مجموعه اشعار فاضل نظری

[mobina01]

هر ک.س به تو از شوق فرستاد پیامی
من قاصد خود بودم و دیدم تو چه کردی

مغرور، ولی دست به دامان رقیبان
رسوا شدم و طعنه شنیدم، تو چه کردی؟

 

[mobina01]

در توبه مرا گفت كه برگير شرابی
ساقی تو كه خود بيشتر ازخلق خرابی

اين ماهی دلمرده درين بركه ی دلگير
جز دوری آن ماه نديده ست عذابی

من عارف دلتنگم ، يا زاهد دلسنگ؟
هر روز نقابی زده ام روی نقابی

يک عمر ملائک همه گشتند و نديدند
در نامه ی اعمال منِ مسـ*ـت صوابی

ساقی,همه بخشوده ی یک گوشه چشميم
آنجا كه تو باشی چه حسابی؟ چه كتابی؟

#

 

[mobina01]

این چیست که چون دلهره افتاده به جانم ؟!
حال همه خوب است ، من اما نگرانم ...

در فکر تو بستم چمدان را و همین فکر ؛
مثل خوره افتاده به جانم ، که بمانم ...

چیزی که میان من و تو نیست غریبی است ..
صد بار تو را دیده‌ام ای غم ؛ به گمانم !

" انگار که یک کوه سفر کرده از این دشت
آنقدر که خالی شده بعد از تو جهانم ... "

از سایه‌ی سنگین تو من کمترم آیا ؟!
بگذار به دنبال تو خود را بکشانم

ای عشق مرا بیشتر از پیش بمیران
آنقدر که تا دیدن او زنده بمانم !!!

 

[لِئا]

 
چه غم وقتی جهان از عشق نامی تازه می گیرد
از این بی آبرویی نام ما آوازه می گیرد

من از خوش باوری در پیله ی خود فکر می کردم
خدا دارد فقط صبر مرا اندازه می گیرد

به روی ما به شرط بندگی در می گشاید عشق
عجب داروغه ای! باج سر دروازه می گیرد

چرا ای مرگ می خندی؟ نه می خوانی، نه می بندی!
کتابی را که از خون جگر شیرازه می گیرد

ملال آورتر از تکرار رنجی نیست در عالم
نخستین روز خلقت غنچه را خمیازه می گیرد

#فاضل_نظری

 

[لِئا]

نه دل آزرده، نه دلتنگ، نه دلسوخته ام
یعنی از عمر گران هیچ نیندوخته ام

پاسخ ساده ی من سخت تر از پرسش توست
عشق درسی ست که من نیز نیاموخته ام

رو سیاه محک عشق شدن نزدیک است
سکه ی «قلب» زیانی ست که نفروخته ام

برکه ای گفت به خود، ماه به من خیره شده ست
ماه خندید که من چشم به «خود» دوخته ام

شده ام ابر که با گریه فرو بنشانم
آتش صاعقه ای را که خود افروخته ام


#فاضل_نظری

 

[لِئا]

به زور جاذبه ، سيب از درخت چيده زمين
چه ميوه‌ای ز سر اشتياق می‌افتد ؟!

هميشه همرهِ هابيل بوده قابيلی
ميان ما و شما كِی فراق می‌افتد ؟!

#فاضل_نظری

 

[لِئا]

‌
تا بفهمم چیست صدبار از خودم پرسیدمش
عشق آسان بود، اما من نمی‌فهمیدمش

دست او در دست من بود و دلش با این و آن
باز اگر یک جو پشیمان بود، می‌بخشیدمش

از تب غیرت ندیدم آتشی جانسوزتر
در کنارم بود و من با دیگران می‌دیدمش

هیچ عشقی از خ*یانت نیست ایمن، این بلا
تا نیامد بر سرم افسانه می‌نامیدمش

با دلم گفتم ببوسش تا فراموشش کنی
گفت اگر می‌خواستم آن روز می‌بوسیدمش

#فاضل_نظری

 

[لِئا]

ز من مخواه کنون با یقین کنم توبه
من از بهشت مگر میوه با یقین خوردم!

قفس گشودی ام و « اختیار » بخشیدی
همین که از قفست پر زدم، زمین خوردم

#فاضل_نظری

 

[mobina01]

دلواپس گذشته مباش و غمت مباد
من سال هاست هیچ نمی آورم به یاد

بی اعتنا شدم به جهان بی تو آنچنان
کز دیدن تو نیز نه غمگین شوم نه شاد

من داستان آن گل سرخم که عاقبت
دلسوزی نسیم سرش را به باد داد

گفتی ببند عهد و به من اعتماد کن
نفرین به عهد بستن و لعنت به اعتماد

این زخم خورده را به ترحم نیاز نیست
خیر شما رسیده به ما مرحمت زیاد

 

[mobina01]

انگار که یک کوه سفر کرده از این دشت
آنقدر که خالی شده بعد از تو جهانم