مجموعه اشعار فردوسی/سهراب

[ترنم مبینا]

ور ایدونک آید ز اختر پسر
ببندش ببازو نشان پدر

به بالای سام نریمان بود
به مردی و خوی کریمان بود

 

[ترنم مبینا]

فرود آرد از ابر پران عقاب
نتابد به تندی بر او آفتاب

همی بود آن شب بر ماه روی
همی گفت از هر سخن پیش اوی

 

[ترنم مبینا]

چو خورشید رخشنده شد بر سپهر
بیاراست روی زمین را به مهر

به پدرود کردن گرفتش به بر
بسی بوسه دادش به چشم و به سر

 

[ترنم مبینا]

پری چهره گریان ازو بازگشت
ابا انده و درد انباز گشت

بر رستم آمد گرانمایه شاه
بپرسیدش از خواب و آرامگاه

 

[ترنم مبینا]

چو این گفته شد مژده دادش به رخش
برو شادمان شد دل تاج‌بخش

بیامد بمالید وزین برنهاد
شد از رخش رخشان و از شاه شاد

 

[ترنم مبینا]

چو نه ماه بگذشت بر دخت شاه
یکی پورش آمد چو تابنده ماه

تو گفتی گو پیلتن رستم‌ست
وگر سام شیرست و گر نیرم‌ست

 

[ترنم مبینا]

چو خندان شد و چهره شاداب کرد
ورا نام تهمینه سهراب کرد

چو یک ماه شد همچو یک سال بود
برش چون بر رستم زال بود

 

[ترنم مبینا]

چو سه ساله شد زخم چوگان گرفت
به پنجم دل تیر و پیکان گرفت

چو ده ساله شد زان زمین ک.س نبود
که یارست یا او نبرد آزمود

 

[ترنم مبینا]

بر مادر آمد بپرسید زوی
بدو گفت گستاخ بامن بگوی

که من چون ز همشیرگان برترم
همی به آسمان اندر آید سرم

 

[ترنم مبینا]

ز تخم کیم وز کدامین گهر
چه گویم چو پرسد کسی از پدر

گر این پرسش از من بماند نهان
نمانم ترا زنده اندر جهان