش عشق شد پیله‌ی فراموشیِ بی‌تو
نالیدم از بی‌وفایی خاطرم، خندید و هیچ مگفت
چنان گلی خاردار را یافتم که بود آن گل مال تو

​

 

[;FOROUGH]

دلجویی کردم و زهرش را شکافتم
زهر را به پناه از عشق نوشیدم و گفتم؛
ای یار بی‌جان، سوگند که بویده‌ام تو را
سوگند که غبار فراموشی‌ات را نواختم

​

 

[;FOROUGH]

آتش بر سر غبار عشقت را بر بوم کشیدم
قطعه‌ای فراموشی، چو ستاره کنارش خطا‌طی کردم
زهرت را همچو شرابی فراموشی به خورد دل‌داده‌ام
و رنگی از جوهر سیاه رنگ به رویت پاشیدم​