دلنوشته {فتور مدار} اثر •ملی ملکی کاربر انجمن رمان بوک•

[Erebus]

نام اثر: فتورِ مدار
نام نویسنده: ملی ملکی
ژانر: تراژدی، اجتماعی
عضو دفتر نظارت ادبی دوم
مقدمه: جهان در انحنای تکرار مدفون است، جایی که زیستن به طقوسی بی‌فرجام می‌ماند. امید نه روشنایی، بلکه ضایعه‌ای مبهم در حاشیه‌ی هذیان است؛ فروزشی ناکامل در ساحتِ بی‌تمنای انسانِ فرسوده. در«فتورِ مدار»، واژه‌ها نه برای گفتن، بلکه برای خراش دادن خاموشی آمده‌اند؛ چرا که گاه درد، شکلِ گفتن را پس می‌زند و تنها از میان فروپاشیِ معنا سر بر می‌کشد.

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[Erebus]

همیشه بود، شبیه مهی که بی‌ردپا بر لوح ایام می‌نشست و بی‌نفوذ محو می‌گشت؛
چون ذائقه‌ای زهرآگین از چایِ سردی که دیگر شوق چشیدن نداشت.
او از آن نام‌های خط‌خورده بود، از آن چهره‌هایی که در غوغای معابر گم می‌شوند.
صدایش اگر بود، در جنجال بی‌امان جهان مدفون می‌شد؛ دست‌هایش اگر لمس می‌کرد، ردی بر خاطر نمی‌سپرد، همچون سایه‌ای که زیر نور نیز تیره می‌ماند و تاریکی چون نطفه‌ای در تلاطم جانش بالیده بود.
غباری که در سکوت شبانگاهی فرو می‌نشست
و روزی همچون نغمه‌ای که پیش از شنیده‌شدن خاموش گردد، رفت.

 

[Erebus]

آیینه را می‌نگریست؛ سیمایی زنده در آن نقش می‌بست که هیچ شباهتی با او نداشت.
خطوط محو سیمای غریب و زوایای استخوانی‌اش، گویی بر لوح منجمد دیروز حک شده‌بودند. دستش را برآورد و تصویر نیز بالا آمد، لیک بی‌جان و بی‌هویت. آن نقش در خمِ زمان گم گشته‌بود، همچون خاطره‌ای مبهم و خفه بر شفافی لوح زندگی، بی‌هیچ رازی در پسش.
پلک بر هم نهاد به امید آنکه این کابوسِ شفاف با گشودن چشم‌ها محو گردد، اما نه؛
آن سیمای بیگانه، بی‌گسست و بی‌او، همچنان در برابرش ایستاده‌بود.

 

[Erebus]

در میان دلمشغولی‌های مبهمش، درختان بی‌برگ خیابان‌ها به جلبی شبیه شدند که نمی‌شد از آن گریخت. زمان، همانند رودخانه‌ای سرد، هیچ‌گاه بر کرانه‌ها نمی‌ایستاد و او همچنان میان جریانِ تند آن غرق می‌شد. خالی از معنا، اما مملو از سایه‌هایی که گاهی به تصویرهایی آشنا بدل می‌شدند، گاهی حتی دست‌نیافتنی.
دستش را در جیبش فرو برد، اما هیچ احساسی نداشت. انگار تمام دنیای اطرافش در تله‌ای بی‌پایان گرفتار بود و او همچنان در پی مفهومی که انسان‌ها از دستش ربوده بودند، در دل این تکه‌های بی‌نظم به جست‌ و جو ادامه می‌داد.

 

[Erebus]

اتاق بوی نغمه‌های درنگ‌کرده را به دوش می‌کشید. دیوارها زخمی از شیارهایی سرد بودند که همچون زمزمه‌های پنهان ایام بر تنشان نقشی از خاطرات خاموش داشتند. پنجره‌ای که روزگاری دهلیزهای امید را به رخ می‌کشید، اینک قطعه‌ای از سکوت فروبسته را در قابِ خود اسیر کرده است. در گوشه‌ای، فنجانی به درد طعم سردی‌اش خیره مانده، گواهی بر گفت‌وگویی که هیچ‌گاه به نقطه‌ی وصال نرسید. سایه‌ای بر زمین پهن شده بود، سنگین‌تر از آنکه به انسان این دیار تعلق داشته باشد، چنان‌ که گویی جسمی از سراب در کالبدش دمیده شده باشد. در این شهر، آدمیان به نظاره‌ی چرخ‌های هستی نشسته‌اند، مغلوبِ فتور مداری که حتی در خیالِ رهایی جایی برایشان نمی‌گذارد.

 

[Erebus]

هیچ قیدِ آهنینی بر قامتشان نیست، لیک گام‌هایشان در هاله‌ی ره می‌لولند، شانه‌هایشان از زخمِ صبوری خمیده و چشمانشان چون فانوس‌های کم‌ سو به هم می‌نگرند. هیچ بانگی بر نمی‌آید، اما در عمق این سکوت پنهان، سروده‌ای از واژه‌های فروخفته در نگا‌هانشان به خوانش می‌آید. دختری که رویاهایش را در مطبخِ چراغ‌سرد رها ساخت؛ مردی که در گذر دقایق پوسیده‌ی روزگار خسته شد؛ کودکی که از سپیده‌دم تولد آموخت که به جای بازی، فرمان‌بردار باشد. قیدها به چشم نمی‌آیند، لیک اگر به شکستِ استخوان‌ها گوش دهی، پژواک آن‌ها را خواهی شنید که در سختی بی‌رحم زندگی می‌شکنند، رسا‌تر از هر بانگِ انکار.

 

[Erebus]

هیچ‌ک.س نداند زنجیرها از چه هنگام بر پای جان‌ها افکنده شد؛ شاید آنگاه‌که نخستین«باید» را بر کالبد خویش فرود آوردند، یا چون دیده از افق رؤیاها فرو بستند. بانگ ناقوسِ ساعت بانگی‌ست خفت‌زدای بردگانی که نام آزادی را بر دوش دارند. مرد مهر سند کرایه را بر ورق نهاد و باز جزئی از خویشتن را رهانید.زن که روزگاری سروده‌های شورانگیز در دیباچه می‌نگاشت، اینک در میان دیگ‌سرا قافیه‌ی هستی‌‌اش را گم‌ می‌کرد.
گرچه زنجیری بر تنشان نیست، لیک آوای ساییده شدن بندها بر سنگفرش را چه شنیده‌ای؟
این صدا از همه‌ی بانگ‌های عالم هولناک‌تر است.

 

[Erebus]

چشم که از فراز بر این دیار بدوزی، جز مهتاب‌ستانی از کالبدهای خاموش نخواهی یافت.
مردمان، چنان پرندگان شب‌نشین که بالِ خویش را گم کرده‌اند، در سی*ن*ه‌ی خود بانگی برای بامداد نمی‌پرورانند. گام‌هایشان بر سنگ‌فرشِ لهیده، نه به‌سوی مقصد، بلکه در فراسوی پرتگاه‌ها می‌لغزند. دست‌هایی که روزگاری سنگ آجر فردا را جان می‌بخشیدند، اینک چون ریسمان‌هایی رهاشده در هوا، یارای بازداشت سقوط را ندارند.
بانگ‌ها در گوش زمین خفته‌اند، اما تنش رؤیاهای پوسیده در گرد و غبار زمان، همچون دود بی‌رحم، سراسر کوی و برزن را فرا گرفته‌است.
این سراشیبی بی‌آواز تا به عمقِ استخوان آدمیان رخنه می‌کند.

 

[Erebus]

در ژرفای هزارتوی خاموش شهر، جایی که پژواکِ درد چون خنجری سرخ در شیارهای سردِ پنجره‌ها می‌رقصد، حیرانی همچون عطش صحرازده در رگ‌های شب جاری است. کودکی بی‌هویت، با چشمانی شبیه مه‌تاب مات، انگشتانش را بر آینه‌ی مات و خاک‌گرفته‌ی خاطره‌ها می‌لغزاند؛
زنی با روسری پاره‌پاره، گویی قطعه‌ای از شبِ بی‌قاب در سایه‌ها ذوب می‌شود، چنان‌ که هر گامش نغمه‌ای از وداع بی‌صداست؛ وداعی که از بس تکراری‌ست، حتی باد هم دیگر آن را نمی‌شنود و در انتهای این سرگشتگیِ بی‌خورشید، شهر چون شیشه‌ی یخ‌زده‌ای نفس می‌کشد،
اما هیچ‌ک*س سماعِ سکته‌هایش را تاب نمی‌آورد.