دلنوشته {غریب الغرباء} اثر •عسل کاربر انجمن رمان بوک•

[;as]

در سکوت گم‌شده‌ی دشت، خالی از سایه، تنها صدای شمشیری که در قلب زمین فرود می‌آید، هم‌نشین عاشقانی است که در خون غرق شده‌اند. ای حسین، در داغی که بر این خاک به یادگار گذاشتی، حتی باد هم زبانش را به توبه می‌گشاید. آسمان در چشمانت غروب کرد، و زمین، در زیر قدم‌هایت، سنگینی قیامت را حس کرد. گویی در هر قطره‌ی خونت، نه تنها تاریخ، بلکه آینده نیز جان گرفت. تو نه در کربلا، که در دل‌هایمان به نبرد برخاستی، تا تا ابد ظلم را در آینه‌ی نگاه‌هایمان شکسته باشی. ای خونِ ناب، در خلوص تو هزاران روزنه‌ی روشنی درختان پژمرده‌ی بشر را زنده کرد.

 

[;as]

ای وارث سرخ‌ترین بیداری، تو را نه با شمشیر، که با عطش درآویختند؛ و تو، با لبانی ترک‌خورده‌تر از دل‌های پوسیده، ایستادی چون قله‌ای که طوفان را به زانو می‌کشد. خیمه‌ها در شعله نالیدند و خاک، بوی نیایش گرفت. صدای تو، در حنجره‌ی سرها پیچید و از میان نیزه‌ها، آواز ایمان برخاست. هر زخمِ تنت، قصیده‌ای بود برای تاریخ، هر نگاهت، ترسیم بی‌بدیل آزادی. تو را با تیغ بریدند، اما واژه‌هایت را نتوانستند. هنوز هم زبانِ خون تو، شب را می‌درد و صبح را از استخوان‌های صبر، متولد می‌کند.