دلنوشته {غریب الغرباء} اثر •عسل کاربر انجمن رمان بوک•

[STARLET]

در سکوت گم‌شده‌ی دشت، خالی از سایه، تنها صدای شمشیری که در قلب زمین فرود می‌آید، هم‌نشین عاشقانی است که در خون غرق شده‌اند. ای حسین، در داغی که بر این خاک به یادگار گذاشتی، حتی باد هم زبانش را به توبه می‌گشاید. آسمان در چشمانت غروب کرد، و زمین، در زیر قدم‌هایت، سنگینی قیامت را حس کرد. گویی در هر قطره‌ی خونت، نه تنها تاریخ، بلکه آینده نیز جان گرفت. تو نه در کربلا، که در دل‌هایمان به نبرد برخاستی، تا تا ابد ظلم را در آینه‌ی نگاه‌هایمان شکسته باشی. ای خونِ ناب، در خلوص تو هزاران روزنه‌ی روشنی درختان پژمرده‌ی بشر را زنده کرد.

 

[STARLET]

ای وارث سرخ‌ترین بیداری، تو را نه با شمشیر، که با عطش درآویختند؛ و تو، با لبانی ترک‌خورده‌تر از دل‌های پوسیده، ایستادی چون قله‌ای که طوفان را به زانو می‌کشد. خیمه‌ها در شعله نالیدند و خاک، بوی نیایش گرفت. صدای تو، در حنجره‌ی سرها پیچید و از میان نیزه‌ها، آواز ایمان برخاست. هر زخمِ تنت، قصیده‌ای بود برای تاریخ، هر نگاهت، ترسیم بی‌بدیل آزادی. تو را با تیغ بریدند، اما واژه‌هایت را نتوانستند. هنوز هم زبانِ خون تو، شب را می‌درد و صبح را از استخوان‌های صبر، متولد می‌کند.

 

[STARLET]

ای مرثیه‌ی مجسم، ای زخمِ افراشته بر قامت حقیقت، تو آنی که میان لب‌های خاموش تاریخ، فریاد شدی. خاک، وقتی بر تنت بوسه زد، به تسبیح افتاد و کلمات، در برابر ایستادگی‌ات، از شرم سرخ شدند. در باران تیرها، تو بارقه‌ی یقین بودی، در گردباد نیزه‌ها، ریشه‌ی درخت عدالت. چشمانت، که دریای صلابت را منعکس می‌کرد، هنوز هم در خواب فرشتگان روشن است. تو با تشنگی، ما را سیراب کردی، با خاموشی‌ات، طوفانی ساختی که سده‌ها را در خود بلعید. ای حسین، تو نه شهید یک میدان، که قله‌ی ایستادگی جهانی.

 

[STARLET]

ای تلاطم خاموش در عمق نینوا، ای واژه‌ای که پیش از نوشتن، معنا شدی، تو آن تشنه‌ی جاودانه‌ای که آب را روسیاه تاریخ کردی. هنگامی که خنجر بر حنجره‌ات بوسه زد، نسیم، نامت را به تسبیح گرفت و آفتاب، بی‌تابانه در سوگت غروب کرد. هر قدمت بر خاک، نه ردپا، که تجلای نبوت بود. تو در میان شعله‌ها، قامت افراشتی، تا هرچه ظلم است، در آتش غیرتت بسوزد. فرات، از تو آبرو گرفت و زمان، در تو ایستاد تا جاودانگی را معنا کند. تو که از خاک برخواستی، تا آسمان را به گریه آوردی.

 

[STARLET]

ای نبوغِ سوخته در انحنای نیزه‌ها، ای ماهِ نیامده که شِق‌القمرِ ایمان شدی، نه در متنِ خاک، که در حاشیه‌ی هستی ایستادی؛ جایی‌که زمان از شمارش افتاد و مفاهیم، قامت خم کردند. از تو، واژه‌ها چون برگِ لرزانِ انجیر، برهنه ماندند و دهانِ خطابه‌ها، در برابر تو به لکنت افتاد. خیمه، آتش گرفت، و آتش، از خجلتِ نامت، خاکستر شد. تو نه گریختی، نه خم شدی؛ چون کوه در کوچه‌ی نیزه‌ها ایستادی و آسمان، از شرم قامت تو، فرو ریخت. ای حسین، ای خطِ بریده‌ی یقین در متنِ مه، تو حماسه نبودی خودِ حقیقت بودی، بی‌نقاب، بی‌مرز، بی‌مرثیه.