مجموعه اشعار فروغ فرخزاد

[mobina01]

خسته از زهد خدایی،
نیمه ‌شب در بسترِ ابلیس
در سراشیبِ خطایی تازه
می‌ جستم پناهی را
می‌گزیدم
در بهای تاجِ زرینِ خداوندی
لذتِ تاریک و دردآلودِ
آغوشِ گناهی را...

 

[mobina01]

باز در چهره خاموش خیال
خنده زد چشم گناه آموزت
باز من ماندم و در غربت دل
حسرت بوسه هستی سوزت

یاد آن بوسه که هنگام وداع
بر لبم شعله حسرت افروخت
یاد آن خنده بیرنگ و خموش
که سراپای وجودم را سوخت

رفتی و در دل من ماند به جای
عشقی آلوده به نومیدی و درد
نگهی گمشده در پرده اشک
حسرتی یخ زده در خنده سرد

آه اگر باز بسویم آیی
دیگر از کف ندهم آسانت
ترسم این شعله سوزنده عشق
آخر آتش فکند بر جانت

 

[mobina01]

میان تاریکی
ترا صدا کردم
سکوت بود و نسیم
که پرده را می برد
در آسمان ملول
ستاره ای می سوخت
ستاره ای می رفت
ستاره ای می مرد
ترا صدا کردم
ترا صدا کردم

 

[mobina01]

ای لبانم بوسه گاه بوسه ات
خیره چشمانم به راه بوسه ات
ای تشنج های لذت در تنم
ای خطوط پیکرت پیرهنم
آه می خواهم که بشکافم ز هم
شادیم یک دم بیالاید به غم
آه، می خواهم که برخیزم ز جای
همچو ابری اشک ریزم های های


این دل تنگ من و این دود عود ؟
در شبستان، زخمه های چنگ و رود ؟
این فضای خالی و پروازها؟
این شب خاموش و این آوازها؟


ای نگاهت لای لائی سِحر بار
گاهوار کودکان بیقرار
ای نفسهایت نسیم نیمخواب
شسته از من لرزه های اضطراب
خفته در لبخند فرداهای من
رفته تا اعماق دنیا های من


ای مرا با شور شعر آمیخته
اینهمه آتش به شعرم ریخته
چون تب عشقم چنین افروختی
لاجرم شعرم به آتش سوختی

 

[mobina01]

شادم که در شرار تو می‌سوزم
شادم که در خیال تو می‌گریم
شادم که بعد وصل تو باز اینسان
در عشق بی زوال تو می‌گریم

 

[mobina01]

عاقبت خط جاده پايان يافت
من رسيدم ز ره غبار الود

نگهم بيشتر ز من می‌تاخت
بر لبانم سلام گرمی بود

شهر جوشان درون کوره ظهر
کوچه می‌سوخت در تب خورشيد

پای من روی سنگفرش خموش
پيش می‌رفت و سخت می‌لرزيد

خانه‌ها رنگ ديگری بودند
گرد الوده تيره و دلگير

چهره‌ها در ميان چادرها
همچو ارواح پای در زنجير

عاقبت خط جاده پايان يافت
من رسيدم ز ره غبار الود

تشنه بر چشمه ره نبرد و دريغ
شهر من گور آرزويم بود

 

[mobina01]

تو را می‌خواهم ای جانانهٔ من
تو را می‌خواهم ای آغوش جانبخش
تو را ای عاشق دیوانهٔ من

 

[mobina01]

نمی دانم چه می خواهم خدایا
به دنبال چه می گردم شب و روز

چه می جوید نگاه خستهٔ من
چرا افسرده است این قلب پر سوز

ز جمع آشنایان می گریزم
به کنجی می خزم آرام و خاموش

نگاهم غوطه ور در تیرگیها
به بیمار دل خود می دهم گوش

گریزانم از این مردم که با من
به ظاهر همدم ویکرنگ هستند

ولی در باطن از فرط حقارت
به دامانم دو صد پیرایه بستند

از این مردم ، که تا شعرم شنیدند
به رویم چون گلی خوشبو شکفتند

ولی آن دم که در خلوت نشستند
مرا دیوانه ای بد نام گفتند

دل من ، ای دل دیوانهٔ من
که می سوزی از این بیگانگی ها

مکن دیگر ز دست غیر فریاد
خدا را ، بس کن این دیوانگی ها

 

[mobina01]

شاید این را شنیده ای که زنان
در دل «آری» و «نه» به لب دارند
ضعف خود را عیان نمی سازند
رازدار و خموش و مکارند

آه، من هم زنم، زنی که دلش
در هوای تو می زند پر و بال
دوستت دارم ای خیال لطیف
دوستت دارم ای امید محال

 

[mobina01]

نیست یاری
تا بگویم رازِ خویش
ناله پنهان کرده‌ام
در سازِ خویش.
چنگِ اندوهم؛
خدا را زخمه‌ای!
زخمه‌ای، تا برکشم
آواز خویش...