دلنوشته {فردای‌ جزین} اثر •دیاناس کاربر انجمن رمان بوک•

[دیاناس❀]

نام دل‌نوشته: فردای حزین
نویسنده: دیاناس
ژانر: عاشقانه، تراژدی
ناظر: @ARMINA



مقدمه:
به فردای سیاه و خاکستری روزهایم نظر می‌کنم که چه ساده از دستت خواهم داد. چه ساده قدمی به فنا نزدیک می‌شوم و چه ساده دلم را به خاک می‌سپارم؛ با دست‌های خودم!​

 

[DLNZ]

عرض ادب و احترام خدمت دلنویس عزیز و ضمن تشکر بابت انتخاب "رمان بوک" برای انتشار آثار ارزشمندتان.
حتما پیش از آغاز نوشتن، تاپیک زیر را مطالعه کنید تا دچار مشکل نشوید:
[قوانین تایپ دلنوشته کاربران]

پس از بیست پست، در تاپیک زیر درخواست نقد شورا دهید:
[تاپیک جامع درخواست نقد دلنوشته]

بعد از ایجاد تاپیک نقدر شورا برای دلنوشته‌تان، می‌توانید در تاپیک زیر درخواست تگ بدهید:
[درخواست تگ دلنوشته | انجمن رمان‌بوک]

پس از گذاشتن بیست پست از دلنوشته، می‌توانید در تاپیک زیر برای آن درخواست جلد دهید:
[تاپیک جامع درخواست جلد دلنوشته و اشعار]

و انشاءالله پس از به پایان رسیدن دلنوشته‌تان، در تاپیک زیر اعلام کنید:
[اعلام پایان - دلنوشته کاربران]

دلنویسان عزیز، هرگونه سوالی دارید؛ می‌توانید در اینجا مطرح کنید:
[سوالات و مشکلات دلنویسان]

با آرزوی موفقیت برای شما،
[تیم مدیریت تالار ادبیات]​

 

[دیاناس❀]

حس می‌کنم به اندازه‌ی کافی، برایت کافی نیستم. حسی به تمثیل حس جوجه اردک زشت داستان کودکی‌ام. همان‌قدر درمانده، همان‌قدر غمگین و همان‌قدر مجبور به پذیرش خود ننگینَش!​

 

[دیاناس❀]

فرصتی برای عزاداری برای مَنِ آینده ندارم. فقط می‌توانم به آغوشت پناه ببرم، ببوسَمَت و بوی تنت را در سلول‌های تنم ذخیره کنم. برای تمام روزهایی که برایم نخواهی ماند!​

 

[دیاناس❀]

درمانده بودم، حسی در چشم‌هایت نمی‌دیدم، آغوشت بوی جدایی می‌داد و دست‌هایت لطافت همیشگی را نداشت. می‌خواستم بپرسم، «آیا آن‌قدر مرا دوست داری که از منطق احمقانه‌ات بگذری؟» اما نگفتم. حرف زدن فایده‌ای برای آینده‌ی پیش رویم نداشت. آینده‌ای که از همان ابتدا، در انتهای سرنوشتمان نوشتی‌اش.​

 

[دیاناس❀]

می‌شود مرا ببوسی، برایم گل بگیری و خفه‌ام کنی در آغوشت؟ بگویی نگران آینده نباش، برای همیشه متعلق به وجود کوچکت هستم؟ می‌شود بغض چشم‌هایم را از میان خنده‌های احمقانه‌ام ببینی؟ می‌شود ببینی چقدر محتاج بودنت در زندگی تاریکم مانده‌ام؟ اما انگار شده‌ام همان مرد محکم قصه. همان که دردهایش را تاب می‌آورد، اشک نمی‌ریزد و با خودش همه چیز را حل می‌کند و مرد بودن عجیب صبر می‌طلبد.​

 

[دیاناس❀]

خیلی وقت‌ها از هرآنچه که قلبم می‌خواست، به سادگی گذشتم؛ اما حسرت احمقانه‌اش وجودم را ذره‌ذره به تاراج برد. این روزها اما تو را می‌خواهم. هنوز دارمت؛ اما حسرت آینده مرا یه یغما می‌برد؛ به سادگی. می‌دانم همه چیز تمام می‌شود و باید در صومعه‌ی تنهایی‌ام به سوگواری بنشینم و این‌بار پناهی که از تمام جهان به سویش می‌دویدم، خود آوار جانم می‌شود.​

 

[دیاناس❀]

به خودم که آمدم دیدم تک‌تک لحظاتم بوی تو را گرفتند، دست‌هایم هر دم در طلب دست‌هایت و آینده‌ام را با تو ساخته بودم؛ در همان کوچه‌های تنگ و تاریک ذهنم! من با تمام ناکامی‌ها و سیاهی‌های جانم، روشنی‌ات را طلب کردم و چه حیف منی که باز هم به قعر سیاهی فرستاده خواهم شد!​

 

[دیاناس❀]

تو لبخند کودک آسیب دیده‌ی ذهنم شدی، به بازی دعوتش کردی و برایش خوراکی‌های مورد علاقه‌اش را خریدی و حال، قدم‌هایت را برای دوری برگزیدی. چه مظلوم کودک بی‌پدر و مادری که باز هم به تاریکی کشیده می‌شود.​

 

[دیاناس❀]

حالا که فکر می‌کنم هیچ‌وقت مرا آدم امن زندگی‌ات ندیدی، هیچ‌وقت مرا مأمن تنهایی‌ات ندیدی و هیچ‌گاه غم‌هایت را به دوش شانه‌های کوچکم نگذاشتی. خطی که بینمان بود، همیشه به چشم می‌نشست و چه احمقانه همه‌اش را نادیده گرفتم. انگار که تمامی سرنخ‌ها، نماندنت را فریاد می‌زنند.​