فایل شده {فتور مدار} اثر •ملی ملکی کاربر انجمن رمان بوک•

[ســاحــره]

در سرداب شهر، اشک‌ها چون حباب‌های شکسته‌ در جام فراموشی می‌درخشند.
قطره‌ها زمزمه‌ی جان‌هایی‌اند که در آستانه‌ی بی‌‌انسجام تنهایی لغزیدند.
سوداگرانِ درد، امید را با چکش سکوت می‌تراشند و به حراج می‌گذارند.
پسرکی با دستان ناتوان، آخرین نفخه‌ی مادرِ پیرش را بر ترازوی ظلم می‌نهد.
درِ انبارِ خاطرات، زیر زنگار فراموشی، به خوابی خرگوشی رفته.
بازار اشک، واپسین سنگر انسان است؛ جایی که جان به گروی بقایِ نومیدی می‌رود.

 

[ســاحــره]

در موزه‌ی جهنمی این شهر، خزانه‌ای‌ست پنهان از دل‌های گسسته؛ قفسه‌هایی از شیشه‌ی مات که در هر بخشش قلبی بی‌صدا در تب‌و‌تاب است.
آدمیان در کنج هر ردیف می‌آیند و قطعه‌ای از جانشان را به ودیعه می‌گذارند.
تو به قفسه نگاه می‌کنی و می‌بینی هزینه‌ی امید در این‌جا با وزن درد سنجیده می‌شود.
هر دل محبوس در ویترین، پاسخی‌ست که هرگز به پرسش نخستین نرسید و در این خزانه‌ی مظلل، ما معامله‌گرانی هستیم که بی‌خود به دور تکه‌های گمشده‌ی خود می‌گردیم.

 

[ســاحــره]

این قلم، راوی خاموش ایام و نمایان‌گر بی‌واژه‌گی روزگار است. تیغ زبرش بر لوح سپید، چون شمشیر عدالت می‌لغزد و نقش دردهای ناگفته را ایفا می‌کند. از مشت کارگری که در انتهای شیفت یأس‌بارش، قبض ستم را امضا کرد، تا دست آموزگاری که در ورقه‌ی تهی، رؤیاهای کودکانه را می‌نگاشت و می‌سوخت.
هر بار که شریان جوهرش می‌جوشد، خاطره‌ای از امید خردشده بر بستر کاغذ می‌نشاند و این قلم، خسته و ناگریز از ثبت اندوه بی‌کران، فریاد خویش را در سکوت نجوا می‌کند.
صدایش در نیستی‌ست، اما در هر قطره‌اش بانگ زنجیرهایی است که بر باطن زندگی‌مان می‌شکند و با هر خط، سنگینی این بندها را بر دفتر هستی مهر می‌زند.

 

[ســاحــره]

در تالار دلتنگی، بطری‌ها به صف ایستاده‌اند، چون زندانیان مژده‌گریز. هر جام شیشه‌ای، آوای اشکی‌ست که در خلأ فراموشی انبار شده‌است.
وقتی در آن را می‌گشایی، خراش خاطره‌ای زهرآگین بر لبت نقش می‌بندد، همچون جرعه‌ای از دود کارخانه‌هایی که نفس کارگر را به گرو گرفته‌اند. باز کردن بند هر بطری، گشایش دهلیزی‌ست به عمق‌های خفته‌ی جان.
ما هر بار با هر قطره، بهای رنج را می‌پردازیم، نه با پول، بلکه با رگ‌های نایاب امید.
در انتهای این حراج اشک، خود زندگی نمایان می‌شود؛ بطری‌هایی لبریز از غمی که هیچ‌گاه به پایان نمی‌رسد.