مجموعه اشعار فاضل نظری

[mobina01]

زیبای من! روزی که رفتی با خودم گفتم
چیزی که دیگر برنخواهد گشت زیبایی است

این خیره ماندن ها به ساعت های دیواری
تمرین برای روزهایی که نمی آیی

 

[mobina01]

فردا اگر بدون تو باید به سر شود
فرقی نمی کند شب من کی سحر شود

شمعی که در فراق بسوزد سزای اوست
بگذار عمر بی تو سراپا هدر شود

رنج فراق هست و امید وصال نیست
این "هست و نیست" کاش که زیر و زبر شود

رازی نهفته در پس حرفی نگفته است
مگذار درددل کنم و دردسر شود

ای زخم دلخراش لب از خون دل ببند
دیگر قرار نیست کسی باخبر شود

موسیقی سکوت صدایی شنیدنی است
بگذار گفتگو به زبان هنر

 

[mobina01]

من آن طبیبِ زمین گیر زار و بیمارم
که هرچه زهر به خود میدهم نمیمیرم

من و تو آتش و اشکیم در دل یک شمع
به سرنوشت تو وابسته است تقدیرم

 

[mobina01]

داغی که بوسه‌ی تو به لب‌های ما نهاد
یادش‌بخیر و خاطره‌اش جاودانه باد

بر من ببخش، گاه چنان دوست دارمت
کز یاد می‌برم که مرا برده‌ای ز یاد

 

[mobina01]

تقدیر، نه در رمل نه در کاسه ی چینی ست؟!
آینده ی ما دورتر از آیینه بینی ست

ما هر چه دویدیم، به جایی نرسیدیم
ای باد! سر انجام تو هم گوشه نشینی ست

از خاک مرا برد و به افلاک رسانید
این است که من معتقدم؛ عشق زمینی ست

یک لحظه به بخشایش او شک نتوان کرد
با این همه تردید، در این باره یقینی ست

شادم که به هر حال به یاد توأم، اما
خون می خورم از دست تو و باز غمی نیست

 

[mobina01]

درخت «باور» من برگ و بار و سایه ندارد
«دروغ» هرچه که باشد، اساس و پایه ندارد

چه باوری‌ست که چون «کوزه شکسته» در آتش
برای شعله شدن هم خمیرمایه ندارد

چنین که یافته ام دشمن حقیقی خود را
دلم به غیر «خود» از هیچ‌ک.س گلایه ندارد

به استخاره سراغ از دلم مگیر که عمری‌ست
کتابی ام که به غیر از عذاب، آیه ندارد

برای صحبت آیینه‌ها به سنگ بیندیش
صریح باش، که دل طاقت کنایه ندارد

 

[mobina01]

دشت خشكيد و زمين سوخت و باران نگرفت
زندگی بعدِ تو بر هيچ كس آسان نگرفت

چشمم افتاد به چشم تو ولی خيره نماند
شعله ای بود كه لرزيد ولی جان نگرفت

دل به هر كس كه رسيديم سپرديم ولی
قصه ی عاشقی ما سر و سامان نگرفت

تاجِ سر دادمش و سيم زر، اما از من
عشق جز عمر گرانمايه به تاوان نگرفت

مثل نورى كه به سوىِ ابديت جاريست
قصه اى با تو شد آغاز، كه پايان نگرفت...

 

[mobina01]

اگر جای مروت نیست با دنیا مدارا کن
به جای دلخوری از تُنگ بیرون را تماشا کن

دل از اعماق دریای صدف‌های تهی بردار
همین‌جا در کویر خویش مروارید پیدا کن

چه شوری بهتر از برخورد برق چشم‌ها باهم
نگاهش را تماشا کن، اگر فهمید حاشا کن

من از مرگی سخن گفتم که پیش از مرگ می‌آید
به «آه عشق» کاری برتر از اعجاز عیسا کن

خطر کن! زندگی بی او چه فرقی می‌کند با مرگ
به اسم صبر، کم با زندگی امروز و فردا کن!…

 

[mobina01]

گر عقل در جدالِ جنون مردِ جنگ بود
ما را در این مبارزه تنها نمی گذاشت

ای دل بگو به عقل که دشمن هم این چنین
در خون مرا به حالِ خودم وا نمی گذاشت

 

[mobina01]

گر نمی آمیخت با ظاهرپرستی دین ما
سایهء نفرین نمی افتاد بر آمین ما

در تقّلای عبادت غافل از مقصد شدیم
از سفر واداشت ما را توشهء سنگین ما