مجموعه اشعار فردوسی/سهراب

[ترنم مبینا]

به تیر و کمان و به گرز و کمند
بیفگند بر دشت نخچیر چند

ز خاشاک وز خار و شاخ درخت
یکی آتشی برفروزید سخت

 

[ترنم مبینا]

چو آتش پراگنده شد پیلتن
درختی بجست از در بابزن

یکی نره گوری بزد بر درخت
که در چنگ او پر مرغی نسخت

 

[ترنم مبینا]

چو بریان شد از هم بکند و بخورد
ز مغز استخوانش برآورد گرد

بخفت و برآسود از روزگار
چمان و چران رخش در مرغزار

 

[ترنم مبینا]

سواران ترکان تنی هفت و هشت
بران دشت نخچیر گه برگذشت

یکی اسپ دیدند در مرغزار
بگشتند گرد لب جویبار

 

[ترنم مبینا]

چو بر دشت مر رخش را یافتند
سوی بند کردنش بشتافتند

گرفتند و بردند پویان به شهر
همی هر یک از رخش جستند بهر

 

[ترنم مبینا]

چو بیدار شد رستم از خواب خوش
به کار امدش بارهٔ دستکش

بدان مرغزار اندرون بنگرید
ز هر سو همی بارگی را ندید

 

[ترنم مبینا]

غمی گشت چون بارگی را نیافت
سراسیمه سوی سمنگان شتافت

همی گفت کاکنون پیاده‌دوان
کجا پویم از ننگ تیره‌روان

 

[ترنم مبینا]

چه گویند گردان که اسپش که برد
تهمتن بدین سان بخفت و بمرد

کنون رفت باید به بیچارگی
سپردن به غم دل بیکبارگی

 

[ترنم مبینا]

کنون بست باید سلیح و کمر
به جایی نشانش بیابم مگر

همی رفت زین سان پر اندوه و رنج
تن اندر عنا و دل اندر شکنج

 

[ترنم مبینا]

چو نزدیک شهر سمنگان رسید
خبر زو بشاه و بزرگان رسید

که آمد پیاده‌گو تاج‌بخش
به نخچیرگه زو رمیدست رخش