مجموعه اشعار فروغ فرخزاد

[mobina01]

سایه تو ام بهر کجا روی
سر نهاده ام به زیر پای تو

چون تو در جهان نجسته ام هنوز
تا که برگزینمش به جای تو

شادی و غم منی به حیرتم
خواهم از تو ... در تو آورم پناه

 

[mobina01]

از من رمیده ئی و منِ ساده دل هنوز
بی مهری و جفای تو باور نمی کنم!

دل را چنان به مِهر تو بستم که بعد از این
دیگر هوای دلبر دیگر نمی کنم!

 

[mobina01]

ز دل فریاد کردم کای خداوند
من او را دوست دارم
دوست دارم ..
مگر چندان تواند اوج گیرد
صدایی دردمند
ومحنت آلود
خدایا این‌صدا را می‌شناسی
من او را دوست‌دارم
دوست‌دارم ...

 

[mobina01]

در حالِ ...
دوست داشتن
تواَم ...!
مثل پيچك بى
ديوار ....

 

[mobina01]

رنگ چشمش را چه میپرسی ز من
رنگ چشمش کی مرا پا بند کرد

آتشی کز دیدگانش سر کشید
این دل دیوانه را دربند کرد

 

[mobina01]

او چو در من مرد، ناگه هر چه بود
در نگاهم حالتي ديگر گرفت

گوئيا شب با دو دست سرد خويش
روح بي تاب مرا در بر گرفت

 

[mobina01]

رنگ چشمش را چه می‌پرسی ز من
رنگ چشمش کی مرا پا بند کرد

آتشی کز دیدگانش سر کشید
این دل دیوانه را دربند کرد

 

[mobina01]

از من رمیده‌ای و من ساده دل هنوز
بی‌مهری و جفای تو باور نمی‌کنم

دل را چنان به مهر تو بستم که بعد از این
دیگر هوای دلبر دیگر نمی‌کنم

رفتی و با تو رفت مرا شادی و امید
دیگر چگونه عشق ترا آرزو کنم

دیگر چگونه مستی یک بوسه ترا
در این سکوت تلخ و سیه جستجو کنم

یاد آر آن زن آن زن دیوانه را که خفت
یک شب به روی سی*ن*ه تو مسـ*ـت عشق و ناز

لرزید بر لبان عطش کرده‌اش هوس
خندید در نگاه گریزنده‌اش نیاز

لب‌های تشنه‌اش به لبت داغ بوسه زد
افسانه‌های شوق ترا گفت با نگاه

پیچید همچو شاخه پیچک به پیکرت
آن بازوان سوخته در باغ زرد ماه

هر قصه‌ای که ز عشق خواندی به گوش او
در دل سپرد و هیچ ز خاطر نبرده است

دردا دگر چه مانده از آن شب شب شگفت
آن شاخه خشک گشته و آن باغ مرده است

با آنکه رفته‌ای و مرا برده‌ای ز یاد
می‌خواهمت هنوز و به جان دوست دارمت

ای مرد ای فریب مجسم بیا که باز
بر سی*ن*ه پر آتش خود می‌فشارمت

 

[mobina01]

من
پری کوچک غمگینی را
میشناسم که در اقیانوسی مسکن دارد
و دلش را در یک نی لبک چوبین
مینوازد آرام ، آرام
پری کوچک غمگینی
که شب از یک بوسه میمیرد
و سحرگاه از یک بوسه به دنیا خواهد آمد...

 

[mobina01]

او به من می‌گوید ای آغوش گرم
مسـ*ـت نازم کن، که من دیوانه‌ام

من به او می گویم ای ناآشنا
بگذر از من ؛ من تو را بیگانه‌ام

آه از این دل، آه از این جام امید
عاقبت بشکست و ک.س رازش نخواند

چنگ شد در دست هر بیگانه‌ای
ای دریغا، ک.س به آوازش نخواند