فایل شده فروغ سپهر/مریم فواضلی و ممد صنوبر کاربران انجمن رمان بوک

[ممد صنوبر]

ز این ندا هوش از سرم پرانده، حیران و درمانده انتظار می‌کشم مرا به کمال دگر تاب را بی‌صبرانه شد برایم‌... .
و حال باز ای فروغ طارم، که نورت هم‌چو صبغه سپید می‌درخشد.
به احوالت می‌نگرم که هم‌چو بحر می‌خندی!
چون دریا فقط با امواج؛ محبتش را نشان می‌دهد و به موجودات حیات خویش تافته و لطافت می‌کند.

 

[ممد صنوبر]

نگر به گیتی باز کرده‌ام‌، محبوب‌ را دیدم؛ گویند دلارام همه است!
تشنه‌ام؛ سیرابم کن ز رحمت نگاهت ای معبود الرزق، آیه به آیه می‌خوانم تو را که در فلک نشسته‌ای و امر بر شمس میکنی
که بتاب تا بندگانم ببیند که من کیستم!

 

[ممد صنوبر]

ای الهی؛ می‌دانم که هستی و درجهان ابد ز گلگونه‌های زیبایت به جهان توصیف خود میکنی.
در پی نوباوه خویش مفقود شده‌ام، بی‌همدم مرا بطلب ره بی‌تو جانی نمی‌ماند.
مغبر راه بی‌غوله می‌کشد هوس نای بر من می‌کند، گوشه گیرم و فقط آسمان و تابشت را می‌طلبم!

 

[ممد صنوبر]

ای شید؛ تو بتاب تا عوام ببینند که من هستم
و من رخسار در مات تو بندم که لحظه‌ها را بر من یاد رب می‌اندازی.

 

[ممد صنوبر]

لهو و لعب مرا فرا گرفته است؛ آب از سرگذشته.
مرا بطلب ز پاکی‌ام مبرا کن هم‌چو مطری که می‌بارد و تار بر جهان می‌پاکد.

 

[ممد صنوبر]

ای حضرت عشق، این عالم چه سودی دارد
که جزء ذنوب هم‌چو غل مرا در تنگنای قرار داده است؛ ای طارم نورانی، ای افلاک و کهکشان‌ها.... یزدان زیباست چون در آن دفتر نقاشی‌اش هستم.

 

[ممد صنوبر]

حسرت دیدار بر دلم مانده است، مرا نجات ده از این تحسر.
جهان در مناجات‌توست!
خور در مقابل تو زانو می‌زند.
بطلب این عبد راجلت را؛ جهان درگردش فرمان‌ توست! خود را سپردم در دستان تو، لهف دیدارت مرا مبتلاست... .

 

[ممد صنوبر]

آی زمین، آی عرش نورانی به فریادم برس که یارم را می‌خواهم!
و بدان که عطش یار چه سوزناک است.
و نبیذ و شراب و مِی هیچ نمی‌کند و جلوه‌ات خمار دل می‌سازد.

 

[ممد صنوبر]

ای پرتو سپهر دریغ است یا فراق، یا دری است به سوی تو تا به درگاهت بنشینیم!
باب‌های آسمانیت را باز کن، پرندگانت به سویت آمده‌اند.
مرا از رحمت خود بعید نکن؛ در عتبه‌ات نشسته‌ام تمنای من، دیدار توست
خویش را نمایان کن.

 

[ممد صنوبر]

ای منان؛ ای وراغ کیهان، روزگار چه خوش است با انوار تو!
آن میغ که می‌کند... قدمی بر گذر خورشید تو،
می‌درخشد هم‌چو لؤلؤ در بام و سرای تو!